birde başka bir şehirde okuyan öğrenci iseniz ve yaklaşık bir ay önce tüm kışlıklarınızı eve götürdüyseniz, uyanmak istemeyeceginiz bır sabahtır. bu karda kışta okula mı gidilirmiş ya .
yakın bir arkadaşınsa moralini bozacak bir şey söyle ani bir tepki verince de alınmış gibi yapıp al çantanı ceketini çek git yanından, yapacak hiçbir şeyi olmuyor sonra ( 10 gündür konuşmuyoruz. devamı da gelir herhalde)
Sadece türklere özgü mü bilmiyorum ama benim asosyal olma sebebim tamamen bu çocukkken çok akıllıca konuştuğum için annesi babası öğretiyor diye dedikodu çıktıgı için annem ya beni bir yere götürmezdi ya da gidince hiç konuşmayacaksın diye tembihlerdi ta ki üniversiteyi kazanana kadar. Şimdi de ben konuşmak istemiyorum kimseyle gereksiz olmasa da olur bir eylem gibi geliyor konuşmak. derdimi anlatsam kafi.
saçmalık, hayatından bir ay eksildi gerizekalı, dıışarı çıktgında kaza maza yapıp ölürsen ne olacak hiçbir halt yaşayamadan ölüp gideceksin. Hayatı kendinize zehir ediyorsunuz resmen. Neyin hırsı bu geç gitsin.
sen ve ben gerçekten çok zıttız, sen bencil ukala kendini beğenmiş korkak birisin, ben vefalı fedakar risk almaktan çekinmeyen biriyim. biz birbirimizi çok geç tanıdık, birbirimizi kendimizi anlattıgımız anladığımız kadar tanıyoruz. Bir filmi ortasından izlemeye başlayınca o filmi ne kadar anlarsan işte.
7/24 birlikte gezmek zorunda olduğum varlıklarından hiç haz etmediğim sınıf arkadaslarım, ikisini de birbirine çok yakıştırıyorum ve kendimi onlardan çok ayrı bir yerde görüyorum, şöyle ki her fırsatta tamam siz zekisiniz akıllısınız en siniz, ama Allah rızası için beni benimle bırakın diyesim geliyor çogu kez.
Şu sıralar gece gündüz lys'ye hazırlanan bebeleri gördükçe daha bir ayar olduğum durum, gerçi üniversiteye girmenin okumaktan daha kolay oldugunu görünce farkına varacaklar ancak o süreçte bile doldurdukları kontenjanlar yüzünden hayallerinden vazgeçen insanları düşününce kahrolmamak elde değil.
