kaçarı yok, hepimiz en kötüsünden en iyisine bütün anılarımızı mezara taşıyacağız. hatta daha kötüsü bir çoğumuz bunları daha mezara götürmeden, anılarımızı öldürmüş olacak, ihtiyarlayacağız. çok garip değil mi ? ölüm anından bir kaç dakika evvelinde bile belki aklımıza anılar gelecek. şair demiş ya "anılar, anılar... belki hepsi bir kelime...". ben hayatta herkes gibi anlam bulamadım ama yaşam gayemizin bunları mezara taşımak olduğuna inanmaya başladım. mutlu ve mutsuzluk üzerine kurulu anılarımız, ölünce de bedenimiz ve ünvanlarımız gibi yok olup gidecek olan bir avuç kelime toru topu, başka bir şey değil. güzel insanlar, bence ne kadar üzücü anılarınız da olsa onları hatırlamayın. elbet onları mezara götüreceksiniz. yazı da geçen şair;
(bkz: edip cansever-seni günlere böldüm)
