ilk defa sevdim bir adami, cok seviyorum sozluk.
ve 1.5 yildan sonra galiba o da beni sevebilir. bunun ihtimali bile guzel.
umudunun olmasi bile insani kendine getiriyor.
herkes su mutlulugu yasar insallah
edit:olmadi be sozluk, sevmemis ki. ben sevilmeye layik degilim o da hakli. bir parca umut birakip gitti resmen.
efendilik.
efendilik.
efendilik.
hani su hepinizde olmayan, adamlik gerektiren.
daha once bunu yazdigimda eksilenmisim nedense birilerini uzmus galiba. ama gercek bu. en yakisan sey arabayla parayla olacak seyler degil.
hayat iyisiyle kotusuyle onumden hizlica akarken ben bir kosede cicek misali oturup izliyorum dahil olamadan. oyle bir durumdayim ki kaybedecek tek degerli bir seyim var, canim annem. o da Allaha sukur ki benimle.
onun disinda hayattan uzagim hep. kaybettiklerim degil de "kazanamadıklarım" var benim. o guzel insanlar, minik mutluluklar, dostluklar, ask...
kahrolasi utangaclik.
