tam 18 gün önce yaşadığım ve beni yaşama küstüren şey.
bi sabah vakti 7 de kapıya gelen bi tanıdığın ağzından dökülen o kahrolası kelimelerin insana yaşattığı acıyı tarif edememki size.öyle zor öyle güç ki buna dayanabilmek. en değerlimi gömdüm ben kendi ellerimle. henüz 31 yaşındaki canımdan bi parçayı gömdüm. o ufacık mezara o koca dalyanı. öyle yalnız hissediyorum ki kendimi öylesine bitkin. herşeyi kaybetmiş gibi. meğer ne çok şeymiş benim için o melek yüzlü abim. hayatımdan giden çıkan beni terkeden ya da terketme ihtimali olan ya da olmasını delicesine istediğim şeyler. hiçbiri umrumda değil. hepsi gitsin herşey bitsin de bana abimi verin. olur şey değil artık biliyorum ama korkmuyorum artık dostlar. kayıpların en büyüğünden sonra hiçbirşeyden korkmuyorum.
hiç kelimesi ne kadar ızdıraplı bir kelime. gün içerisinde defalarca kullandığımız. onu artık hiç göremeyecek olmak. hiç sarılamayacak olmak. abicim nasılsın var mı bi sıkıntın mesajını bir daha hiç alamayacak olmak. asla geri gelmeyecek anılar hiç tekrarlanmayacak günlerin fotoğraflarına bakarak iç geçirmek. hiç kelimesi çok zor dostlarım çok zor. elbet bi gün buluşacağız abim. elbet buluşacağız.
zordur gerçekten zordur. Defalarca türlü söz ve öğütlerle gaza gelip kalkışırsınız bu illeti yenmeye ama sonuç hep hüsran olur. Atarsınız içinize ve beklersiniz avuturak iç sesinizi. yalnızlığa gömülerek.
