Hayat, iki uc nokta arasinda aslinda. Mutlu ve mutsuz. Ortası var mi, yok bence henüz yaşamadım bu orta noktayı belki de ondan.
Bugun bu iki uc nokta arasinda gittim ve geldim.
Aile bu hayattaki en muhim sey be sozluk. Herkesi kaybedin, ama aileyi asla.
Abimi cok seviyorum ben sözlük. Su hayattaki tek kardesim, biricik abim, canim o benim.
Ona bunlari soyleyemem çünkü sevgimi kolay ifade edemem ben. Dersem sasirir hatta, bugünü tarihe yazicam dur diye.
Simdiden ozledik be seni.
Allah, herkesi ailesine bagislasin.
En kötü günümüz böyle olsun..
iyi ki böyle bir anneye sahibim dedirtir. Her seyimi anlatmaya calisirim tabi belli mesafeden; o da beni tanir, dinler. Yeri gelir fikrimi de alir. Allah başımizdan eksik etmesin.
Her insan gibi ben de yaşadığım çoğu şeyi abartiyorum. Yaptığım hatalari kabullenmem bile en az 3-4 ay sürüyor. Hayatimi mahvediyorum böyle. Sanki ben mutlu olmayi hak etmiyormusum gibime geliyor. Fazlasıyla suçluluk psikolojisine sahibim.
Çoğu zaman hayattan soyutum. Yasamaya degiyor mu ya da değecek mi, bilmiyorum.
Güvendiğim insanlara şimdi, keşke guvenmeseydim diyorum.
Diğer insanlar bana fazlasıyla mutlu geliyor; biliyorum halbuki onların da kendine göre derdi var.
Yoruldum, bunaldim, gecmeyen bi karamsarlik var üzerimde.
Tek istedigim 1 ay sonra bazi seylerin degismis olmasi. 1 senedir kafamda olan seyin gercek olmasi. Hayırlısı olsun, her zaman.
Yalnızlığın bu kadar abartilmasi ve sanki uzulecek bi sifatmis gibi yansıtılması ne kadar doğru?
Gereksiz insanlardansa hayatim boyunca tercih bile edebilirim; hic ama hic rahatsiz değilim..
Hayal ettiginden cok daha iyi yerde olucaksin. Ama sunu unutma ki; insanlara fazla güvenmekle hata yapiyorsun. Ailenden baskasina guvenme. En yakinlarina bile.
Bu sene cok cok cok üzüldüğüm bi sene oldu; malesef. Hata da yaptim. Birkac yil yeter bana bunlar.. Hiçbir olay istemiyorum hayatimda.. Sade ve düzgün, huzurlu olsun yeterli..
Hayat, çok tuhaf sözlük.
Bi arkadaşım hiç beklemediği anda sevgilisinden ayrıldı. Diğer arkadaşım da yarın sevgilisiyle buluşacak.. Hayat; herkese aynı etkiyi göstermiyor ki..
Hani, daha kötü hiçbir sey olamaz diyoruz ya; oluyor-olacak. Kaldıracak gücüm yok tabi o ayrı bi mesele. Hayattan, yasayacaklarimdan korkuyorum. Insanlara güvenmiyorum.. insanlar bencil, nankör. Ancak yüzündeki sahte tebessümü hissedenler gerçek arkadaslarin..
Üzülerek zaman geçiyor ve fark ediyorum ki hayatı kendime zehir ediyorum, ediyoruz. Insanlar bi baskasini düşünmüyor ki. Sadece kendileri. Vakit kaybetmek yok. Boşver, hayat akiyor gibi..
Ne boş.. Bakıyorum ve diyorum gerçekten, ne bos. Bu ne basitlik? Acizlik? Saygin bu kadar mi kendine?
Bu kelimeler bile fazla aslinda hak etmeyen insanlara..
Verebileceğim tek tavsiye, yaninizdaki insanlar konusunda çok ama çok seçici olun. Herkes sizin gibi degil.
Tanımadığı bi insana bakış açısı, konusmasi ki o konuşmada dikkat edilmesi gereken çok sey vardir; kaba mi-kibar mi, saygili-seviyeli mi yoksa laubali mi? Gibi gibi seyler.. Bi hayvana davranisi, parasi varken-yokken davranisi.. Dev eder böyle böyle..
ilk defa tatilin bitmesini dört gözle bekliyorum. Değişmek böyle bir şey galiba.. Eskiden olsa hiç bitmesin derdim.
Sonbahar ve ilkbahar mevsimi, en güzeli. Serin serin, mis. Huzur..
