15-27 yaş arası 4 ya da 5 defa öylesine aşık oldum ki. hayatın tek anlamı aşktı. duygusal bir balık olarak çoğu zaman platonik kaldı bunlar. şehir değiştirmeyi hatta ülke değiştirmeyi düşündüren de oldu, aylarca peşinden koştuğumu bildiği halde, sırf alakamı sevip kendini tatmin edeni de. 2017 ile beraber bir tek hayat değil dünya o kadar boktan bir yere dönüşmeye başladı ki. ben aşık olmayı bırak, bir daha insanları sevmeye bile cesaret edemedim. her yeni gün gerek iş hayatı gerek haberler gerek çevre. insanların daha ne kadar kötü olabileceğini düşünmeye çalışmaktan, aşık olmayı da sevmeyi de unuttum. hatta unuttuk. sonra artık olgunlaşmak mı derim yoksa geçmişin hayal kırıklıkları mı diye düşünürken en çok insanların giderek kötüleşmesi olarak buldum artık aşık olamama sebebimi. gerçekten sevmeyi bile bilmiyoruz biz. ve giderek bu kadar kötülüğün içinde iyi bir insan olarak kalıp eski zamanlardaki gibi aşık olmayı özlüyorum be sözlük. o günler hiç geri gelmeyecek muhtemelen ama bir umuttur yaşatan insanı. neyse zaten hiç halim yok.
