Kara delik, astrofizikte, çekim alanı her türlü maddi oluşumun ve ışınımın kendisinden kaçmasına izin vermeyecek derecede güçlü olan, kütlesi büyük bir kozmik cisimdir. Kara delik, uzayda belirli nicelikteki maddenin bir noktaya toplanması ile meydana gelen bir nesnedir de denilebilir. Bu tür nesneler ışık yaymadıklarından kara olarak nitelenirler. Kara delikler 2 boyutludur yani hacmi yoktur. Karadeliklerin içinde zamanın ise yavaş aktığı ya da akmadığı tahmin edilmektedir. Kara delikler genel görelilik kuramıyla tanımlanmışlardır. Doğrudan gözlemlenememekle birlikte, çeşitli dalga boylarını kullanan dolaylı gözlem teknikleri sayesinde keşfedilmişlerdir. Bu teknikler aynı zamanda çevrelerinde sürüklenen oluşumların da incelenme olanağını sağlamıştır. Örneğin bir kara deliğin çekim alanına kapılmış maddenin kara delikçe yutulmadan önce müthiş bir ısı derecesine ulaştığı ve bu yüzden önemli miktarda x ışınları yaydığı saptanmıştır. Böylece bir kara delik kendisi ışık yaymasa da, çevresinde bu tür bir icraat yarattığı için varlığı saptanabilmektedir. Günümüzde, kara deliklerin varlığı, ilgili (astrofizikçiler ve kuramsal fizikçilerden oluşan) bilimsel topluluğun hemen hemen tüm bireyleri tarafından onaylanarak kesinlik kazanmış durumdadır.
bence terim dünyanın en iyi teknik adamlarından biridir,ki bunu euro 2008'de gördük..Terim,onca sakat fulbolcunun arasından "bir takım" oluşturabilmiştir,ki bu başlı başına bir başarıdır;aunı zamanda da bu takımı çeyrek finale teşımıştır..
Çoğu zaman fotoğrafları anı olarak saklarız, mutlu bir anımızı ölümsüzleştirmektir amacımız. Peki neden gökyüzünü fotoğraflıyoruz???..
Çoğu zaman fotoğrafları anı olarak saklarız, mutlu bir anımızı ölümsüzleştirmektir amacımız. Peki neden gökyüzünü fotoğraflıyoruz? ; orda değişen çok fazla şey olmasa gerek. Çeşitli nedenlerimiz var tabiki. Ben bunları kendime göre sıralayacağım.
Detay görebilmek önemlidir. Herhangi bir nebulayı (birkaçı hariç) çıplak gözle göremeyiz, gördüklerimiz ise bunalık noktalardan ibarettir. Biraz teknolojiden yararlanalım ve bir teleskopla bakalım. Teleskobumuzun büyüklüğüyle orantılı olarak görebildiğimiz nebula sayısı artacaktır, o bulanık noktada biraz büyüdü tabiki. Ama hala göremediklerimiz var, bir nebulaya teleskopla baktığımızda sadece nebula’nın parlak merkezini görebiliriz. Aynı nebulanın uzun süreli bir fotoğrafını aldığımızda ise nebulanın açısal boyutunun poz süresiyle orantılı olarak büyüdüğünü farkederiz. Gerçek açısal boyutunu tespit ederek bu nebulayla ilgili detayları daha net görebiliriz.
Pek çok insan teleskopla ilk Ay'a bakmıştır, bende ilk defa Ay'a bakmış ve hayran olmuştum. Fotoğraflarını heryerde gördüğüm derin uzay cisimlerini görmek istedim, fakat sonuç hüsran oldu benim için. "peki nerde o fotoğraflarda gördüğüm heyecan verici renkler, burada sadece bulanık bir nokta var!" demiştim. Böyle bir manzaranın keyfini çıkarmak için garip pozisyonlara girerek teleskobu titretmeden zar zor bakmak yerine ben fotoğraf çekmeyi tercih ediyorum.
Gökyüzü Fotoğrafçılığı bilimsel midir... ???
Astrofotoğrafçılığın başlangıcı fotoğraf plaklarıyla olmuş, bildiğimiz 35mm filmlerden çok daha büyük olan bu plaklarla gökyüzünün farklı bölgelerini fotoğraflamış bilimadamları, "uzun poz süresi verdiğimizde daha sönük gökcisimlerini görebiliriz" demişler ve bu sayede teleskop kullanarak dahi göremediğimiz ya da gözden kaçırdığımız pek çok sönük yıldız ve galaksi keşfedilmiş.
"Gökyüzündeki en ufak hareket farklı zamanlarda çekilen iki fotoğraf karşılaştırıldığında ortaya çıkmalı!" demişler daha sonra. Kuyrukluyıldızlar, astroidler ve gezegenler kendilerini hemen belli etmişler.
O zamanlarda bu tür fotoğrafları analiz edecek bilgisayar sistemleri olmadığı için farklı metodlar üretmişler. Bu tür çalışmalarda incelenen negatifin kendisidir yani gökcisimleri şeffaf zemin üzerinde siyah noktalar olarak dururlar.Farklı zamanlarda çekilen iki fotoğrafın birine sağ ,diğerine sol gözle bir makine yardımıyla bakarsak yıldızdaki en ufak değişim 3. boyut olarak kendini gösterecektir.
1987A adlı süpernovada fotoğrafik yöntemlerle tespit edilmişti.
Hareketli cisimleri bulmak için kullanılan yöntem aslında çizgi filmlerde kullanılan yöntemin ta kendisidir. iki yada daha fazla kare arka arkaya hızlı bir şekilde hareket ettirildiğinde sabit zemine (yıldızlara) göre hareketli olan kuyrukluyıldızlar, astroidler ve gezegenler yörüngelerini tespit etmemize yardım edecek şekilde hareket edeceklerdir.
Günümüzde kullanılan CCD teknolojisininde temelinde astrofotoğrafçılık vardır. Bu teknolojide uzun süreli pozlar alınır. Tek farkı görüntünün, foton toplama kapasitesi olan fotoğraf plağı yerine ;piksel duyarlılığı fazla olan sensörler üzerine düşmesidir. Bu sayede görüntü elektronik ortamda bilgisayarlar sayesinde analiz edilir.
Avrupa Nükleer Araştırma Merkezi;nde (CERN) yapımı yıllar süren ve evrenin oluşum sırlarını ortaya çıkarması beklenen dünyanın en büyük parçacık hızlandırıcısı ;Büyük Hadron Çarpıştırıcısı; ile (Large Hadron Collider-LHC) yapılan deneyin ilk aşaması,10.09.08 tarihinde başarıyla tamamlandı.
Konuyla ilgili hemen herkesin bildiği gibi; deney, 13,7 milyar yıl önce meydana geldiği düşünülen Büyük Patlama;dan hemen sonraki evrenin başlangıç şartlarını oluşturarak, bu büyük gizemin sır perdesini aralayabilmeyi amaçlıyor.
80 ülkeden beşbin kadar bilim adamının görev aldığı, Stephan Hawking gibi devlerin de desteklediği bu büyük proje umarım tüm insanlığın yararına olacak şekilde sonuçlanır. Ancak merak etmekten kendimi alıkoyamıyorum. Madem evrenin oluşumu ile bu kadar çok ilgileniyoruz, niçin sonunu getirmek için uğraşıyoruz?
bir çok sitenin fransızca öğrenilmeye değmez demesine rağmen,çok asil olduğunu düşündüğüm,yıllar geçtikçe önemi daha da artan almanca'nın yerine tercih ettiğim bir dil.
