37 yaşındayım ve maalesef türk kadınından beklentim yok.
ev, araba ve para odaklı yaşıyorlar.
"iki gönül bir araya gelince samanlık seyran olurmuş." sözü geçmişte kaldığı gibi kazanılan paranın etik değerler şeklinde kazanılıp kazanılmadığı umurlarında da değil.
gereksiz bir hayata artısı olmayan harcamalar ile mutlu olmaya çalışıyorlar.
türkiye'yi afganistan gibi bok çukuru olmaktan kurtarmış.
cidden modern türkiye'nin temellerinde onun parmak izleri var. sonrasında gelenler onun kadar başarı gösterememiştir.
aslında sorun sosyal medya yada oyundan tanışıp evlenme ile ilgili değil. çağ ile alakalı problemler var.
bizde de kültür çatışması var.
adam yada kadın dese ki ben evlenmeyeceğim ama çatır çutur sevişeceğim! başlarız hepimiz; ahlaksız, şerefsiz, namuusuz! ha bunu diyenlerin bir çoğu da eşini aldatan tiplerdir ha.
namussuz diye baktığımız avrupalı nasıl. mis gibi fak badi mi takılıyor, birisine vaat verip kandırıyor mu?
hangisi namussuzluk be?
haksız olduğum taraflar fazlasıyla tabi ki de vardı ve ilk defa pişman değilim. zira bunu ego savaşına çeviren, arkamdan iş çeviren, baş başayken yüzüme gülüp kalabalık içinde taraf değiştiren...
bu yazı çok spesifik oldu farkındayım ama bu serzenişi dile getirmek istedim.
