ölmüş olan kent için söylenen...Taşın toprağın bol olsun istanbul. benim için bir halta yaramayan her şey için. bol olsun kaldırımın, yüksek olsun, kırsaldan gelenler takılsınlar gene yüksek binalara bakarlarken. kurban bayramlarında otoparka sığdırsınlar hayvanları, banane; ben görüp hayıflanmadıktan sonra. araba pazarında bir simitçiyi bıçaklasınlar gene, ben elinden tutup yardım çağırana kadar ölmesin zavallı. yine sevgililer kavga etsin, kız çantasını fırlatsın gencin üzerine, dünden kalan hatıralar dağılsın etrafa. gencin şamarı pişmanlığıyla karışsın. oturup ağlasın boğaza doğru. üsküdar'da akşam olsun gene bensiz. bir sigara uzatsın benim yerime bi başkasına, balıkçı nafiz abi. trafik tıkansın gene ben sevgilime yetişmeye çalışmazken. ben olmadan ne olursa olsun istanbul'da. toprağın bol olsun. ben gittim ya..
Daha önce dünyada çivi görmemiş insanın uzun uzun sorgulayacağı düşüncedir bu aslında.çividen kastım, madem dünyayı ayakta tutan böyle bir şey var, önce bunun ne olduğunu bulmak gerek.neredeydi bu çivi? biz özü bulabildik mi? ne zaman güzeldi dünya tam manasıyla? gözlerimi actıgımda aklım ermeye başladığında körfez savaşı vardı. göbeği delik olan o küçük çocuğu gördüm sonra. meğer bizim coğrafyada oluyormuş bu savaş. çok yakınmışız. anlayamadım ne olduğunu. halen devam ediyor açılım maçılım dinlemeden.
''Eskisi gibi'' diyerek cümleye başlayıp, arkasından ''o günler dünyanın çivisi yerindeydi, henüz çıkmamıştı'' diyebilen varsa beri gelsin. öze ulaşamadık ki, dünyanın bize ne vermek istediğini hiç öğrenemedik. o çivi belki de hiç yerinde değildi. ya da yerindeyken insan yoktu yeryüzünde.
