Bu konuya bir çok alternatif sunulur.
1) Çünkü kendisiyle mutludur. Mutlu olmak için illa birilerine gereksinim duymayan bir insandır. Akıllı olgun insandır "sevgilim yok mutsuzum oh millet mutlu " diye diye dolanıp aranmayan ve bir gün sevgilinin hasını zaten hiç beklemezken hayatın karşısına çıkaracağı insandır.
2) Sevgilisinden zamanında ağzının payını alan aşk denilen şeyden nasibini alıp ben yandım anam üfleyerek yemek isterdim ama bi kere yedim ben hiç almiyim diyen insandır.
Birine aşık olup bağlanınca tüm dengeleriniz alt üst oluyor. Tabi bu herkes için geçerli değil. Kendini benliğini tam anlamıyla karşı tarafa kaptıranlar için söz konusu. Tüm çizgilerinizi ben asla yapmam deseniz de yapıyor ve sevgilinize uymayan çizgilerinizi silip ona uyucak şekilde çiziyor insan. Sonra zaman geçtikçe bunların sizin fedakarlıklarınız özverileriniz ve karşınızdakine gösterdiğiniz incelikle değer olarak algılanmasındansa sizin yapmak zorunda olduğunuz hatta yeri gelip yapmasaydın dedikleri(ki hiç yapmadan önce de yap diye ölüp biterler) anda insan ne çok şey kaybettiğini ve hiç de değmediğini anladığı an uzaktan sevmenin çok daha güzel olduğunu keşfeder insan ve sevgilin olması gerekmez yine seversin ama en azından duyguların benliğin zarar görmez.
evden çıkarsın 1,5 saat uzaklıkta bir yere gidersin ve her ne hikmetse kapıdan çıktığın an akla gelmezde gideceğin yere vardığında aklına gelir atlayıp geri dönersin. kim mi? its me
"Göz göre göre söylenen yalan ,nankörlük, bencillik, kaypaklık, sözünün eri olmamak, gamsızlık, gösteriş budalalığı ve iki yüzlülük " gibi nedenlere dayandırılabilir.
Şahsen nefret etmeyi tercih etmem ama illa ki olumsuz bir şeyler besleyceksem gözlerimden sallandıra sallandıra atarım ve bunun için yukarda saydığım faktörlerden sadece birinin olması yeterlidir.
