ülkemizde duygu sömürüsü yapmayı seven bir kesim var. ve yapılan bu duygu somurusuyle de bugün bu ülke de dikkate alınmayacak aslında olması gereken ve olan her şey gündeme taşınır oldu. insanlarin görmediği tek şey olanların hiç birinin sebepsiz yere olmadığı. kimse boş yere ölmedi bu ülkede. insanlar bi sunu sorsun kendilerine o yaşta çocuğun elinde sapanla yüzünü örtüp sokaga çıkmasi neyin nesiydi? ve asıl soru su ki o çocuğun ailesi nasıl bir aile ki o yaşta çocuğu olayların arasına salabiliyor. bence kimse burda kalkıp maval okumasin o çocuğun ölmesinin tek bir sorumlusu var oda ailesidir.
bunu yazdım diye beni ak parti yanlısı sanacak gerzekler elbetki 'olacak ki bir önceki entry de bunu cok açık gördüm. konu tayip erdoğan yada ak parti yanlısı olmak değil. burda konu insanların sorumsuzluğu. sadece gözünüzü açın ülkede her olan olayda ilgi odağı tayip oluyor ve bunu yapanlar yine ona karşı olan insanlar ki oda bunu istiyor. bu zihniyet böyle devam ettikçe bu ülkede hiç bir şey degismeyecek.
araba anahtarı.
ev arkadaşım anlam veremediğim bi sebepten dolayı duzenli olarak anahtarlari buzlukta bırakıyor. anahtarı bulamadığımız her an ilk baktığım yer buzluk.
unutmak her defasinda en başından başlamaktir aslında. çünkü aslında unutmak sadece kısa sürelide olsa aklındakini hafızanın bir kosesine saklamaktir. sonra bir rüyayla yada burnuna calinan bir parfüm kokusuyla saklandığı yerden geri çıkar sonra tekrar unutursun. böyle devam eder gider.
son umudun da kaybedildiği ve artık tamamen bi kurtuluşun beklendiği elden hiç bir şeyin gelmedigi durum. ve böyle zamanlarda insan her nedense yalnız kalmaya mahkumdur.
Okuyacak kitap bulamamak büyük bir saçmalık ve kitap okumaya Useniyorum demenin farklı bir yoludur. Şayet kitap okumaya yeni başlayacak bir arkadaşa tavsiyem polisiye kitap okumasidir. Çoğu arkadaşıma böyle böyle kitap okumayı sevdirdim. Başlangıç olarakta agatha christie'nin herhangi bir kitabı olabilir.
Bir gün otobüste cok sevdigim bi kitabımı unutmuştum. Otobüsten inince geldi aklıma, otobüsün arkasından koştum arka kapısından içine resmen atladım. Benim açımdan değil ama o an otobüste olanlar için gayet tuhaf bi durumdu.
Her şeyi kenara bıraktığını yada yeni bir sayfa açtığını düşündüğün bir ana denk gelir. Sonra anlarsın aslında ne yeni bir sayfa açmışsındır nede bir şeyleri kenara bırakmış.
Yani kısacası üstünü kapattığın her şeyi gün yüzüne çıkarır.
Böyledir.
