derler ya hiç kimseyi yadırgama, gün gelir aynısını sen de yaşarsın diye..valla tutamayacağım kendimi, yadırgayacağım; hatta bakın yadırgadım.
arkadaş, bu nasıl bir yokluktur. insan bir plastikle nasıl sevişir aklım almıyor. "e canım biz de şehvet, tutku aramıyoruz; amaç boşalmak" diyenler olacaktır. "bunun için kendinizi bu duruma düşürmeyin, gidin başka yöntemler kullanın daha iyi" diyeceğim ben de.
(bkz: humans) diye bir dizi var; insanlar ev işlerine, çocuk ve hasta bakımına yardım etmeleri için evlerine robot (insandan farkları yok görüntü olarak) alıyorlar. robotların her iş için ayarlanmış modları var. tahmin edileceği üzere seks modu da yüklenmiş durumda. adamlar&kadınlar bir süre sonra robotları arzulamaya başlıyor. birbirleri ile olan iletişimsizlikleri onları robotlara itiyor, ama sonra ne oluyor? mekanik ve duygusuz sevişme tatmin etmiyor; özellikle kadın cinsi ilgi istiyor, şefkat istiyor, aşk istiyor.
demem o ki, boş verin şişmiş plastiklere boşalmayı; biraz emek harcayın, sevgili bulun da aşk yapın. bir kadını gerçekten öpmek, saçlarını okşamak, teninin sıcaklığını hissetmek hiçbir şeye benzemez. bir kadın olarak ben de yapar mıyım diye sorguladığımda, yok diyorum olmaz. duygusuz olmaz..
berbat bir dönemden geçiyoruz, rte'nin hırsları ve gözü dönmüşlüğü yüzünden şehitler veriyoruz. türk, kürt, polis, asker fark etmiyor. türkiye tarihi çok kötülüklere sahne oldu, olmaya da devam edecek. fakat bu kadar cahil, egoist, açgözlü, sevgisiz insanlara denk gelinmedi diye düşünüyorum.
12.08.2015'de şahsi kanaatim şudur ki, geri dönülemez bir yoldayız. sıradan bir insan olarak, kendi bütçeme dayanarak alım gücünün fazlasıyla düştüğünü söyleyebilirim. türkiye ekonomisinin geldiği noktayı anlamak için ekonomist olmaya gerek yok şu an.
insanların umarsız, gelecekten umutsuz, hayalsiz, sevgisiz olduğunu anlamak için de alim olmaya gerek yok. ekonomi geriliyor, insanlar mutsuzlaşıyor, eğitim seviyesi düşüyor ve cahillik tırmanıyor. tıpkı birilerinin istediği gibi.
bugün itibariyle söyleyebilirim ki, ülkemin insanları mutsuz. hepimiz kaygılıyız, hepimiz hüzünlüyüz. sıradan bir vatandaşın gördükleri ve hissettikleri bunlar.
kardeşim ve sevgilisi arasında enteresan bir aşk var. dün şöyle bir cümle kurdu: "hayatım boyunca şanssız olduğumu düşündüm, tanrının bu anlamda yanımda olmadığına inandım. fakat bu aşk, bu kadın öyle bir geldi ki hayatıma; sanki tanrı toplu bir şans paketi verdi bana."
yakında bu aşk sayesinde, tanrıya da inanmaya başlarsa hiç şaşırmayacağım.
geriye dönüp baktığımda, hatırlamak istediklerimi yazacağım bir başlık olsun istedim. saçma sapan detaylar, aile ve dostlar arasında geçen diyaloglar, ülkeme dair ayrıntılar, abuk sabuk sözler, izleğim filmlerden sahneler, okuduğum kitaplardan kısa kısa cümleler...yani aklıma gelen ve unutmak istemediğim ne varsa yazacağım. umarım fark edilir ve diğer sözlük yazarları da yazarlar. topluca günlük tutmuş oluruz.
büyük britanya yapımı, sky atlantic tarafından yayınlanan dizi. soğuk bir atmosfer, biraz gizem, hafif gerilim, dram, polisiye arayanlar için güzel bir dizi olacaktır.
küçük bir kasabada geçen olaylar sürükleyici bir şekilde ilerliyor ve bölümler arka arkaya akıyor. sahneler kısa kısa tutulmuş, bu yüzden sıkılmak pek mümkün değil. konusunu zaten okursunuz, benim için önemli olan konudan çok bunun nasıl aktarıldığı. oyunculuklar bu anlamda iyi, kısa sürede alışıp benimsenebiliyor karakterler. bunun dışında en önemli nokta şu; insanı ve hırslarını çok net aktarıyor dizi. dünyanın umurunda olmayan bu kasabada, insanların kendi egolarının ve para hırslarının onları ne hale getirdiğini çok net izleyebiliyorsunuz.
insanoğlu barınma, yiyecek bulma, aile kurma gibi dertlerini hallettikten sonra; nasıl da bencilliği onu yönetmeye başlıyor. doyumsuzluk, elindekilerle bir türlü mutlu olamama ve yetinememe, her daim başka heveslerin peşinde koşma onu esir alıyor. kutuplarda da olsanız, ekvatorda da olsanız insansınız işte. bu dizide daha çok para , daha çok şöhret, daha çok şehvet ve daha çok "ben" derken insanın nasıl çamura battığını güzel anlatmışlar.
ilk sezon çabucak bitti, ikinci sezon onayı alınmış. sabırsızlıkla bekliyorum diğer sezonu.
birlikte olduğum kişi yüzünden senelerce frp oynayanları gözlemledim. kendim bir iki kez oynamaya çalışsam da başaramadım, çünkü saatlerce aynı masada oturmak bir süre sonra baydı.
gözlemleme fırsatı bulduğum kişiler yıllarını frp'ye vermiş, araştırmış, neredeyse her üniversitede yapılan conventionlara katılmış kişilerdi. bu kadar işin içinde olmalarına rağmen acayip sıkıcılardı dostlar. hepsi türkiye'nin en iyi üniversitelerinde okuyan, en iyi bölümlerden mezun tiplerdi ama iki sohbet edemezdiniz. kız arkadaşlarıyla sohbetlerimde, özel hayatlarında da sıkıcı olduklarını öğrenirdim.
genelleme yapmak istemem ama tanıdığım frp oynayan kişilerin neredeyse tamamı "tembel". öyle böyle değil ama bildiğiniz aşırı tembeller. bu arada odtü, itü, boğaziçi allah ne verdiyse tüm çevrelerden oyuncular tanıdım; öyle üç beş kişi üzerinden yapmıyorum bu genellemeyi. bir kaçı evlendi de, eşleri sayesinde tutundular işlerine.
baskın karakterli olanları, aşırı egolu oluyor. bunları oyunlarda hemen fark ediyorsunuz, daha yarım saat geçmeden birbirlerine giriyorlar. "o kural öyle değil böyle" diye saatlerce tartışır bu tipler. silik olanlar ise, verilen karakteri alır elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışırlar. kağıt kalem ellerinde düşmez, ders çalışır gibi çalışırlar karakter özelliklerine. bunlarla çok dalga geçer egosu yüksek olanlar.
bana kalırsa 18-30 yaş arası oynansın, hadi 35'e kadar sürsün. ama 40'a gelmiş adam artık oynamasın arkadaş. türkler'de mi sıkıntı var bilmiyorum ama denge kuramıyor bizimkiler. arkadaş oyununu oyna, kendini kaptırma. oyunda rol yapa yapa gerçek hayatlarında da çok iyi yalan söylemeye başlıyorlar. mümkün değil yalanlarını ayırt edebilmeniz, adam deneyimli ve kendisi öyle inanıyor ki söylediklerine sen de inanmış buluyorsun kendini.
bilgisayar oyunlarını, frp'yi, rpg'yi falan fazla abartmayınız gençler. tadında bırakın, gidin organizasyonlara mis gibi takılın. her hafta evde oynarsanız, kimse çekmez sizi benden söylemesi. yalnız fantastik kitaplar okuyunca, çizgi romandan başka bir şeye adapte olamayınca da olmuyor. bin tane tür var, fantastiğe saplanma n'olur.
bir de bu kadar eğlenceli bir olayın içindeyken; günlük hayatınızda nasıl bu kadar asık suratlı, sevdiklerinize karşı ilgisiz, tembel, aşırı egolu olabiliyorsunuz hayret. her şeyi ben bilirim tavrı en belirgin özelliğiniz. dediğim gibi çok fazla gözlem içermektedir aktardıklarım, bir de eskidi tabi benim zamanımdakiler. umarım yeni jenerasyon daha öz güvenli, egolarını törpülemiş, daha eğlenceli olmayı başarabilmiştir.
gencecik, güzeller güzeli bir kadın. abisinin sapkınlığı yüzünden altından kalkamayacağı bir yükün altında ezilmiş.
eminim direndiğine, başka çareler aradığına; ama artık dayanamamış. ne desek boş, bu ülkede boş. kelimeler yine boğazımızda düğüm düğüm oldu. yine canımız kendi kardeşimizin başına bu felaket gelmiş gibi acıdı..ama ne fayda. bir kadın daha, bir can daha erkek şiddetine kurban gitti.
aile şikayetini geri al diye baskı yapmış okuduklarımıza göre, bu bile ne kadar yalnız olduğunu gösteriyor sevgili aysun'un. kadın olmak zor, bu ülkede daha da zor.
uzun zamandır bu kadar doğal bir film izlediğimi hatırlamıyorum. inanılmaz sade, sıcacık bir film.
belli ki çok çalışılmış, sağır ve dilsiz aile bireyleriyle yaşamak ne demek çok güzel aktarılıyor. anneannem sağır ve dilsiz, senelerce onunla yaşamış biri olarak söyleyebilirim; hiçbir abartı yok sahnelerde.
birkaç sahne var ki gerçekten gözyaşlarınızı tutamıyorsunuz; babanın kızının boynunu tutarak ona şarkı söyletmesi ve ses tellerinin titreşimlerini hissederek onu anlamaya çalışması mükemmeldi. annenin sarhoş olduktan sonra; kendiyle, kızıyla ve hayatıyla hesaplaştığı sahne çok iyiydi. bence en özel sahne; seçmelere katılan paula'nın, ailesine dönerek işaret dili ile şarkısına devam etmesiydi. düşünsenize mükemmel bir sesiniz var, fakat anneniz babanız ve kardeşiniz sizi duyamıyor. ama işaret dili ile onlara şarkınızı anlatabilirsiniz. en çok ağlatan sahnelerden biriydi bu da.
kurulumu tamamladım, şimdiye kadar sorun yaşatmadı. benim gibi film izleme, internette gezinme, müzik dinleme, fotoğraf yükleme amaçlı kullanıyorsanız bilgisayarı sorun yaşamazsınız. oyun oynayan, ağır program kullanan kişiler belki daha farklı sıkıntılar yaşayabilir. şimdilik iyi diyebilirim, yavaş değil bu arada.
"evlendikten sonra hayatım değişti, meğer ben mutluluk nedir bilmiyormuşum, bilmem kaç senedir ömrümün en güzel günlerini yaşıyorum, çok çok mutluyum" diyene henüz rastlamadım.
klasik tanımlamalara girmek istemiyorum, fakat evlilik şu aşamalardan oluşuyor sanki:
karşı cinsi görüp aşık olma; aşık olma dediğimiz şey cinsel anlamda çekicilik, tutku, aşırı sevişme isteği.
ardından gelen aşama; ben bu adam/kadın olmadan yaşayamıyorum evresi. bu evrede hemen ailelere gidiliyor, tanışmalar, iknalar derken hoopp düğün. biraz beklese, acele etmese hevesi geçecek halbuki. bu aşama evden uzaklaşmak isteyen, artık anne baba ile yaşamak istemeyen gençlerimiz için kurtuluş aşamasıdır aynı zamanda. yalnız evlendikten sonra, anne babadan maaş gelmeyecek onu belirteyim. baya baya faturalar size ait olacak (daha güzel bir tanımım vardı ama yazamadım işte).
bir sonraki aşama; bıkma, sorumluluğun fazla gelmesi, arkadaşları özleme, hani benim özgürlüğüm darlanmaları, anamın babamın evinde hayat daha mi iyiydi ne? sorgulamaları, ben artık sevişmelerimizden zevk almıyorum ya da niye artık sevişmiyoruz ki biz sorunsalı, ailelere aktarılan sıkıntılar ve aile bireylerinin olaya dahil olup durumu iyice sıvamaları vs aşaması.
son aşama; biz birbirimiz için yaratılmamışız, galiba ayrılmalıyız aşaması. bu aşamaya gelene kadar zaman su gibi akmıştır, seneler hızla geçmiştir ve iki taraf da yıprandıkça yıpranmıştır. feda edilen kariyerler, feda edilen seneler, feda edilen psikolojiler, feda edilen çocuklar derken iki enkaz kalmıştır geriye.
kadın ve erkek boşanır ve yollarına devam ederler. ama hiçbir şey eskisi gibi değildir artık. gülerler ama ağızlarında tat yoktur. eğlenirler ama yalnızca öyle görünürler. hele çocuk varsa, artık hayat bambaşka davranır size.
evlilik çok çok ciddi bir müessese; düşünen varsa, bir kez daha düşünsün derim. öyle deneme amaçlı, bir de ben şunun tadına bakayım diye yapılacak bir iş değil bu. size verdiği zararları yıllar içinde anlarsınız ve çok üzülürsünüz. çok da gerekli değil açıkçası.
entry'leri okudukça, insanların içinde bulunduğu ruh hallerine şahit oldukça; anne/babalarını eğitime almak istiyorum. "arkadaş, sen ne yaptın bu çocuğa da böyle yaraladın bu insanı" demek istiyorum.
ülkenin zaten içine s.çan bir hükümet var, onlar zaten insanlarda düzgün bir ruh hali bırakmadılar. anlıyorum senin de psikolojin yerinde değil, ama iki sevgi kırıntısı göster de bu kadar mutsuz olmasın bu genç. biraz sevin çocuklarınızı da, azıcık mutlu hissetsinler.
eleştiriye gelince, hepimiz aslan kesiliyoruz, "vaayyy ne kötü başlıklar açılıyor, bunlar çok cahil, hep seks düşünüyorlar" diyoruz. o kadar büyük ki ruhlarındaki boşluk, ne yapsınlar? tutunmak zorundalar. eleştirmek yerine, sevin çocuklarınızı.
2011 yapımı, ron fricke belgeseli. bana göre görsel bir şölen. ilk sahnelerde "bir anlatıcı olsaydı daha iyi olmaz mıydı?" dedim. sonrasında ise neden diyalog ve anlatıcı olmadığını çok net gördüm. tamamen size bırakılmış anlatım, eminim herkes farklı tatlar almıştır. dünya, insan, doğum, yaşam, ölüm, vahşet, karmaşa, sadelik, olağanüstülük vs ne ararsanız var. o kadar çok sahne var ki anlatılması gereken. aslında anlatılmaması gereken. yalnız izlemek ve hissetmek gerekiyor. ben "bu zamana kadar nasıl izlememişim" diye baya hayıflandım. müzikler inanılmazdı, her görüntü için özenle seçilmişler sanki. mutlaka izleyin mutlaka..
biz kadınlar delirmiş olmalıyız! ilk nerede başladı, kiminle başladı bilmiyorum ama türk kadınında köle ruhu olduğu açık. kafamı nereye çevirsem bu kadınlar çıkıyor karşıma. bunların içinde en yakın arkadaşlar, annem, arkadaşlarımın anneleri, tanıştığım birçok kadın vs var. sanki biri bebekken bir program yüklemiş bu kadınlara ve hayatları boyunca böyle olmaları gerektiğine inanmışlar.
daha ortaokul-lise çağlarında başlıyor bu delilik. "hadi bakalım babana, misafirlere hizmet et" şeklinde ilk tohumlar atılıyor. büyümeye, olgunlaşmaya başladıkça bu misyon daha da yerleşiyor. ahh hele o evlilik denen müessesede, alternatifsiz "erkeğine hizmet etme algısı" yerleşip kalıyor kadında. bu öyle bir gömlek ki, giyiyorsun ve bir daha çıkaramıyorsun. yani istesen de olmuyor, sen artık böylesin.
en son başıma gelen olay: arkadaşımın annesi, eşinin onu aldattığını öğrendi, maillerinden fotoğrafları da görünce işi tescilledi. onurlu ve gururlu annemiz, anında boşanma davası açtı. o kadar sevindim ki böyle kararlı oluşuna. öyle dik duruyordu ki, gurur duyduk hepimiz. dava günü geldi ve eşiyle beraber mahkemeye gidip boşandılar. peki sonra ne oldu? eve beraber geldiler ve o günden beri de beraber yaşamaya devam ediyorlar!
adam evden gitmeyi aklının ucundan geçirmiyor, "iyi tamam istediğini yaptın ve rahatladın, artık yolumuza devam edelim" kafasında. evin iki kızı akıllarına mukayyet olma gayreti içindeler. adam mutfakta masaya oturuyor ve "hadi bana yemek koy" diyor eski karısına. ve o kadın hiç gocunmadan devam ediyor ona hizmet etmeye. "tencereden yemeği alıp, tabağına koyamayacak kadar aciz misin be adam!" diyemiyor. "neden evden gitmiyor, neden sen gitmiyorsun, neden hala bu adama hizmet ediyorsun?" diyoruz, "nasıl git denir ki evin erkeğine" diyor.
arkadaşlarım işten gelip, yemek yapıp, çocuklarıyla ilgilenip; erkeklerini hoş tutmaya devam ediyorlar. yorgunluktan ölmek üzere hepsi. erkeğine iyi bak, ona her daim hizmet et diye kodlanmış bir kere. bunun karşılığında takdir ediliyorlar mı? tabi ki hayır. bir adama neden meyvesini soyar getirir, ağzına ağzına beslersiniz hiç anlamam. annem de yapardı bunu, şimdi çok pişman.
ben evliliğimde yapmam gerekenleri, görev olarak bilmedim. içimden geldiği için eşime hizmet ettim. baştan tavrım net olduğu için, çok nadir benden hizmet bekledi. alışverişe beraber çıkıldı, yemekler beraber yapıldı çoğu kez, öyle bütün tamir işlerinin peşinde koşmadım, ustaların başında beklemedim birçok kadın gibi. en son annem evinin tüm bakım işlemlerinin peşinde kendi koştu ve bütün ustalarla kendisi muhatap oldu. babam ustaları görmedi bile. o kadar emindi ki, annemin her şeyi halledeceğinden. kadın öyle bezdi ki hayatından, yeni evine hevesle taşınamadı bile.
tabi köle ruhu taşımadığım ve erkeğime her daim hizmet etmediğim için, evliliğim şahane mi oldu? çok mu takdir edildim? ona da hayır. sonu boşanma. yine de şimdi geriye dönüp baktığımda, "aman da senelerimi verdim, saçımı süpürge ettim" tribine girmiyorum. yeniden evlendiğimde yine hizmetçi kadın profilini benimsemeyeceğim.
biraz canınızın kıymetini bilin, şu dünyada sizden daha önemli kimse yok. size değer veren, saygı duyan, emeğinizin kıymetini bilen, takdir eden adamlara kıymet verin. onlara zaten içinizden gelerek emek veriyorsunuz ve bu sizi mutlu ediyor. yoksa odun odun adamları yontacağım diye uğraşmayın.
son bir şey, misafirliğe gelen eşinize dostunuza aşırı hizmet etmeyin. en gerildiğim anlar, daha çayımın son yudumunda "çayını tazeliyim" diye koşturan kadınlar. ya bırakın iki sohbet edelim, niye kasıyorsunuz? iş yerindeki suratsız avukat, dimdik yürüyen doktor, otoriter öğretmensin sen; niye evde kezban oluyorsun.
1860-1939 yılları arasında yaşamış, ingiliz ressam.
louis wain denince, akla ilk gelen kedilerdir. kendisi kedi aşığıdır, ki bu en sevdiğim özelliği olmuştur. karısını çok seven wain, eşinin hastalığı döneminde onu güldürebilmek adına komik kedi resimleri yapar. olumlu tepki alınca, bu durum ilerlemeye başlar. eşi öldükten sonra, ağır bir depresyon sürecine girer ve şizofreni belirtileri baş gösterir.
neşeli, eğlenen kedilerin yerini; mutsuz, depresif kediler almıştır artık. şizofreni öncesi ve sonrası resimler incelendiğinde, aradaki sert farklar hemen dikkatinizi çekecektir. başbakan ramsey macdonald, wain'in şartlarını iyileştirecek bir fon açarak, ona sanat hayatı ve geçimi için destek olur. bu süreçten sonra çalışmaları daha da mükemmelleşmiştir.
herbert george wells kendisi için şöyle demiş; "o, kedileri kendisinin kılmış. bir kedi tarzı, kedilerden oluşan bir toplum, bir dünya yaratmış. o kadar ki, louis wain'in kedilerine benzemeyen ve onlar gibi yaşamayan ingiliz kedileri kendilerinden utanır olmuşlar." daha ne desin adam.
(bkz: nick cave)'in dünyadaki 20,000. gününü anlatan belgesel film. nick cave malumunuz çok yönlü bir sanatçı. kendisi müzisyen, yazar, aktör. yazma tutkusu, adeta varoluşunun anlamı. belgeselde nick cave'in bir gününü izliyor ve yaratım sürecine tanık oluyoruz.
nelerden ilham alıyor, aslında somut şeyler (hava durumu gibi) onun hayatında nasıl ilham perisine dönüşüyor, kendi ağzından dinliyoruz. beni en çok etkileyen, onun anlatımı ile filmin oluşturulması. ara ara arabada eski dostları beliriyor ve bu sohbetler de mistik bir hava katıyor.
konser görüntüleri, şarkıların kayıt aşamaları, fotoğrafların hikayeleri, nick cave'in hayata bakış açısı derken; ortaya akıcı ve dolu bir belgesel çıkıyor.
eşini görememek hayal kırıklığı yarattı bende, çocuklarıyla olan sahnelerin de uzun olmasını isterdim. ikizlerinden biri geçtiğimiz günlerde hayatını kaybetti ve ben bu olaydan sonra izlediğim için, biraz buruktu çocuklarıyla vakit geçirdiği an.
böyle üretken ve dünyayı algılama çabasında olan bir adam iyi ki var. karizmasından bir kez daha etkileneceksiniz eminim.
5 yıllık evlilik ve ardından gelen boşanmadan sonra söyleyebileceğim tek şey; mutsuz hissediyorsanız, boşanmaktan asla korkmayın!
benim gibi başarı odaklıysanız, boşanmayı başarısızlık olarak görüp süreci uzatmanız çok normal. aileniz, arkadaşlarınız, eşiniz dostunuz ne diyecek diye kastıkça kasıyorsunuz. unutmayın, kapılar kapandığında yalnız eşiniz ve siz kalıyorsunuz o evde. buz gibi bir adama/kadına dokunmaktan daha kötüsü yok.
en sık duyduğum cümleler; "çok fazla emek verdim, düzenim bozulacak, sıfırdan başlamak kolay mı sanıyorsun, iyi kötü gidiyor işte daha mı iyi olacak sanki hayatım vs". benim de harika bir düzenim vardı, en iyi semtte yaşıyor, maddi hiç bir sıkıntı çekmiyordum. dışardan mükemmel görünen hayatım (ki bunu facebook fotoğrafları ile de tescilliyorduk), içerde kabus gibiydi. aşağılamalar, küçük görmeler, şefkatsizlik, sevgisizlik ne ararsanız vardı. bu arada üniversite mezunu, kariyeri olan bir kadın bu lafları işitiyordu ve mücadele ediyordu. önceleri kavga ediyorsunuz, sorguluyorsunuz ama bir süre sonra o da bitiyor. artık bomboş bir evde, yapayalnız yaşıyorsunuz.
ben aslında ikinci yılında verdiğim boşanma kararını, kurtaracağım hırsı ile 5 yıla kadar uzattım. şu an gerçekten harcadığım zaman için üzülüyorum. en iyi evlilik terapistlerine gittik inanın, ama oraya giderken bile bir yanım hep bitecek diyordu.
sizden önemli, sizden değerli hiç kimse yok. daha az parayla yaşayın, daha az lüks bir evde oturun, tatillere gitmeyiverin, altınızda araba olmayıversin..huzurunuz olsun yeter! korkmayın boşanmaktan, bunu yeni bir başlangıç olarak görün.
hayatımın en yalnız dönemi, evli olduğum dönemdi. yanlış bir seçim yaptım ve bedelini ödedim, ama bu bedeli ödemekten korkmadım. iyi ki yapmışım.
ve beklenen kırılma 5.bölüm ile başladı. nihayet istediğimiz kıvama geliyor dizi. ikinci sezonu tatsız bulanlar, bırakmayı düşünenler "devam etsin" derim ben.
doktoruma "boşanma sürecini rahat geçirmek istiyorum, düşünmekten yoruldum, rahatlamaya ihtiyacım var" dedim ve paxil ile tanıştım. yaklaşık 1,5 senedir kullanıyorum. çoktan bırakmam gerekiyordu ama o kadar rahat hissediyordum ki bırakmayı göze alamadım. hayatım boyunca hiçbir şeye bağımlı olmadım ben, sigara ve alkol hep ben istediğim zaman var oldular mesela hayatımda. ama paxil'e bağımlı oldum, hem de öyle böyle değil.
bu bayram başlangıcında ilacım bitti, "amann şimdi nöbetçi eczane mi arayacağım, zaten bırakmak istiyorum, bakalım ne olacak?" dedim. ilacı birden bırakmanın ne kadar fazla yan etkisi olduğunu da biliyorum tabi.
ilacı bırakmak isteyen kişilere en büyük tavsiyem, sakın aniden bırakmayın. dünya tersine dönüyor, kafa göz ne varsa yamuluyor, uyuşuk uyuşuk bakıyorsunuz etrafa. aman diyim, doktor kontrolünde bırakın lütfen ilacı.
neyse dün doktoruma "bırakmak istiyorum" dedim. "bir ay 20 mg'a devam et, ikinci ay 10 mg'a düşür ve bitir" dedi. o kadar mutluyum ki bu sürece başlayabildiğim için. inanın her ay karar verip, "ya bir aycık daha devam edeyim, gerçekten bırakacağım bir ay sonra" diyordum.
ilaca ilk başladığınızda yüzünüzde garip bir gülümseme, huzurlu bir rahatlık, dünyayla barışık bir ruh haliyle geziyorsunuz. eşiniz dostunuz "ne oldu acaba bu kıza" diye bakıyor yüzünüze. zaten bu tepkiler ilaca bağımlı yapıyor sizi, o kadar öz güvenli ve rahatsınız ki ilişkilerinize de yansıyor bu durum ve yeni halinizden vazgeçmek istemiyorsunuz.
zamanla şunu fark ediyorsunuz; "sürekli uyumak uyumak istiyorum"..uyku hayatımın hiçbir dönemi bu kadar tatlı gelmemişti bana, hemen uyumak hayaldi benim için. fakat paxil ile anında uykuya dalıyordum ve bu bile ilacı bırakmamak için yeterli bir sebepti. siz mışıl mışıl uyurken, neler neler kaçıyor hayatta onları başlarda fark edemiyorsunuz tabi. yaşam enerjiniz, gücünüz giderek yok oluyor. uzun yürüyüş yapamıyor, bir yere gitmeye üşeniyor, söz verdiğiniz buluşmaları hep bir bahane bularak erteliyorsunuz. her gün "günün yapılacakları" listesi yapıyorum, o liste bir hafta öyle bekliyor kafamda. yok mümkün değil, hele o gün dışarıda işim çoksa iki gün iptal. bol bol uyumalıyım ki, enerjim yerine gelsin.
ilacı bırakmak istememin en büyük nedeni; unutkanlık! bu öyle basit unutmaları, dalgınlıkları falan geçti artık. biraz mutluluk hormonu salgılayayım, nöronlarım rahat etsin, azcık mutlu olayım derken; nineme döndüm. dün ne yedin? diye aniden sorsanız, beş dakika düşünüyorum. isim hafızam berbat halde, izlediğim filmleri, dizileri unutmaya başladım. sürekli "ayy neydi yaaa?" demekten sıkıldım.
kısacası ben artık bırakıyorum bu ilacı. "hayatımda başıma gelen en büyük mucize bu" diyordum hep. şimdi ise üzerinde ölü toprağı olan, bezgin, tembel, duyguları iyice körelmiş, her haltı unutan, mutluluğunu bir ilaca endekslemiş bir aciz görüyorum. zaten bir halta yaramış olsa, tüm aile bireyleri ve arkadaşlarım bırak diye ısrar etmezlerdi. onlar çok daha net görüyor sizdeki olumsuz etkileri.
insanoğlu çok güçlü bir varlık, her şeyi aşabilir ve mücadele edebilir. inanın benim boşanmayı alt edebilmek için bu ilaca ihtiyacım yoktu. sadece bencillik ve tembellikti bu. sadece acı çekmekten korkmaktı bu, oysa biraz acının zararı olmaz emin olun. kullanmayı düşünen varsa, doktorunuzla etraflıca konuşun ve çok büyük bir sıkıntı yoksa ortada, kullanmayın derim ben. eksileri, artılarından daha fazla inanın.
her ortamda en dikkat çekici kadındır, bu yüzden diğer burç kadınları hiç haz etmez oğlaklardan.
maddiyata önem verdikleri doğrudur, ama yaşam standartlarını dengede tutmak ve sevdiklerini rahat ettirmek için para önemlidir. yoksa bıraksanız parayla çok işleri olmaz.
her şeyi fazla sorguladıkları için, eşlerini de fazlasıyla sorgular ve bunaltabilirler. ilgiyi çok sevdikleri için, adam biraz ilgisiz kalsa evliliği bile bitirirler.
takdir edilmek en büyük takıntılarıdır, eleştiriye ancak 35'ten sonra tahammül göstermeye başlarlar. başkalarını eleştirmeyi çok severler. iş hayatında çok başarılı olurlar, çünkü deli gibi çalışır ve karşılık beklemezler. tek dertleri, işlerini mükemmel yapmaktır.
soğuk oldukları yalandır, samimi olduğunuzu anlarsa oğlak kadınından daha sıcak bir eş/anne/sevgili/arkadaş bulamazsınız.
bir de böyle kendilerini övmeye bayılırlar. utanmasam sabaha kadar anlatırım "şöyleyiz, böyleyiz" diye. kendilerini fazlaca sevdikleri doğrudur.
bugün yalnız 30 pırıl pırıl genç ölmedi, onlarla birlikte insanlık da öldü.
sabahtan beri ne yediğimden, ne içtiğimden, ne okuduklarımdan bir şey anladım..bir ağırlık geldi çöktü göğsüme ve gitmiyor. kimlikleri, dinleri, dilleri beni zerre kadar ilgilendirmiyor; beni ilgilendiren onların artık hayatta olmayışı.
fotoğraflarına bakıyorum, gülen gözlerine bakıyorum, güzel yüreklerini hissetmeye çalışıyorum..çocuklar için para toplayan, onlara oyuncaklar alan bu güzel insanları sanki yakınlarımmış gibi dikkatle inceliyorum. dönüp dolaşıp aynı soruda kitleniyorum; neden? neden, insan insana bunu yapar?
komplo teorileri arka arkaya geliyor (hepsinde doğruluk payı var ne yazık ki), planlar, siyaset, mit, amerika, akp vs okudukça okuyorum. iyi de zaten biz hep bir planın parçası olduk, bu ülke insanı hep bok yoluna gitti, yine gidecek. bunları konuşanlar ne yapıyor ya da ne yapacak? hiçbir şey! iki gün sonra yine unutur gideriz nasılsa.
ailelerini düşünüyorum, geride kalan yaralı arkadaşlarını düşünüyorum, yitip giden umutları, daha yapacak çok şeyi olan bu güzel insanları düşünüyorum. hepsi kardeşim diyorum, peki neden böyle hissediyorum? bu kadar duyarlı mıydım sanki ben? bilmiyorum bişeyler oluyor, onlar için daha önce yitirdiklerimiz için daha da fazla öfke hissediyorum. bizi bu hale getiren, çocukları öldüren, umutları katleden insanları bulup bir bir hesap sormak istiyorum.
sanmasınlar ki bu böyle gidecek, sanmasınlar ki robotlaştırdıkları genç nesil sessizce izleyecek, sanmasınlar ki bu ülke insanı susmaya devam edecek.
belgesel kurt cobain'in hayata gelişi ile başlıyor. annesi, babası, üvey annesi, kız kardeşi, ilk kız arkadaşı, eşi (bkz: courtney love), nirvana'dan grup arkadaşı (bkz: krist novoselic)ile yapılan röportajlar oldukça doyurucu. bebekliğini, çocukluğunu, ergenliğini aile arşivindeki videolardan izliyoruz..inanılmaz tatlı bir bebek kurt, büyüdükçe daha da güzelleşiyor. videolarda daha bir-iki yaşındayken bile nasıl hassas ve duyarlı olduğunu görüyorsunuz.
aslında küçük bir kasabada güzel başlayan bir hikaye, anne-baba egosu yüzünden kabusa dönmeye başlıyor. anne ve baba boşanma kararı aldıktan sonra kurt cobain'in yalnızlığı ve dışlanması yürek burkan bir hal alıyor. aslında her ailede olan olayların, bu kadar hassas bir yüreği nasıl da etkileyebileceği ve sonrasında agresif, saldırgan, mutsuz bir bireye nasıl dönüştürebileceği ortaya çıkıyor. annesi ve babasının kıçına zor geliyor çocuklarına bakmak ve "ayy bu hiperaktif, ben bununla uğraşamıyorum" diye çocuğu pinpon topu gibi ordan oraya savuruyorlar. bu mevzuya takılmamın nedeni; kurt cobain'in hayata tutunamamasında tamamen anne ve babasını suçlamamdandır. ben courtney düşmanlarından değilim, aksine onun yalnızca kötü bir figür olduğunu ama asıl kopma noktasının o olmadığını düşünenlerdenim.
belgeselin en etkileyici kısımları, kurt cobain'in günlükleri/yazılarının animasyonlarla hareketlendirilmesi ve görsel bir şölene dönüşmesi. müzikler zaten tek kelime ile harikaydı.
belgeselde konser görüntüleri, müzikler, röportajlar geri planda kaldı benim için. ben o kadar kitlendim ki onun saflığına ve hayatı algılama biçimine; "öyle bir insan belki de gitmekle en doğrusunu yaptı" dedim. o kadar kırılmış bir insanla karşı karşıya kalıyorsunuz ki, onu bu hale getiren insanlara da, sisteme de baya sövüyorsunuz. o şarkılarını söylerken, hep bebek kurt gözünüzün önüne gelecek. yönetmen de böyle hissetmiş olmalı ki, en can alıcı sahnelerde o görüntüler geliyor önümüze.
annesinin (bkz: nevermind) albümünü dinledikten sonra; "eyvah, bu albüm fazla iyi ve büyük bir şöhret gelecek, peki kurt bunu nasıl kaldıracak!" diye düşünmesi en özel sahnelerden biriydi. kızıyla geçirdiği vakitlerde "işte o babası gibi olmadı" diyorsunuz, ta ki bebeğini terk edip bu dünyadan gidene kadar.
benim için tek eksik, son bölümde intihar sürecinin çok kısa kesilmiş olasıydı. bu bölüm daha ayrıntılı işlenmeliydi bence. belgesel aniden bitti sanki, yani hazırlamadı bizi bitişe, en azından ben öyle hissettim.
kurt cobain ve nirvana hayranıysanız, bu belgeseli kaçırmayın derim ben.
üniversitede okurken sosyal bilimci olmaya kafayı taktığım ve ciddi ciddi hocalarla istişare yapıp, ben bu işi en iyi nasıl yapacağım diye çırpındığım dönemleri hatırladım. bir kere bilim yapmak, bilimle uğraşmak iş değildir. bizler memur kafasıyla olayları yorumlamaya o kadar alıştırılmışız ki, bilim insanı olmaya da iş gözüyle baktık hep. daha akademisyen olmamışken, kaç para maaş alacağız kafasındaydık.
kıçı koltuğuna yapışmış hocalarımız, aynı slaytlarla 4 yıl okutmuşlardı bizi. benzer bir konu varsa, bir bakıyorsunuz aynı slayt gösterisi başlıyor. neden? çünkü makale yazıyor, çünkü bilmem kaç kelimeyi toparlaması lazım. yahu benim doçentim makalesindeki kelimeleri hesaplarken, adamın/kadının bilimle değil alacağı ünvanla derdi varken; ben nasıl bilim yapayım? bilim nasıl yapılır nasıl öğreneyim?
bir kere felsefe öğrenmeden, tarih öğrenmeden, araştırma yöntemlerinden dahi bir haber mezun oluyorsunuz. ben daha felsefe bilmiyorum, bilimsel çalışma yapacağım! yöntem bilmeden akademisyen olmaya çalıştık, tabi olamadık. bazılarımız hostes, bazılarımız öğretmen, bazılarımız muhasebeci ve insan kaynakları uzmanı oldu. ara ara bakıyorum sevgili hocalarımız ankara üniversitesi'nde ne üretiyorlar diye? gördüğüm kocaman bir sıfır!
devlet desteği olmadan, yeterli kaynaklar, yeterli ekipmanlar sağlanmadıktan sonra hangi bilimden bahsedeceğiz? hükümetin ve üyelerinin bakış açısı, kıt algıları, olmayan dünya görüşleri, bilime verdikleri sıfır değer ile bu ülkede bilimin gelişemeyeceği inancındayım. bu ülkenin sağlam beyinleri göç etmeye devam edecektir. yakında bilimden söz edemez hale gelirsek hiç şaşırmayalım.
jee-woon kim'in çektiği, kore sineması gerilim filmlerinden biri..
başrolde oldboy'dan, min-sik choi var. oyunculuğu yine konuşturuyor. diğer başrolde byung-hun lee, yakışıklılığı ile göz doldurmuş. ağlama sahneleri beni benden aldı.
eğer fazlaca gerilmek, bol bol kesilmiş kafa kol vs görmek, şakır şakır akan kana şahit olmak istiyorsanız tavsiye edilir..film tipik bir kore intikam filmi..kahramanımız nişanlısının intikamını almak istiyor ve bunu kendi yöntemlerine göre gerçekleştiriyor. süresi daha kısa olsaymış fena olmazmış.
ara ara arka sokaklar tadında ilerleyen mantıksız sahneler olsa da, bu tarzı seven kişiler baya gerilecek ve keyif alacaktır diye düşünüyorum.
her bölümünden ayrı keyif aldığım, sanat şaheseri bir dizidir.
oyuncuların kalitesi, senaryonun estetikliği, felsefesi ile diğer dizilerden ayrılmıştır benim için. bu sezon final yapacak olması üzücü olsa da, izlenme oranının düşük olması hiç şaşırtıcı değildir.
spoiler vermemek adına, son bölümlerle ilgili yorum yapmayacağım; fakat her zamanki tadıyla ve estetikliğiyle ilerliyor bölümler diyebilirim.
"ilk sezon çok iyiydi, bu sezon aynı tadı vermiyor" demeyeceğim. işin o kısmını çoktan geçtim, bu beklenti içinde olduğumuz sürece diziden kopacağımızı düşünüyorum artık.
ilk üç bölüm ite kaka geçti benim için. dördüncü bölüm ise, "sanırım artık toparlamaya başlıyorlar" dediğim bölüm oldu. çatışma sahnesi gayet iyiydi, daha ne olsun yani. bu sezon ilk defa bir sonraki bölümü merak ediyorum.
fiziksel itici detaylar: jöleli saçlar, sarı dişler, ağız kokusu, ter kokusu (en berbat olan), bakımsız ayaklar...
bir erkeğin burnu büyük olabilir, kılları fazla olabilir, göbeği vardır, ayakları kocamandır vs. ben kesinlikle fiziksel özelliklerden bahsetmiyorum, bunların hiçbir önemi yok. önemli olan temizlik! allah rızası için yıkanın, tırnak bakımı yapın, roll-on sürün, traş olun..temiz kokmak çok zor değil, 5 dakika duş alırsın mis gibi kokarsın.
ruhsal/karakteristik itici detaylar: hep kendini dinleyen bencil erkek, uyumsuz/her ortamda arıza çıkarmaya meyilli, kadınların para avcısı olduğunu düşünen, kendi başarısı ile değil ailesinin başarısı ya da mal varlığı ile övünen, her fırsatta yalan söyleyen, annesiyle ya da babasıyla hesaplaşmasını bir türlü bitirememiş, tembel, depresif, çok konuşan, yanındaki kadını her fırsatta aşağılayan, her şeye karışan, hiçbir şeye karışmayan vs..
sabaha kadar yazabilirim ama sıkıcı olmak istemiyorum. herkesin arızaları, törpüleyemediği özellikleri var. önemli olan; kendimizin farkında olmak, kabullenmek ve değişmeye çalışmak.
