bakıyorsun dışarda millet sarmaş dolaş, sen yalnızsın. yıllardır böylesin. ne şimdiye kadar sevilmişsin, ne de sevdiğinden kabul görmüşsün. zaten yakıştıramıyorsun da zamanla kendine sevilmeyi. ' lan diyorsun, birisi beni nasıl sevebilir?' zamanla kabul ediyorsun çaresiz.
ortalık yerde sevgisini birbirlerine gösteren çiftlere 'çok iticiler' diyorsun. halbuki onlar itici değil, sen böyle bir durumda hiç bulunmadığın için üzgünsün ve bunu kendine dahi itiraf edemiyorsun.
sonra da umudunu kesip, köşene çekiliyorsun sonsuza kadar.
