zatı muhterem çok zor durumdadır. bütün sınav boyunca boncuk boncuk terlemiştir. şaşı din kültürü ve ahlak bilgisi öğretmenin nereye baktığını kestiremediği için kopyada çekememiştir. neticede bu sonucu elde etmiştir. *
sürü olma piskolojisi insanda da vardır hayvanlarda olduğu gibi. gerçekten düşünceleri yönünde ülkücü olanlar da vardır. ancak lisede ülkücü olanların coğu kendi içindeki eziklikleri sürü olarak kimseye göstermeme, güçlü gözükme isteğidir. lisede ülkücü olmak her zaman ülkücü olmak değildir. yalnız başaramayacağı şeyleri sürüsüyle halletmeye çalışmaktır. tıpkı çakalların yaptığı gibi.
edit: lisedeki samimi arkadaşları ülkücü olan birinin entrysidir bu.
yaptığı işin salakça olduğunu fark etmektir. yüzyüze söylemenin daha etkili yöntem olduğuna karar vermiş öznenin yaptığı eylemdir. doğru bir hamledir. bu söylenirken gözlerin içine bakılması gerekir.
işci emeklisi çalışmayan birinin çocuğu almaktan iyidir.
işsizin çoğuğu olmakla kıyaslanamaz. çünkü klasman farklıdır. memur çocuğu zamanla bulduğuyla yetinmeyi öğrenir. işsiz çocuğu bulamaz.
ilkokul yılları... andımız okundu sırayla içeri giriyoruz. meşhur kapı önündeki öğretmen radarını geçer gecmez sınıfa koşma adeti bizde de hakim. radarı geçen sınıfa doğru koşuyor. biz de üç arkadaş radarı geçer geçmez araba sesi çıkararak sınıfa doğru koşmaya başladık. olabildiğince gürültülü ama. bir hoca bağırdığımızı duymuş ama kim olduğumuzu görmemiş. hemen peşimizden koşarak o da sınıfa girer ve sorar;
hoca: kimdi o bağırarak koşan dingil herifler?
sınıf: ....
sınıftan cıt yok. hoca bir öğrencinin güldüğünü görür;
hoca: ne sırıtıyorsun olum? sen miydin biri yoksa?
gülen öğrenci: yok hocam ben değildim.
hoca: ne gülüyosun olum o zaman?
gülen öğrenci: ya hocam şimdi kaan, bahadır bide ozan koşarak geliyolardı. bahadır öndeydi. tam koridorun köşede bahadır virajı alamadı yere düştü. kaanla ozan da ona takılıp düştü. acayip komikti ama görmeniz lazımdı.
hoca: kaan, ozan ve bahadır tahtaya alıyım sizi.
işte bu hikayede kaan, ozan ve bahadır arkadaş kurbanı olarak göze çarpıyor.
ankarada varoş mahallesi olan cincin tarafında bulunan eski bir mermer fabrikasına verilen ad. bu yer her türlü suclunun bir araya gelerek vakit öldürlükleri yerdir. (bkz: it iti ısırmaz) ata sözünün geçerliliğini kaybetmemesi için şahıslar bu yerde takılır ve tanışırlar. diyaloglar da ilginçtir. şöyle ki;
-fayık abi bizim veli dayının arabayı calmışlar. bulabilirmiyiz?
-nerde çalınmış goçum.
-çankaya'da abi bu yıldız karakolunun arka taraflarında. abi yardımcı olursan sevinirin veli dayıyı severim. çok iyiliğini gördük.
-yıldızın oralar mı! ha o zaman bizim erdaldadır lan o araba. bakıyım parçalamadılarsa ben hallettiririm o işi. sen yaz şu kağıda modelini rengini falan ben yarın haber veririm sana.
-çok saol fayık abi ot mot lazım olursa çekinme hallederiz.
sonundaki sıfırına bağlı olarak eylem değişir.
bol sıfırlıysa, yine iki alt dalda incelenebilir; öğrenci ticari zekasına güveniyorsa okuldan ayrılarak ticaret sektöründe yeni ufuklara yelken açar. zekasına güvenmekte haklıysa uçar. değilse batar. öğrenci ticari zekasına güvenmiyorsa; okulu bitirme yoluna gider. okulu bitirince mesleğini icra edebileceği bir iş kurar ve hayatını idame ettirir.
az sıfırlıysa, cinsiyete göre incelenir. erkekse; kontör alır, karıya gider, arkadaşlarıyla içer, okul harcını yatırır, kendine yeni bir telefon, mp3 player, fotograf makinesi vs. bakar, takımının maçına gider. dişi ise; coğunu kozmetiğe yatırır. kalanla kontör alır, alış verişe gider.
metro istasyonu, otobüs ve dolmuş duraklarına yakın olmasından, köşebaşı olmasından ve kolayca görülebilir olmasından ötürü seçilmiş gayet mantıklı bir buluşma yeridir. ayrıca tek de değildir. nispeten daha az kullanılan bir benzeri için (bkz: karanfil dost onu)
anahtarını kaybetmiş balkondan içeri girmeye çalışan biri, bir hırsız ve ya birinden kaçan şahsın kullanabileceği en kestirme yoldur. basittir. uygulanırken dikkat edilmelidir.
ya hayat dolu insandır ya da delidir.
hayat dolu insansa mutsuzluğa sebep olan şeyin arkasından üzülerek düzeltemeyeceğinin farkına dünden varmıştır. anı yaşar. gamsızdır. küçük şeylerle mutlu olabilir.
deli ise koy götüne havasındadır zaten.
öss'ye hazırlandığım sıralar dersaneye denemeye gidiyorken otobüste hep şunları düşünürdüm. şimdi bi arıza olsa kaza falan, denemeye geç kalsam, zaten düşük olan puanlarımın altında bir puan alsam o akşam eve nasıl giderim? ya da gidermiyim? ya da otobüsün arıza yaptığını nasıl ispat ederim?
genelde girdiğimiz denemelerin sonucu biz eve varmadan ailedekilerin cep telefonuna ulaşırdı. hep dua ederdim benden önce gitmesin diye. eğer mesaj benden önce eve ulaşmazsa azda olsa gülen baba suratıyla bir akşam yemeği yiyebilirdim.
hep anne babaya caktırmadan cep telefonlarının mesaj uyarı tonunu nasıl iptal edebilirim planları olurdu aklımda. çünkü düşük gelen denemenin sonrası babamın suratındaki ifade cocuğunu kucağına alıp öpmeyen baba ifadesidir. bu ifade aceba benim yaşıyor olmamın babam için bir anlamı var mı? o kaza yapan otobüste geberip gitseydim yine aynı şekilde mi bakardı? gibi soruları sokardı hep beynime.
sonra cok daha fazla calışmaya karar verdim. o bakışları ortadan kaldırmanın tek yolu buydu.çalıştım. denemelerim yine aynı geliyordu üç aşağı beş yukarı ama inanıyordum kendime, güveniyordum her gecen gün. sonunda sınava girdim. deneme ortalamamın yaklaşık elli puan üstünde bir puan aldım.hedefe yetmiyordu ama aynı okulun başka bir bölümüne yetiyordu. bu hedef babamın bana o denemeler sonrası yüzüne indirdiği ifadenin koyduğu hedef değildi. benim o hastalanmaya yakın beynimin koyduğu hedefdi. sonuc olarak babamın hayalinin üstüne çıkmayı başardım. artık babamın yüzünde o ifadeyi hiç görmüyorum.
düşünüyorum da, ben aldığım sonuçla onu mutlu etmiştim. ancak babam o günlerde birkez olsun beni mutlu etmiştiydi? ben onu mutlu ettim çünkü benim için onun bana savurduğu öfke dolu surattan daha önemlisi onun yaşaması, var olmasıydı.
çünkü cocuğunu kucağına alip öpmeyen baba, bir gün kaybettiğinizde, cocuğunu kucağına alıp öpen baba kadar değerli olacak 'baba'dır.
türk kültüründe 'aile' kavramının tabunun da ötesine geçmiş olmasından dolayı ne türlü baskıya maruz kalırsa kalsın kadının ailesini dağıtmaması için kendisinden büyüklerden duymuş olduğu gereksiz sözler silsilesi.
bütün yanlışları kabullenmek ve bütün yalanları itiraf etmek, neticesinde kuruyan yaprakları dökmek ve geride kalanlara üzülmeden, aynı hataları tekrar yapmamak şartıyla yeniden yeşermeyi 'denemek'tir.
kanserli bi ilişkidir süregelen. tümör büyür gizliden gizliye ama rahatsızlık vermez. ta ki cift taraflı kan akışını teke indirip ihtiyacı olan organa giden kanı kesene kadar. hala her şeyin yolunda gittiğini düşünsen de taraflardan biri problemin farkına varır. o anda ayrılmayı istemesi hastalıklı bir ilişkiyi karşısındakine daha fazla yüklemek istememesindendir. uzarsa daha kötüye gideceğini hissetmiştir bir kere. o andan sonra bitmiştir herşey. karşı tarafa kalan tek duygu her şey yolunda giderken sevgilinin ayrılmasının ona verdiği acıdır. ameliyat acısıdır. kanser alınmış dikiş yerleri acıyordur. ama sonuçta kanserden kurtulmuştur sevgili.
sevginin gucu ayrlıktan sonra acı çekilen gün bazında kardinal olarak ölçülebilir. kim ne kadar severse sevsin ayrıldıktan sonra unutacaktır. bu süreç belki üç gün belki üç ay belki daha fazladır. burada akla gelen soru,' ozaman leyla ile mecnun, aslı ile kerem, ferhat ile şirin'in sevgisi de mi ölçülebilir derecedeydi?'dir. evet. onlar o kadar sevdiler ki ayrıldıktan sonra cektikleri acılı gün sayısı ömürlerindeki gün sayısından fazlaydı. unutmaya ömürleri yetmedi.
hayatın zamanla genişleyen bir düzlem olduğunu düşün.
çevrendeki insanların bu hayat düzlemine göre üç farklı durumları vardır;düzleme paralel olanlar,düzlemi kesenler ve düzlemi oluşturanlar.
düzleme paralel olanlar:etrafta baktığın, gördüğün, bazen sadece selam verdiğin ya da tanımadığın insanlardır.düzleme paralel oldukları için sonsuz boşlukta düzleme asla değmezler, dolayısıyla hayatına etkileri yoktur.
düzlemi kesenler: saygı duyduğun bir hocan, bir büyüğün veya fikirlerine değer verdiğin bir küçüğümüz olabilir.bu insanlar düzlemi kestikleri yerde büyük etki yaratırlar. bir sözle, bir bakışla veya bir anıyla. bu etkiler bazen düzlemin kombinasyonunu değiştirir bazen de gelişme yönünü.
düzlemi oluşturanlar: anne, baba, eş, akraba,arkadaş vs. ve dosttur. düzlemin kombinasyonunu oluştururlar.bu insanlar düzleme dahil olduklarında genişletirler.dahası düzlemi genişletme isteği verirler size.
ama acı olan ayrılıklarıdır. düzlemin bazı parçaları koptuğunda yerine hiç bir şey koyamazsınız, hiç biri tutmaz ötekinin yerini. çünkü özeldir bu insanlar eşleri benzerleri yoktur.
bu düzlem doğumla genişlemeye başlar.anne ilktir.sonra baba, akrabalar, arkadaşlar eklenir herbir yandan. işte bu genişleme esnasında dostlarınız girer kombinasyonun içine. karşılık beklemeden sevdiğniz, güvendiğniz, saygı duyduğunuz, ona karşı hatayı hep kendinizde aradığınız, toz konduramadığınız, sizinle sonuna kadar geleceklerini düşündüğünüz insanlardır dostlar.
eğer düzlemi oluşturan dostlarınızı kaybetmiyor, koruyabiliyorsanız o zaman düzleminiz değerlidir. anne babayla başlayıp dostlarınız dahil her parcayı giderek kaybediyorsanız son dostunuzu da kaybettiğiniz gün bir düzleminiz yoktur ve ölmüşsünüzdür. nefes almaya devam ediyor oluşunuz bu gerçeği değiştirmez
