şimdi burada sevmenin veya insanın içerisinde hissettiklerinin kimyasal reaksiyonlardan ibaret olduğundan ve sanal bir şey olduğundan bahsetmeyeceğim. bahsedeceğim şey aslında sevginin bitmesi ve tekrar başlaması hakkında.
bir ilişki esnasında bireyler ne kadar kendini kontrol etmeye çalışsa da ortada bir bağlılık ve bağımlılık söz konusu olur. ve bağımlılık karşınızdaki kişiye daha çok bağlanmanıza sebep olur. bütün zamanınızı onunla geçirebilirsiniz. bütün güzel sözleri ona edebilirsiniz. hatta sanatsal bir yeteneğiniz varsa o sizin ilham kaynağınız olur. tüm eserleriniz de onun için olur. karşılık edilen güzel laflar, beraber geçirilen güzel zamanlar, hatta beraber orgazm olmalar. hepsi onunla olur, hayatınız onunkiyle karışır. iki tarafta iki kişilik bir hayat yaşar, sevgi ömrü uzatır. bunlar güzel, samimi, yaşanası tarafları. işin kötülüğü, iki yüzlülüğü ilişkinin bir başka parçası olan ayrılıkla başlıyor.
bir ilişkinin nasıl bittiği, yaşanılan olaylar doğrultusundadır ve buna başka bir etken de kişilerin olgunluğudur. illa ki saçmalıklara ev sahipliği yapacağınız olacaktır. olağan görmekteyim. benim derdim birkaç zaman önce sevgi kelebeği olan insanların birbirine lanet etmeleriyle alakalı değil. bunlar kaybetmenin oluşturduğu sinirle yaşanılabilir deyip geçelim. asıl derdim bu ilişki sonrasındaki ilişkimiz ve yaşadıklarımızla ilgili. şöyle ki: bir süre sonra elbet bir başka kadının/erkeğin kollarında hayatı bulacağız. onu seveceğiz, onunla sevişeceğiz. ayrıldığımız kişiden daha çok veya en az onun kadar seveceğiz. bu sefer tüm mahremimiz, tüm güzel laflarımız hayatımıza yeni giren kişinin olacak. bir önceki ilişkimizde ne yapıyorsak aynılarını başka bir seyirci karşısında sergileyeceğiz. tiyatral oyun bir nevi. onu bedenimizin ve mahremimizin başkentine koyacağız. ilişkiler aynı kişiler farklıdır.
tüm bunları sanki daha önce yapmamışız gibi, tüm o güzel lafları hayatımızda ilk kez ona ediyormuşuz gibi davranacağız. hayatımıza giren bilmem kaçıncı insan veya yatağımıza giren bilmem kaçıncı insan olması önemli değil sanki. biz ona yine ilk defaymış gibi davranacağız. işin daha da kötüsü son birlikteliğimiz sanacağız. ilişkinin iki yüzlü olduğunu gösteren taraf, daha doğrusu ilişkinin bireylerce iki yüzlü hale getirilmesini gösteren taraf bu bence.
biz bir insan ilk defa dermişcesine 'seni seviyorum' diyeceğiz ve birkaç zaman sonra yine ilk defa dermişcesine bir başka insana 'seni seviyorum' diyeceğiz. hayatımız, kalbimiz sandığımız kişi gittiğinde biz başkasına sarılacağız ve onu kalbimiz yapacağız. duygu yüklediğimiz o güzelim laflar, tarifi imkansız o sevişmeler hiç yaşanılmış gibi biz bir başka kadını soyacağız.
bu yüzden ilişki ve bu duygusal durum bana her zaman iki yüzlü gelmiştir. hiçbir zaman samimi olduğunu düşünmedim. fakat işleyiş bu şekilde, biz her zaman bir başkasını unutmak için başkalarını arayacağız. sonra onu kaybedeceğiz yine ilk defa seviyormuşcasına bir başkasına sarılacağız. bu kadar samimi kabul edilen bu ilişki çeşidinin bu derece iki yüzlü, tiksindirici olması ayrı bir düşündürmektedir beni.
---alıntı---
ben anlatamıyorum, uzatınız elinizi derinlerime. söküp çıkartınız kapkara zift kaplamış parçamı içimden. ben anlatamıyorum ama siz dinleyiniz. siz karar verin yaram ne kadar derindir. hangi yar bu yarayı tedavi edebilir. siz karar verin ne kadar kanser içim, huyu nasıldır.
ben anlatamıyorum ama siz dinleyiniz can-ı gönülden beni. belki baksanız gözümün içine, bağırmaktadır o derinlerde. dilini anlayamadığınız bir kuş gibi gelebilir belki size veya güzel bir yazarın betimlemeleriyle yaşatabilir size derdimi.
ben anlatamıyorum ama dokununuz tenime. korkmayınız derdim, sinirim içimi yemekte olan bir mahluk. zarar vermez size. dokunsanız belki anlarsanız diyemediklerimi, kelimelere veya sözlere dökemediklerimi. dokunsanız belki rahatlarım, içim aydınlar elinizle.
ben anlatamıyorum ama koklayınız bulunduğumuz ortamı. hayır, derin bir nefes değil demek istediğim. derininizden gelen bir nefesle içinize çekiniz kokuyu. içtiğiniz soğuk suyun ilerleyişini hisseder gibi hissediniz kokunun ciğerlerinize ulaşmasını. belki aynı şeyleri hissettirir bu koku sizlere. belki bir cümlem olursunuz da siz dillendirirsiniz beni.
ben anlatamıyorum ama duyunuz beni derinlerinizde. belki sesim çıkmaz ama bu sessizliğim de anlatamaz mı iki kelam size? görmenize, hissetmenize gerek yok bilseniz de yetmez mi bazen? ya da siz de susun dert etmem. belki gülerim halimize. ihtiyacımız olan da bu ya zaten güzel bir tebessüm yüzümüzde.
ben anlatamıyorum ama tadın bu ortamı, tadın bu buhranı. ağzınıza dağılırken bu tatlı duygu, ekşiyecektir elbet. acımasız olmak istemem ama siz istediniz beni dinlemeyi. birazcık dayanın. ben anlatamasam da siz anlayın beni.
ben anlatamıyorum ama siz anlayın. askerde değil, sokakta bir araba tarafından değil, boynumuza ip geçirmişken değil... çocukken ölmeliydik, bakire kalmalıydı kalbimiz ve bir o kadar mutlu içimiz.
bu ve devamı gelen birkaç sözlerle bir diyalog yaşadım yakın bir zamanda. gereksiz yere düşündüm. hakikaten nedir ki aşk? bu kadar tepe noktaya konulup ulaşılamayan bir şey ne olabilir? bir insan hayatına girip seninle derdini, sevincini, zamanını, mahremini paylaşıyorsa ve bu yaptıkları için büyük fedakarlıklar yapması gerekiyorsa o insan senin için daha ne yapabilir ki? bunun daha üst noktası yoktur. buna bir sıfat takmanın anlamsızlığı ayrı bir konudur. benim merak ettiğim insanlar bundan daha üstün ne arıyor birbirlerinde?
+aşk nedir ki bu kadar abartıyorsun? tanrı'nın dokunuşu mu?
böyle düşünüyordum. eski sevgililerimi düşündüm. daha sonra hayatımı en çok etkileyeni, kafamı en çok meşgul edeni. ki o da "aşık olduğum" kadındı. gerçekten aşık olmanın bir farkı var, farkına vardım.
*sesini duyduğumda kalbim duracak gibi oldu.
demişti kadının biri. kim bilebilirdi bana tanrı'nın dokunuşunu yapacağını. bu lafı duyunca tanrı'nın kendisi gibi hissetmiştim, bırakın dokunuşu. elimde bir asa, tüm kudret bendeydi sanki. daha sonra onun sesini duymak ilaç oldu, varlığından öte. her lafı sesiyle içime işler, damarlarımda gezer gibi. o konuştuğunda kainatın en güzel müziği çalıyordu kulağımda, kalbimse düzensiz ama gürültülü bir metronom. onu düşündüğümde beynim uyuşuyor, vücudum fazlasıyla endorfin salgılıyordu. cenneti dünyaya getiren kadın.
kendini özletmese de bana o an yaşadıklarımı üstünden bu kadar sene geçmesine rağmen hatırlatabiliyorsa bu aşktır. ezgilerin en güzelidir sesi, dedikleri dünyanın en güzel romanıdır, bakışları ay'dan güzeldir, dokunuşu o kadar masumdur ki... su kadar berraktır yüzü. bir insan tamamiyle kusursuz olamaz ama bir insanı aşık edebilir ve bu aşk onu kusursuz kişi yapar. ve anladım her şeyi paylaşmanın ötesinde bir şey var. belki bu toyca, çocukça bir şey. belki kişilerin kendini kandırmasındaki hat safha ama var. bazen bir kadın karşınıza çıkıyor ve tanrıça oluyor ve onun dokunuşu, aşk...
+ben hayatımda bir kere aşık oldum. onda da her şeyi elime yüzüme bulaştırdım. bir daha aşık olmam, olmak da istemiyorum.
--spoiler--
insan hiç görmediği birini özleyebilir mi?
düşünün, kaç kişi geçti hayatınızdan?
düşünün, siz kaçını sevdiniz?
bazen ayak altına alınan duyguları yaşarken, bazen hislerinizle bulutların üstünde yaşarsınız ayağınızın altına aldığınız şeyleri. hani hayatınızdan geçen kişi sayısı, sevdiğiniz kişi sayısına eşit değildir. belki de bu yüzden hep kısaydı dertlerinizden uzak kaldığınız anlar. evet dertleriniz! bir yunan tanrısı olan atlas gibi dünyayı sırtınızda taşıdığınızı bile düşündürebilecek şeyler. beyninizdeki huzursuzluk tohumları. ne tuhaftır değil mi biriyle birlikteyken bu huzursuzluklardan soyutlamanız kendinizi, hiç yokmuşcasına. onlar hala beyninizde, belki kıvrımlarınız kemirmeye devam ediyor fakat siz yok sayıyorsunuz istemsiz bir şekilde. hayatınıza giren kişi beyninizde bir kahraman niteliğinde. nasıl olsa sizi her gün eriten şeylerden koruyor.
bir sürü huzursuzluğunuz var. bunlar yaşadığınız şeyler veya kendi yarattığınız şeyler. bunların, sizi başka kişilerin 'karamsar' diye nitelendirebilecek derecede çok olduğunu düşünün, bu kadar bir sıkılmışlık var üstünüzde veya yalnızlık. yaşıyorsunuz ama yaşadığınız her günün dünden beter. bugünün ise sadece yarından güzel olduğunun farkındasınız. her rüzgar estiğinde, deniz dalgalandığında ölümün sizi çağırdığını düşünüyorsunuz ama sadece yarın neler olacağını merak ettiğiniz için bu çağrılara cevap vermiyorsunuz. şaka gibi değil mi? insanın "kamera nerede?" diye sorası geliyor bazen farkındayım. kimbilir belki de tanrı bizimle dalga geçiyordur. işte tam bu anda çıkar kahramanız. pelerini veya vücut hatlarını belli eden taytı yoktur. sadece normal bir insandır. kendi bile farkında değildir sizin için bir kahraman olduğunu. varlığının bile huzur verdiği insanlar işte. ne tuhaftır böyle bir insanın hayatınıza girmesi ve sizi başka bir dünyaya sürüklemesi. hayatımıza giren insanların hepsi bu tuhaflıklara sebep olmuyor. sanırım sebep olanların da değerini bilemiyoruz. hayır hayır! bunu onlara gösteremiyoruz.
çok becereksiziz be abi. bu küçük bir çocuğun bir eşya kırma masumluğunda bir şey değil ki her ne kadar amacımız birini kırmak olmasa da. elimiz yüzümüz utanca boyanıyor bazen. kimbilir belki de bu yüzden suçluların bir maskesi veya yüzünü kapatan makyajı vardır.
bizden adam olmaz azizim, en iyisi ölmek. aşık da ne güzel söylemiş baksana: "benim sadık yarim kara topraktır." bizim ihanet edemediğimiz tek yar topraktır. onun kadar sarıp sarmalayan, koruyan olamaz nasıl olsa. hem terk etme veya terk edilme ihtimali de yoktur. sonsuz bir mutluluğun seni beklediğini düşünsene. mükemmel bir şey olsa gerek düşünecek bir sürü şeyin olmasına rağmen senin düşünememen. toprağa kavuşmak için yaşıyoruz zaten.
insan hiç tanımadığı birini sevebilir mi?
hayat da zaten çok tuhaf değil mi? vapurlar falan...
--spoiler--
tak taktak tak tak
fonda çalan müziğin sesine daktilonun sesi ekleniyordu. güneş henüz doğmaya yeltenmemiş, ay gökyüzünü terk etmemişti. sigarasından derin bir nefes çekti yazar. kül tabağına sigarasını bıraktıktan sonra devam etti yazmaya.
insanların ortak şikayeti, yakarışıdır yalnızlık. kimse daha yalnızlığın nasıl bir şey olduğunu tecrübe etmeden bundan şikayet eder. çoğu kişiye göre yalnızlık bir hayat arkadaşının olmamasıdır. bazıları ise sadece derdini paylaşamadığı bir arkadaşı olmadığı için yalnız hisseder kendini. onlar sahip olduklarının farkında olmayanlardır. onlar sadece daha fazlasına açtır. kerem ise böylelerini sevmez. zira o koca bir siyahlıkta kendini beyaz toz tanesi olarak görür. diğerleriyle uyum içinde değildir ve bu onu farklı kılar. farklılıklar ise ayrılıkları doğurur; ayrılıklar ise geçmek bilmeyen günlerin çetelesini tutmaya sevk eder. günlerin geçmemesi yalnızlıktır ve zaman geçmedikçe tat alamaz insan hayattan. zira kendini tekrarlayan şeyler zevk vermemeye başlar. sıradanlık ise yalnızlığın uzun bir yoludur.
Yazar boşalan bardağını, bardağı hemen yanında bulunan şişedeki içkiyle doldurdu. bardağını eline alıp, koltuğa yaslandı. elindeki içkisini içerken düşünüyordu. neydi aslında tam olarak yalnızlık? sadece bir insanın veya insanların eksikliği mi? öyleyse eğer neden bir insan çevresindeki tüm insanların yok sayıp tek başınalığını pekiştirir? elindeki bardağı daktilonun yanına bıraktı yazar ve paketinde kalan son sigarasını yaktı.
kerem kendi halinde bir insandı. uzun süredir bir ilişkisi yoktu. birkaç tane arkadaşı vardı, onlarla da çok sık görüşmezdi. çevresinde fazla insan olmasını sevmezdi. stüdyo dairesinde tek başına yaşardı. dağınık bir insandı kerem. eski eşyalara meraklı bir insandı. tek değer verdiği şeyler, onun için hazine olan şeyler sadece bunlardı. bir pikap, slr fotoğraf makinesi, tahtadan yapılmış oyuncak arabalar
ailesiyle arası pek iyi değildi keremin. arada sırada kendisini sorumlu hissetmemek için onları arardı, nadiren de yanlarını giderdi. ailenin kutsallığı fikrine katılmıyordu. tüm anneler bir melek değildi onun için, tüm babalar ise bir kahraman. bu yüzden hissettirmeden uzak olmaya çalışıyordu. hayatı sadece kendi ayakları üzerindeyken izlemek hatta rüzgara karşı durmak istiyordu.
bitmiş sigarasını izmaritlerle dolu kül tablasında söndürdü kerem. ceketini üzerine alıp dairesinden çıktı. arabasına binip bir bara gitti. bardan içeri girip, arkadaşının yanına oturdu. arkadaşı ne içmek istediğini sordu kereme. daha sonra bardan iki birayla masaya geri döndü. arkadaşının suratı asıktı. belli ki bir sevgilisinden ayrılmıştı. onun yüklerini hafifletmek adına anlattırdı her şeyi arkadaşına. arkadaşı kendisini yalnız hissettiğini söyledi. her şeyini o kıza bağlamış olacak, onsuz bir kendini boşlukta hissettiğini söylüyordu. bu sırada kerem ise bu durumu düşündü. yani bir kadını hayatımızın merkezine, başkentine sokuyoruz. o bir süre sonra ister istemez iç savaş çıkartıyor ve yetkilerimizi kaybediyoruz kendi topraklarımızda. bu bizi boşluğa sürüklüyor. yüksek bir yerden atlıyoruz ve sürekli düşüyoruz, yere çarpamıyoruz. her şeyi sonlandıracak bir sona erişemiyoruz. sadece süzülüyoruz rüzgar suratımızı yalarken ve içimizde korkuyla sevincin karışık duygusunu hissederken. bu yüzden kendimizi içkiyle veya başka maddelerle uyuşturuyoruz. düşünmemek için beynimizi uyuşturuyoruz. ne kadar aptalca değil mi?
keremin arkadaşı başka masada oturan bir kadının kereme baktığını fark etti ve bunu kereme söyledi. kerem ise kadına bakmadan onu istemediğini söyledi arkadaşına. bu sefer arkadaşı onun dertlerini dinlemek istiyordu. fakat kerem daha derdini kendini anlatabilmiş değildi, bu yüzden kimseyle paylaşamıyordu bu duyguyu. bu bir boşluktan bile öteydi onun için.
yazar bir an duraksadı ve ellerini kafasının arkasında birleştirerek düşünmeye çalıştı. bir şeyi hatırlamaya çalışıyor gibiydi. güneş ise kendisini göstermiş ortalığı aydınlatmaya başlamıştı. sandalyesinden kalkan yazar üstünü giyerek dışarı çıktı. bir iki sokak yürüdükten sonra çorbacıya girdi ve boş bir masaya oturdu. bir mercimek çorbası söyledi kendine. çorbasını içtikten sonra oradan kalktı yazar, evine doğru gitmiyordu. biraz yürüdükten sonra bir apartmana girip dördüncü kata çıktı. biraz düşündükten sonra kapıyı çalmaya başladı. kimse bakmadı kapıya tekrar denedi şansını, tekrar çaldı ve bekledi. ama yine açan yoktu iki insanın arasına sokulan bir tahta parçasını. geri dönmeye karar verdi yazar. apartmandan çıkan yazar yolun karşısına geçti. deniz kenarında yürümek istedi. bu ona ilk yazısını hatırlattı. ilk yazısında karakter sahilde yürürken güzel saçlı bir kadın görür ve bu onu sebepsiz yere mutlu ederdi. en sonunda ise yine aynı sahilde yürürken kendisini çağıran dalgalara teslim ederdi karakter. yazar denizi dinlemeye kalkıştı. tüm o dalgaların sesi onun için bir çağırıştı. bir an durup denizi seyretti. oradan geçen bir arkadaşı yazarı gördü ve selam verdi. sabahın köründe işe gidiyordu arkadaşı. biraz konuştuktan sonra arkadaşı yoluna devam etti, yazar da evine doğru yol aldı.
kerem yorucu bir uykunun ardından uyanmıştı. uykulu bir şekilde kalkarken yatağın diğer tarafında yatan, adını bile hatırlamadığı bir kadın gördü. yarı çıplak bir şekilde sessizce kıyafetleriyle banyoya gitti. banyoda yüzünü yıkayıp, üstünü giydi. banyodan çıkıp odasına geri döndü kerem. çekmecesini açarak çekmeceden bir kağıt parçası aldı ve o kağıt parçasını kadının görebileceği bir yere baktı. kağıtta işe gidiyorum, uyandırmak istemedim. en yakın zamanda seni arayacağım. yazıyordu.
yazar sandalyesinden kalktı. bir sigara yakarak evinin balkonuna çıktı. sigarasını içtikten sonra içeri giren yazar yatağına yattı ve bir süre uyudu.
yazar akşamüstü olmasına yakın bir zamanda uyandı. uyanır uyanmaz tekrar sigara yaktı. daha sonra telefonunu alarak mutfağa gitti. buzdolabının üstünde yazan telefon numaralarından birini arayarak yemek siparişi verdi. buzdolabını açtı ve son kalan içki şişesini aldı. masasına dönen yazar boş duran bardağını da doldurdu. içkisinden bir yudum aldı. sonra yazmaya devam etti.
kerem işten evine döndü. kapısını açtıktan sonra evinin toplandığını fark etti. içeri girdi masada ise tabaklar vardı. kerem şaşkın bir şekilde masaya bakarken, sabah yatakta gördüğü kadın geldi elinde yemekle. hadi otur soğumadan yiyelim dedi kadın. kerem ise hala şaşkınlığı üstünden atamamıştı. kadın yemeği masaya bırakıp, sandalyeye oturdu ve elini uzatarak ben demet dedi. kerem kadının eline sıktı ve kerem diyebildi sadece. daha sonra ceketini çıkartıp masaya oturdu. kadın kereme yemeğini uzattı. kerem tabağı alıp önüne koydu. akşama kadar burada mı bekledin? dedi. kadın evet, aramayacağını biliyordum ben de beklemek zorunda kaldım. aramayacağımı nereden biliyordun dedi kerem. çünkü telefon numaramı almamıştın, ismimi bile sormamıştın diye cevapladı kadın. ismini bilmeden daha güzeldi.
kapı çaldı. yazar sandalyesinden kalkarak kapıya baktı. yazarın sipariş ettiği yemek gelmişti. yazar yemeğini alarak odasına gitti. bu sırada yazarın telefonu çaldı. sabah karşılaştığı arkadaşı arıyordu. akşam buluşmak istediğini söyleyen arkadaşını, işi olduğunu bahane ederek geri çevirdi yazar. daha sonra yemeğini yedi.
kadın o gece de keremde kaldı. kerem sabah uyandığında ilk iş yatağının diğer tarafına baktı, kadın yoktu. yatağından kalktı kerem. banyoda yüzünü yıkadıktan sonra kıyafetlerini giymek için tekrar odasına döndü. dün not bıraktığı yerde bir kağıt gördü. kağıda baktı bir telefon numarası yazıyordu. kağıdın arkasını çevirdi, arkasında da keremin notu yazıyordu.
yazar elindeki sigarayı söndürerek telefonunu aldı. birkaç saat önce onu arayan arkadaşını aradı ve işinin iptal olduğunu buluşabileceklerini söyledi. telefonu kapattıktan sonra banyoya girdi. sonrasında üstünü giyip, arkadaşıyla buluşmaya gitti. elinde bir bardak viskiyle uzun zamandır görüşmediği arkadaşıyla muhabbet ediyordu yazar. arkadaşı bir kadını sordu yazara. bu kadın yazarın eski sevgilisiydi. sevgilisinin vefat ettiğini ve geçen gün öldüğünü bile bile sabahın köründe evine gidip, kapıyı açmasını beklediğini anlattı. arkadaşı da bu duruma üzülmüştü ve derdine ortak olmaya çalıştığını belirtti. arkadaşı da yalnız olduğunu söyledi ve bu yöndeki dertlerini anlattı yazara. yazarsa bu konuşmalardan sıkılmış bir şekilde arkadaşının sözünü kesti. yalnızlık bu değil. dedi. yalnızlık o kapının açılamayacak olması değil. hayatımızın başkentine soktuğumuz kadının artık yok olması değil dedi yazar. yalnızlık o kadının olmamasına rağmen hala bizim onunla olmamız dedi. bizimle onunla ölmemiz, bizim onunla gitmemiz. diye ekledi.
saat geç olmuştu. arkadaşı yazarın yanından ayrıldı, yazar ise masadan kalkıp, bara gitti ve oraya oturdu. yazar içkisini yudumlamaya devam ederken yanına bir kadın oturdu. kadınla tanışıp biraz muhabbet etti yazar. daha sonra beraber yazarın evine gittiler.
aradan birkaç gün geçmişti. kerem gitarını eline almış zaman geçiriyordu. bir anda gitarı elinden bıraktı kerem. telefonunu eline aldı ve demeti aradı. nasıl olduğunu sordu, sonra tekrar görüşmek istediğini söyledi. demeti evine davet etti.
yazar gece uyanmıştı, yanında bardan tanıştığı kadın vardı. yatağından kalkıp bir sigara yaktı ve daktilosunun başına oturdu yazar. şunları yazdı:
mutlu son sadece hayallerde olur. yalnızlık ise hayal gücümüzü geliştiren bir hocadır.
derin ve dinlendirici uykumu çalar saatin zırlayışı bölmüştü. yatağımdan kalkıp susturdum o acı sesi nereden bilirdim kalk yatma demek istediğini. elimi yüzümü yıkadıktan sonra dişlerimi fırçaladım. aynadan da görebildiğim kadarıyla kendimi izliyordum, henüz tam uyanamamıştım. işim bittikten sonra odama girip, gömleğimi giydim ardından pantolonumu. sonrasına çantamı omzuma takıp, yola koyuldum.
cebimden bir sigara çıkarttım, yakmaya çalıştım. rüzgar söndürüyordu sigaramı hep, nereden bilebilirdim yakma demek istediğini. sonunda bir sinirle yaktım sigaramı. derin gir nefes çektim içime. uyandığımda beni öpen tek o vardı şu an, dudaklarıma değen. sınıfa girdim, henüz kimse gelmemişti. zaten kimseyi aramıyordu gözlerim, bir afet haricinde.
can verme gam-ı aşka ki aşk afet-i candır.
aşk afet-i can olduğu meşhur-u cihandır.
okulun ilk günü geldi aklıma. okul başlamıştı. bense yeni bir şehre, bir hayata alışmaya çalıştığımdan henüz girmemiştim hiçbir derse. artık bir düzene girmemi düşündüm ve ertesi gün derse girmeye kar verdim. sabah kalkamamıştım uykuma yenik düşüp, uyumayı çok seviyordum çünkü. belki rüyalar daha güzel geliyor, sanırım gerçekliğimden. öğleden sonraki derse girdim. boş bir sırayı oturup hocanın derse girmesini bekledim. sonrasında sıkılarak da dersin bitmesini bekledim. yanımda oturan çocuğa dersle ilgili şeyler sordum. kimseyle tanışmadım, sadece ileride arkadaşım belki kardeşim diyeceğim insanlara baktım biraz. onlarsa çoktan kaynaşmış, dersten sonra neler yapacaklarını tartışıyorlardı. ders bitti, dersten çıktım. sigaramı yaktıktan sonra telefonu çıkarıp, arkadaşımı aradım.
-gel lan, kahvaltı yapalım.
ertesi günse sabahtan kalkabildim ve derse gittim. dün oturduğum sırama oturdum. ardımdan bir kız girdi sınıfa. onu gördüğüm an zaman yavaşladı. bir sinema perdesine bakar gibi hayatımı izliyordum. saç tellerinin hareketinin yarattığı rüzgara karşı koyuşunu bile görebiliyordum. her adımda saçları ahenkle sallanıyor, kendisi ise benim hissettiklerimden hatta benden habersiz oturacağı yere ilerliyordu.
ders bitmişti. bu sefer bir anda kendimi dışarı atmadım sınıftan. zaten yavaş yavaş atıyordum üzerimdeki sıkıntıyı. önceden kaynaşan arkadaşlar yani bir arkadaş grubu sınıftan çıktı zaten ben de arkalarındaydım. dışarıya çıktım o kalabalığın arasından. okulun önünde sigara içiyorlardı. o kız da yanlarındaydı. yanlarına giderek selam verdim ve onlarla tanıştım. şimdilerde hepsi sevdiğim arkadaşlarım. okulun önünden ayrıldılar. nerede zaman geçireceklerini tartışıyorlardı. bir cafeye gitmeye karar verdiler. ben de peşlerinden gittim, hem kahvaltı ederim diye. normalde bunları yapmazdım. yanlarına gidip selam vermezdim mesela. benim hiçbir arkadaşlığım böyle olmadı. hep bir ortak nokta vardı ve konu üzerinden konuşurduk, hatta tartışırdık. sonrasında adını sorardım karşımdakine veya o bana sorardı. cafeye oturduk oyun oynamak istediler. oyun oynadık o arada kahvaltımı ettim ben de. sonra şansıma zamanı yavaşlatan o kızla baş başa kaldık farklı bir masadaydık. ilk defa onunla birebir konuşacaktım. o suskundu. ben sorular sormaya başladım arada bir o da soruyordu bir şeyler. bu arada da tavla oynuyorduk. fazla bilmiyormuş tavlayı yardımcı oldum. bir kere yendim sonrasında yenildim tavlada. oyun bitince diğer arkadaşların yanına geçtik. beni yendiğini belirterek sevindi. hoşuma gitti o an yenilmek bile. daha sonra yanlarından ayrılıp kaldığım yere gittim ve yatağıma yattım, tekrar uyudum.
ertesi gün kalktım. karar vermiştim onunla hissettiklerimi, neler yaşadığımı ona anlatacaktım. okula gittim, konuşmak için müsait bir zaman bekliyordum ama bir türlü olmadı. sürekli farklı arkadaşlar en azından üçüncü olarak yanımızdaydı. ders bitmişti, biraz beraber takıldıktan sonra herkes evine dağılacaktı. önce otobüs durağına gittik onu bırakmak için. baya bekledik otobüsü bu arada da muhabbet ediyorduk. ben de aralarından o zamanlarda, hatta şimdilerde de en yakın olandan telefon numarasını istedim. dersle ilgili falan sıkıntı olursa haberleşiriz diye. bunu fırsat bilerek ondan numarasını isteyecektim ama kalabalık sadece onun ve arkadaşın numarasını almak tuhaf kaçar diye orada bulunan gerekli, gereksiz herkesin numarasını aldım. başka bir adım atabilmiştim. salak gibi telefon numarasını alabildim diye tebessüm edebiliyordum. zaten hissettiklerim buydu salaklık, daha bilinen adıyla aşk. daha sonra onun otobüsü geldi. diğerleriyle devam ettik ben de kaldığım yere gitmek için ayrıldım. zaten durağa çok yakındı. odama girdim, biraz bilgisayarda zaman geçirdim. daha sonra arkadaşımla yemek yemeye gittik. mutlu göründüğümü söylüyordu. ben de geçiştirdim durumu. zira ben böyle şeyleri konuşmasını sevmeyen ve beceremeyen biriyim. kaldığımız yere geri döndük. birkaç saat geçmişti. mesaj attım gidebildin mi? diye. evi uzaktaydı. biraz konuştuktan sonra sustuk tekrar.
ertesi gün haftanın son günüydü. yine konuşacağım diyordum, yine kararlıydım. derse gittim ama o yoktu. diğer arkadaşlar da onun şakasını yapıyordu. sonradan fark ettim ki bizim sınıftan başka bir çocukla kahvaltıya gitmiş. kötü hissettim kendimi. tabii bir şey belli etmemeye çalıştım, güldüm ben de. mesaj attım dayanamayıp. o da söyledi kahvaltıda olduğunu. kendimi çok ama çok kötü hissediyordum. sadece bozulduğumu diğer arkadaşlara belli etmemeye çalışıyordum. diğer derse geldi o ve beraber gittiği arkadaş. ki beraber gittiği arkadaşı ilk gördüğüm andan itibaren sevemiyordum. önyargı falan da değil, konuşma tarzını halini hareketlerini sevemiyorum bazı insanların ben. sanırım kendim gibi kişiler olsun istiyorum çevremde ya da benden çok fazla bilgili, olgun kişiler. o bozulmuşluğu tüm gün yaşadım. sonrasında dersler bitti ve okulun önünde bir sigara içip ayrıldık.
kaldığım yere geldim. önceki gün mutlu göründüğümü söyleyen arkadaş bu seferde moralimin bozuk olduğunu anladı. ne olduğunu sordu. anlatamadım, sadece boş ver diyebildim. o akşam mesaj attım ona anlattım içimde bulunduğum durumu. yüz yüze konuşmak istediğimi fırsat bulamadığımı belirttim. seni tanımak istiyorum dedim. sonrasında eğer bir ilişki olacaksa olur zaten diyordum. ama şu an sana sevgilim olur musun? demiyorum dedim. sadece tanımak istiyorum dedim. başkasından hoşlandığını söyledi. bir başka hezimet daha yaşadım. hem bu şekilde arkadaşlık ilişkimizi bozmak istemediğini söyledi. hiçbir şey diyemedim, sustum. ve olay böylece kapandı. ilk günler arkadaş olarak da olsa yakın olamıyordum artık. gerçi bu zamanla onun hareketleri ve anlayışlılığıyla azaldı. ve sonradan anladım ki o sevemediğim çocuk değildi hoşlandığı insan.
ders başladı o gene yoktu. her ne kadar o hala aynı şekilde zamanı yavaşlatsa da ben kendime bile bahsetmemeye çalışıyordum olanları, yaşadıklarımı. ilk ders bitmişti. okulun önüne inip, sigara içtim arkadaşlarımla. sınıfa çıktık. dersin başlamasına on dakika falan vardı o geldi. birden bire ilk gün gördüğüm sahneyi gördüm gibi oldu. yine saçları rüzgarına meydan okuyor, saniyeler bir dakikalara eşit oluyordu o an. bir körün renkleri keşfetmesi, bir sağırın ilk kez müzik dinlemesi gibiydi o an. bir esirin dört duvar arasında değil de gökyüzüyle göz göze gelip, nefes alması gibiydi. çantasını bırakıp, diğer kız arkadaşla sınıftan çıktılar. bir süre sonra döndüler. hoca girdi derse. ağır işleyen ve geçmeyen bir dersti. bazılarımız uyukluyor, bazılarımızsa uyuyordu. bense sağa sola bakıp, zaman geçirmeye çalışıyordum. sonra arkadaki arkadaş beni dürtüp, selpağımın olup olmadığını sordu. yok" dedim. önüme dönerken ona ilişti gözüm. saçlarıyla yüzünü kapamış, başını eğmişti. diğer arkadaşsa diğer arkadaşlara selpak soruyordu. onun ağladığını gördüm. o an donmuş o halini izliyordum. önüme döndüm bir şey diyemeden. yanında oturan arkadaş onu teselli ediyordu. anladım ki sevgilisinden ayrılmış. daha önceden de tartışmalarından bahsediyordu başka bir kız arkadaşa. sevgilisinden ayrıldığı için üzüldüğü veya neyden üzüldüğü hiç önemli değildi. dönüp, sadece iyi misin? diyebilmek istiyordum. ama yapamadım. tek kelime edemedim. bir yandan arkadaşlar teselli ediyor, bir yandan o da kendini toplamaya çalışıyordu. toparladı kendini biraz, saçlarını topladı. gözleri kızarmıştı, cennetin cehennem ateşiyle yandığını görmek gibiydi o an ona bakmak. ben yine bir şey diyemedim. kitaplarımı toparlayıp, sınıftan attım kendimi. önümde sınıftan başka bir arkadaş vardı. kapıda diğerlerinin çıkmasını bekledik. onlar da gelince okulun önüne çıktık. paketimden bir dal sigara çıkardım ve sinirle sigaramı yaktım. kafamı kaldırdım ağzımda sigara vardı, karşımda da o. daha iyi haldeydi, kızarıklık geçmişti gözlerindeki. sigaramdan derin bir nefes çekmiştim sigaramdan. yıllardır sigara içmemiş tiryaki gibi. sigaralar bittikten sonra ondan onlar yine oyun oynamaya gittiler. ben de işim var diyerek ayrıldım yanlarından.
kaldığım yere geldim yine. çantamı bıraktım, bir sigara daha yaktım. sonra onu ağlarken gördüğüm an neler düşündüğümü düşündüm. adaletini sikeyim dünya dedim. hep canımızı acıtan insanlar çıkarıyorsun karşımıza. senin ağlamasına kıyamadığın bir insanı başka biri üzebiliyor ve o onu üzen kişiyi seçiyor. bunu yaşamamızın sebebi hayat mı? hayatımızı sikeyim. bunu yaşamamızın sebebi kader mi? kaderimizi sikeyim. bu yaşadığımız adil bir yaşam mı? bu adaleti yaşamamıza sebep olan her şeyi sikeyim.
hayat karşımıza hep yanlış kişileri çıkarıyor. hayat sürekli acı çekmemizi ve bunlardan ders almamızı istiyor. hayat bize iyi davranmıyor. mecnuna çöllere düşürdün; ferhata dağları deldirdin; fuzuliye lanet ettirdin hayat, aşk.
can verme gam-ı aşka ki aşk afet-i candır
aşk afet-i can olduğu meşhur-u aşk ziyandır
sakın isteme sevda yı gam aşkda hergız
kim hasıl-ı sevda yı gam-ı aşk ziyandır
her ebru-yı ham katlinde bir hançer-i hun-rız
her zülf-i siyeh kasdında bir efi yılandır
yahşi görünür sureti mehveşlerin amma
yahşi nazar ettikte ser-encamı yamandır
aşk içre azap olduğun andan bilürem kim
her kimseki aşıktır işi ah-ü figandır
yad etme kara gözlülerin merdüm-i çeşmin
merdümdeyip aldanma kim içtikleri kandır
gel derse fuzuli ki güzellerde vefa var
aldanma ki şair sözü elbetme yalandır
kum taneleri kadar sevmiştim burayı, tanıdığım insanları ve ruhumu. sonra sevdiğim her şeyi elimden aldılar. ben sadece benden alınan şeyleri geri almak istedim, aradım
[alaz.ev]
perdenin arasından usul usul süzülen güneş ışığı uyandırdı o sabah beni. sırt üstü yatıyordum. çevrem parmaklıklarla çevrilmişti. bir müddet tavanı izledim; etrafıma baktım daha sonra. aslında her gün karşılaştığım parmaklıklara ve duvara günaydın demek farklı değildi artık ve sıkıyordu. masanın üstünde duran telsize sesimi işittirmek için ağlamaya başladım. avazının çıktığı kadar bağırmak gibi bu ama insanların dikkatini sadece bu şekilde, ağlayarak çekebiliyordum. çok geçmeden babam geldi ve beni parmaklıkların arasından çekip çıkardı. o benim kurtarıcımdı, süper kahramanım. her gün o kurtarıyordu beni buradan. babama evren diye sesleniyorlardı. bana da alaz diyorlar. anladığım kadarıyla bu insanların markası gibi bir şey, isim.
evren: uyandın mı oğlum?
cevabı bilinen bir sorunun sorulması beni deli ediyordu. babama cevap versem de o bunu anlayamıyordu.
[evren.ev]
alazın ağlamasıyla uyandım her sabah olduğu gibi. kalktım yataktan her sabah bana gülen yüzüyle bakan karımı gördüm. onun gülümsemesiyle güne başlamak kadar mükemmel bir şey yoktu. bir süre gözlerimi alamadım ondan. fotoğrafta donmuş bir anda olsa bile o, etki edebiliyordu üstümde. uyanmanın en güzel tarafı da buydu belki de. yanımda değil bir tabutta yatıyor olsa da o, gülümsüyordu bana hala. kalkıp, alazın yanına gittim. onu beşiğinden aldım. kucağıma aldıktan sonra ağlaması kesildi hemen.
[alaz.ev]
babamın kucağında beraber mutfağa gittik. önce kahvaltı hazırladı. beni kendi sandalyeme oturttu ve o da kendi sandalyesine oturdu beraber kahvaltımızı ettik. yaklaşık bir saat sonra kapı zilimiz çaldı. sanırım bu gelen benim gardiyanım melisaydı. genç yaşlarda bir kadın benim başımda duruyordu ve babam ona bunun karşılığında para veriyordu. babamın konuşmalarından duyduğum kadarıyla babamın para için çalışması gerekiyormuş. para ise ihtiyaçlarımızı karşılamamız için gereken bir şeymiş. babam ve melisa mutfağa girdi.
evren: alaz kahvaltısını etti melisa. ben üstümü değiştirip, çıkacağım. akşam işten erken çıkacağım bugün oğlumla biraz vakit geçireyim.
dedi gülerek babam.
melisa: tamam enişte.
evren: kahvaltı etmediysen veya acıktıysan kendine bir şeyler hazırlarsın. burası senin de evin sayılır.
babam bana gardiyan seçerken çok seçici davranmıştı. sanırım bazı gardiyanlar bize kötü davranıyormuş. bu yüzden babam kimseye güvenemedi. en sonunda anneme abla diye seslenen melisayla konuşmuş. bazen babam melisayı göstererek bak teyze geldi oğlum diyor. anladım ki anneme abla diye seslenen kişilere teyze demem gerekiyor ve benim teyze diye seslendiğim kişiler babama enişte diyor.
evren: ben çıkıyorum melisa akşam görüşürüz.
melisa: tamam enişte. hayırlı işler.
[evren.yol]
işten erken çıkmış, eve yeni varmıştım. kapıyı anahtarımla açıp, içeri girdim. melisa alazla oyun oynuyordu.
melisa: hoş geldin enişte.
evren: hoş bulduk melisa. nasıl geçti, yordu mu alaz seni yine?
melisa: yok enişte, yeni uyandı zaten uyuyordu. mamasını yedi, sonra oyuna daldık.
evren: anladım.
melisa: enişte sen geldiğine göre ben çıkabilir miyim?
evren: tabii, çıkabilirsin.
melisa eşyalarını toplayıp, çıktı. alazı kucağıma aldım.
evren: hava güzel parka gidelim mi beraber alaz? ama senin karnın tokmuş beyefendi. ben bir şeyler yiyeyim sonra çıkalım tamam mı?
alaz şimdilik bana sadece ağlayarak ve gülümseyerek cevap verebiliyordu. tabii parkı duyunca hemen gülümsedi. mutfağa geçtim, alazı sandalyesine oturttuktan sonra kendime bir sandviç hazırlayıp yedim. daha sonra alazın üstünü değiştirip, parka doğru yol almaya başladık.
[alaz.park]
babam tahta uzun bir sandalyeye oturmuş beni izliyordu. ben de kumların üstüne oturmuş kova ve bir çeşit kaşıkla kumu eşeliyordum. daha sonra yanıma benim gibi küçük biri geldi. babası ona uslu uslu oynamasını tembihleyip, babamın oturduğu uzun sandalyenin boş tarafına oturdu. o da kendi çocuğunu izliyordu. babam ve o adam bizi bu kadar dikkatli izlediğine göre bu dünya dedikleri yer pek de güvenli değil dedim kendi kendime. zaten babam televizyonu açtığında masaya oturmuş bir adam veya kadın sürekli insanları öldüren, soyan insanlardan bahseden insanları izliyordu. ben kumla oyalanmaya devam ederken, yanıma gelen çocuk çekingen bir şekilde küçük kepçesiyle oynamaya başladı. kepçeye biraz kum alıp, sonrasında kepçesini sürüyordu. acaba duyar mı sesimi?
alaz: merhaba.
dedim. bana baktı ve güldü sadece.
[evren.park]
alazı izliyordum. kepçeyle durmadan kumu eşeliyordu. sonrasında genç bir adam çocuğunu alazın oynadığı yere koydu ve yanıma oturdu.
evren: insanların en çok özgürlüğü yaşadığı zamanlar çocuklukları oluyor ve o güzel anları da hatırlayamıyor. ne kadar kötü değil mi? yani hiçbir şeye sahip değilsin, hiçbir derdin yok. sadece yaşıyorsun ve o an istediklerini yapıyorsun. bir sorumluluğun yok, hesap vermen gereken bir insan yok. tamamen katıksız sensin ve tamamen ilkelsin o zamanlarda.
-:efendim?
evren: boşverin ben evren bu arada.
-: kenan ben de, memnun oldum.
dedi tebessüm ederek.
[alaz.ev]
güneş ışığının uyan demesiyle gözlerimi açtım yine. yatağımda oyalandım, biraz. daha sonra kalktım yataktan. çay demleyip, kahvaltı hazırladım babam da uyandı.
evren: uyandın mı alaz?
alaz: şöyle sorular sormaktan vaz geçmeyeceksin değil mi baba? kahvaltı hazırladım hadi gel.
[evren.ev.yirmi yıl sonra]
yirmi yıl geçmişti. alaz büyüdü, annesinin öldüğünü öğrendi. her şeyin farkına vardı ve öğrendikçe özgürlüğü elinden alındı. bunu istemezdim ama günümüz şartlarında böyle olması gerekiyordu. ne kadar gereksiz şey varsa onları bilmeliydi. ve o bildikleri onun kelepçeleriydi. elimi, yüzümü yıkadıktan sonra mutfağa döndüm.
evren: işin yok değil mi bugün?
alaz: hayırdır.
evren: işimiz var seninle.
alaz: ne işimiz var?
evren: uzun bir hikaye ama ben sana özet geçeyim. bundan yirmi yıl önce sen bebekken seninle bir gün geçireyim diye işten erken çıkıp, seni parka götürdüm. orada biriyle tanıştım. sen de onun çocuğuyla oynadın baya. biz de yirmi yıl sonra gene görüşelim dedik. hem çocuklarımızı görüştürelim, hem biz görüşelim.
alaz: ee.. yirmi yıl boyunca neden siz görüşmediniz?
evren: bazen bir şeyi neden öyle yaptığını bilmezsin, sadece öyle yapmak istersin.
alaz: tamamdır gideriz de adamın çocuğun adını falan hatırlıyor musun?
evren: çocuğunun ismini bilmiyorum ama adamın adı kenandı.
alaz: of.. baba neler peşindesin gene kim bilir?
evren: hadi çay doldur çay.
[evren.park.yirmi yıl önce]
kenan: bu arada az önceki dediğinizi anladım aslında ve o an cevap veremediğimden, zaman kazanmak istediğimden öyle dedim.
evren: o halde şu an cevap verebilirsin.
kenan: bu yüzden şimdi biz tekrar çocukluğumuza dönmek istemiyor muyuz? bir nevi biz bu yaşlara geldik, hiç güzel değil, gelmeyin der gibi. sanki bu mümkünmüş gibi.
evren: evet.
kenan: bir de ben şuna inanırım. çocuklar bence yetişkin insanlardan daha zeki, kafası daha çok çalışıyor. çünkü bakıyorsun her şeyi hemen anlıyor. bizim kullanamadığımız teknolojik zımbırtıları kullanıyorlar.
evren: evet, çocuğunu ne kadar az aptallaştırırsan o kadar çok zeki olur.
bir süre muhabbet ettik kenanla. genel muhabbetler de geçti, nerelisin-nerede çalışıyorsun? gibi. konuştuk bu arada da çocuklara bakıyorduk, onlar da oynuyorlardı.
kenan: acaba onlar da kendi aralarında konuşabiliyorlar mı? belki bir şekilde anlaşabiliyorlardır.
evren: bilmem belki. onlara soralım.
kenan: nasıl soracağız?
evren: yirmi sene sonra çocuklarımızla beraber buluşalım burada. en azından yirmi sene sonra konuşabilirler.
[alaz.park.günümüz]
babamla beraber parka geldik, bekledik biraz. daha sonra babamın yaşlarında bir adam ve bir kız geldi bize doğru.
kenan: evren bey?
evren: sadece evren.
dedi ve güldü babam.
evren: geldin.
kenan: davet edilen yere icabet etmemek saygısızlık olurdu.
evren: eyvallah. yirmi sene önce kumda debelenen alaz.
dedi babam beni göstererek.
alaz: merhaba.
dedim tebessüm ederek. kenan beyde kızını tanıştırdı. kızın ismi simgeymiş.
alaz: isterseniz bir yerlere geçip, oturalım.
dedim. daha sonra bir cafeye geçip oturduk. babam ve kenan bey aralarında muhabbete daldı. ben de simge sıkılmasın diye onunla konuşmaya çalıştım.
alaz: ee.. sen nasılsın?
simge: teşekkür ederim, dersler falan uğraşıyorum işte. sen nasılsın?
alaz: iyiyim ben de. hangi üniversitede okuyorsun?
gibi genel ve aslında yine sıkıcı olan konulardan konuştuk ve daha rahat konuşabilmek adına yan masaya oturduk. bu arada simgenin telefonu çalıyordu. pardon deyip, cevapladı. konuşması bittikten sonra
simge: kusura bakma annem aradımı kapattıramıyorsun telefonu. şunu yap, bunu yapma falan. anneler böyle ya neden böyleyse?
alaz: bilmem neden böyle?
simge: efendim.
alaz: bilemem neden böyle. benim annem ben doğarken ölmüş.
simge: özür dilerim.
alaz: rica ederim, bir şey yapmadın sen. ben duygusala bağladım galiba kusura bakma.
simge: eğer seni rahatlatacaksa konuş lütfen, anlat yani.
alaz: yok beni üzen o değil sadece.
simge: nasıl yani?
alaz: genel şeyler.
simge: kapalıyız galiba. ya da bir kızı etkilemek için bir çaba bu gizemli olma çabası.
alaz: yoo.. gizleyecek veya farklı şekilde gösterecek bir şeyim yok. iyi miyim kötü müyüm bilmem ama böyleyim.
simge: işte sorun burada nasılsın?
dedi gülerek. ben de anlatmaya başladım.
alaz: ben katil olarak doğdum.
simge: hayır, o senin istediğin bir şey değildi. öyle düşünme tabii ki.
alaz: isteyip, istememem olan bir şeyi geri alamıyor ama, önemsiz.
cevap vermedi simge.
alaz: ben doğduktan birkaç saat sonra annem ölmüş. ben annemin kokusunu içime çekemedim veya bir hata yaptığımda onun terliğini yiyemedim, azarını işitemedim. oysa çocukken şahaneydi hayat. sonra büyümeye öğrenmeye başladım ve öğrendikçe yanlış şeyler öğrendiğimden olsa gerek bu şahanelik, berbatlığa doğru ilerledi. ben bir kadını sevmek istedim, annemi ama elimden aldılar. sonra annemin boşluğunu kapatmak için diğer kadınları sevmeye çalıştım çoğu zaman yapamadım, çoğu zamansa kendileri kendilerini benden mahrum bıraktılar. beni aldattılar biliyor musun?
simge öylece beni dinliyordu. cevap da vermiyordu, bana da acımasını da istemiyordum.
alaz: sonra ben küçükken yeşillik yerlerde oynamayı, oralarda yürümeyi çok severdim. ağaçları severdim. büyüdükçe onları da elimden aldılar. çevremiz sadece taşlardan oluşan bir grilik var artık. neyi sevdiysem elimden aldılar ya da ben kaçırdım o şeyleri belki de ama gittiler işte. ben çok özgürlüğümü sevdim. dünya uçsuz bucaksız gibiydi o zamanlar da sonra daralttılar hep. hep duvar ördüler ardıma. ne gidebildim, ne görebildim asıl bunlar değil miydi katil olarak doğanlar?
simgeye yaklaştım ve
alaz: sana bir sır vereyim mi?
diye fısıldadım. tabii dedi.
alaz: ben kum taneleri kadar sevdim her şeyi. sevilmeyi beklemedim, sadece sevdim. fakat elimden aldılar neyi sevdiysem. ben de tüm bu sevdiklerimi elimden alan insanı öldürmeye karar verdim.
simge: kimi?
alaz: katil olarak doğanı.
bir kadına aşık olmuştum, kendisi ilk sevgilim olmasa da, kendime "aşık olamıyorum lan ben" dediğim zamanlarda karşıma çıkıp yanıldığımı göstermişti. ilk kez gördüğümde onu derin bir nefes almak istemişti vücudum. galatasaray lisesinin önünde bekliyordu. o kalabalığın içinde gözlerim bir onda onu seçti, diğer insanların hepsini bulanık bir şekilde görüyordum. merhabalaşmanın ardından onu alıp, diğer arkadaşların yanına gittik. ve gece bir şekilde bitti. sabaha yakın tophane'de bir çay içmenin ardından tramvaya binip, eve doğru gidiyorduk. yanımızda başka bir arkadaş olduğundan rahat olamadım yine ona karşı. evine bıraktıktan sonra evime gittim ben de. biraz baş ağrısı vardı ve yanıyordu vücudum. yatağıma uzandım bitkin bedenim daldı uykuya.
zaman geçmişti aradan. bir gün konuşmak istedim onunla. ve bir şekilde, belki saçmalayarak ona duygularımdan bahsettim. "sesini duyduğum ilk anda kalbimin atışlarını duydum" cevabını vermişti. ve o an hiçbir şeyden emin olmadığım kadar eminim ki benden mutlu bir insan yoktu yeryüzünde. aşık olduğum kadın da bana aşıkmış bunu öğrenmek kadar nefes aldıran, ferahlatan bir şey yoktu, olamayacaktı da. daha sonrasında bir süre ilerledi bu ilişki. ve araya sebepler girdi; sebepleri gözümüzde büyüttüğümüzden artık aşık olduğumuz kişiler hayatımızda yoktu. belki bir daha bu kadar yoğun bir şeyler yaşamayacağım diye düşündüm. başka ilişkiler, başka öpüşmeler, başka sevişmeler girdi araya. fakat hiçbiri aklıma giremedi. dolu olduğundan veya o kişinin aklımdan da çıkartmak istemediğimden.
bazı insanlar doğru insanın hayatınıza bir defa gireceğini savunur. ve o kadını elde etmeli, kaybetmemeli hayatı onunla anlamdırmayı savunur. uzun bir süre bir şeyler yaşamama rağmen tam olarak o olguyu hissedemediğimden ben de bu önermeye inanmaya başladım. kısa bir süre sonra başka bir kadın girdi hayatıma. ilk zamanlar onun da hayatımı alt üst edecek bir kadın olduğunu bilmiyordum. o sadece samimi olduğum, rahat olduğum, beraber zaman geçirmekten hoşlandığım bir arkadaşımdı. bazen hoşlandığımı sanıyordum ama üstelemiyordum ya da yüz vermiyordum kendime o'nu arkadaş olarak da olsa kaybetmek istemediğimden. bir gün mesaj attı kendisi: "aşkım"
--bir açıklama--
hayatım boyunca kendine güvenen kadınları çekici bulmuşumdur. kendi ayakları üstünde durabilen, kendini ifade etmesi için karşındakinin duygularından emin olmayı beklemeyen. arkadaşça bir buluşmada artık dayanamayıp, dudaklarınıza yapışan veya elinizi tutan sizi şaşırtan, yüzünde bir tebessüm oluşturmanıza sebep olan kadınlar. fakat bunun hep sadece senaryolarda yazılabileceğini düşünürdüm başıma gelmeden önce. öğrendim ki anılarınıza da kazınabiliyormuş.
--bir açıklama--
evimde değildim. mesajı açtığımda büyük bir şaşkınlık yaşadım veya mutluluktu bu. ayırt bile edemiyordum. müsait olamadığımdan cevap vermedim. yerime döndüm ve suskun suskun oturdum. hiçbir şey olmamış gibi davranıyordum. aklım tabii o basit mesajını anlamlandıran sıfattaydı. onlarca soru sorup, cevaplamıştım kafamda. tabii bulunduğum ortamdaki muhabbete de katılıyordum bazen.
ertesi gün olmuştu. eve gidip yatağıma yattım yine güzel ve dinlendirici bir uyku çektikten sonra. o kadınla konuştum. şimdilerde salaklık olarak adlandırdığım o konuşmayı yaşadık. zira şimdi olsa böyle davranmaz o kısa anı da o güzelliği yaşamakla harcardım. sordum o'na:
-neden böyle bir mesaj attın diye?
"yanlışlıkla sana gönderdim" demesini bekliyordum ben. ürktü o,
+bir amacı yok, merak ettim sadece.
-ben "aşkım"ı kastetmiştim.
+arkadaşlarıma da derim ben onu, önemli bir şey değil.
bu cevabı aldıktan sonra emin olmuştum, bunun aslında u bir itiraf olduğunu. neden salak gibi emin olmaya çalışıyorsam? emin olduktan sonra arkadaş olarak kaybetmeyi de önemsemeyip, ben adım attım ve yine bir ilişki başladı hayatımda. aklımdan çıkmayan ve ilk defa aşk yaşamama sebep olan kadın artık yoktu aklımda. aklım fikrim, düşüncem kelamım o kadın olmuştu artık. gülüşü tebessüme; üzüntüsü dertlenmeme sebepti artık.
bu olaylara yaşadıktan sonra ilk buluşmamız gerçekleşti. o farklı bir şehirde okuyordu. saat altı buçuk, yedi gibi gelmişti. aramızda sadece bir yaya köprüsü mesafe vardı. merdivenlerden inmeye başladı. üzerinde beyaz bir hırkayla gelmişti, altında mavi bir kot ve elinde beyaz bir çanta. iki-üç basamak kalmıştı, bense basamakların dibinde bekliyordum o'nu. ellerini omzuma doladı önce, ve dudaklarıma yapıştı. hala gerçek anlamda hissederim o öpüşü. ve emindim artık o'na aşık olduğuma. o an anladım ki aşk karşımıza bir defa çıkmıyor. sonrasında taksim'e doğru yol aldık, ne yapacağımızı bilmeden. birer sandviç alıp, beşiktaş sahiline indik. o soğuk havada bir banka oturup, sandviçlerimiz yedik. gezdik, tozduk, güldük, öpüştük... akşam olmuştu, eve gittik. hayatımın en güzel gecesini yaşadım o'nunla. o'nunla uyumak bile tüm dertlerimi uzaklaştırıp, sebepsiz bir huzur yerleştirdi içime. ertesi gün o'nu yolcu etmek zorundaydım.
+bekleme, üzülürüm.
dedi ve gitti. sonrasında devam etti ilişkimiz. tüm bedenimde sadece o vardı artık. ne bir daha aşık olamayacağımı sanmama sebep olan kadın ne diğerleri, sadece o vardı iliklerimde. en uzun ilişkimi yaşattı bana, en çok o sevdirdi kendini. o geliyordu yanıma, ben gidiyordum. beraber geçirilemeyen tüm anların acısını çıkartıyorduk. ve bir gün yine ayrılık vakti geldi.
+bekleme, üzülürüm.
ayrılığın sarhoşluğuyla saçmaladık, üzdük birbirimizi. bazı şeyleri imkansız hale getirdik. bir süre dinlendik. arkadaşım olarak kalmasını dilediğimi söyledim, istemedi. sustuk, bir zamanlar tüm iliklerimizde birbirimizi yaşadığımız biz, artık.
günler geçti, çok günler geçti. doğum günümdü o gün, doğum günüm olduğumu kutlamalarıyla hatırlatan arkadaşlar aradı, bazıları mesaj attı, bazılarıysa facebook'u kullandı. bu günü pek önem vermediğimden herhangi bir organizasyona girmedim. sadece bir arkadaşım o günü benimle geçirmek istedi. ben de kabul ettim. ki o gün de kendisiyle büyük bir mazereti yüzünden buluşamadık. bir sürü pasta yemiştim ama, yaş pastayı severim!
akşam saatlerinde bir mesaj gelmişti, numarayı tanımıyordum.
+biliyorum, sen böyle şeylere pek önem vermezsin ama ben veriyorum. doğum günün kutlu olsun.
diyordu.
-evet, önem vermem ama kime teşekkür borcum olduğunu bilmek isterim.
dedim. o kadındı, uzun zaman geçmiş olsa da tüm iliklerimde yaşayan kadın. rica ettim, sonrasında sustuk yeniden. birkaç gün geçti ardından. bir site ismi sormak durumunda kaldım kendisine. tekrar o'nunla konuşup, hem o'nda hem kendimde bazı şeyleri hortlatmak istemiyordum ama. cevabını o'ndan başka biri bilmiyordu ve bilgisayarım bozulduğundan kayıtlı bir yerde yoktu ve sordum. hatırlamadığını söyledi. ben duşa girdim, çıktıktan sonra arkadaşım birinin bana mesaj attığını söyledi. o an başkasından mesaj bekliyordum. telefonuma baktığımda, aynı numaraydı, o kadının numarası. "bir şey diyebilir miyim?" diye soruyordu, "tabii ki" dedim. "çoğu şeyi özledim" dedi. kısa bir şaşırmanın ardından, sevinmiştim. zira artık tek dileğim, o'nun aklına geldiğimde sadece bir tebessüm etmesiydi, bunu o'na da söyledim. ve ben de "ben de özledim" dedim. biliyorum bunu söylemesem, özlediğimi belli etmesem daha bağlı olacaktı şu an. fakat bunun bilincinde olarak bıraktım kendimi. "neyi?" diye sordu ve ben sıraladım, "sen?" dedim. "aynı şeyleri" dedi. "neden o zaman ayrıyız?" diye sordum. "sadece merak ediyorum bunu." beni özlemediğini söyledi. "insan yaşadıkları şeyleri de o kişiden sebep özlemez mi?" dedim, "sonuçta aynı şeyleri farklı insanlarla da yaşayabilirsin. beni özlemiyorsan bana neden 'özledim' dedin." dedim. bir şey söylemedi. yine ufak çapta bir tartışmanın ardından. "bir daha özlediğimi hatırlatma öyleyse." dedim, özür diledi. ve bu ufak çapta tartışmalar yüzünden sanırım seneye de doğum günümü kutlamayacak. eskisi kadar önemsemiyorum ama artık, yani tabii ki isterdim yanımda olsun ama diğer aşık olduğum kadındaki gibi tekrar yaşayamacağım korkusu yok. biliyorum, daha güzeli hayatıma girecek ve belki hiç çıkmayacak. bilmiyorum belki de özlemim gelecek olan o kadınadır ve bu kadın da o özlemi hatırlatmıştır bana, o'na olan özlemimi değil.
kişinin 14 şubat veya benzeri özel günlerde [doğum günü,...] yalnız hissetmesi için sevgili kiralayan bir şirket. böyle bir şirket açılıp, bunun üstüne sektör kurulursa hiç şaşırmam valla. o kadar önemseniyor ki bu gibi şeyler çoğu kişi tarafından.
sözleşme:
-başvurunun tamamlanması için nüfus cüzdanı fotokopisi ve imzalı başvuru formu kurumumuza elden teslim edilmek zorundadır.
-kiralanacak bayın/bayanın* seri numarası başvuru formunda gerekli kısma kodlanır.
*seçilen kişiye birden çok talep olması durumunda, seçen kişiler arasında açık arttırma gerçekleştirilir.
-belgelerinizi teslim ettiğinizde bir eksik veya başka bir sorunun olması durumunda sözleşme geçersiz sayılır.
-kurumla kullanıcının ortak kararı bir tarih belirlenir ve o tarihte sevgiliniz başvuru formunda belirttiğiniz adrese faturayla birlikte taksiyle gönderilir.
-kullanıcı başvuru formunda görmek isteği muameleyi* seçmek zorundadır. fiyatlar** muameleye göre değişmektedir.
*a. evde oturup, film izleme ve sohbet etme.
b. a maddesinde belirtilenler ve dışarı çıkıp, gezme. (sinema vs.) [tüm masraflar kullanıcıya aittir.]
c. b maddesinde belirtilenler ve öpüşmek.
d. c maddesinde belirtilenler ve sevişmek.
**fiyatlara kdv dahildir. kurumun fiyatlar üzerinde oynama hakkı vardır.
-kullanıcı kiraladığı kişiden, başvuru formunda seçtiğinden farklı muamele istemesi durumunda sözleşme fes edilir ve kullanıcıya ödediği ücret iade edilmez.
-kullanıcı kişinin kullanılması sırasında sözleşmede belirtilen şartlara* uymak zorundadır. uymaması halinde sözleşme fes edilir ve kullanıcıya ödediği ücret iade edilmez.
* c maddesinde belirtilen muameleler için kullanıcının:
dişlerini fırçalaması ve ağzının kötü kokmaması.
* d maddesinde belirtilen muameleler için kullanıcının:
dişlerini fırçalaması ve ağzının kötü kokmaması.
ilişki sırasında prezervatif kullanması.
-kullanıcı iş bu sözleşmenin tüm maddelerini kabul etmiş ve uyacağına teminat vermiş sayılır.
youtube'un datalarını kullanarak mp3 dinlemenizi sağlayan web sitesidir. fizy'nin alt bir versiyonu gibi bişi.
--spoiler--
not1: izy, youtube tabanli muzikleri dinlemenizi saglar. fizy'den esinlenir, fizy'i sever, sayar. fizy acilinca kapanir. listelenen her sarkiyi calmayabilir. idare ediverin gari.
not2: izy bunyesinde mp3 barindirmaz. video kliplerin ses dosyalarini oynatir. sorumluluk kabul etmez. kullanicilar dinledikleri sanatcilarin albumlerini alip almamakta ozgurdurler. yani bence.
--spoiler--
sloganı da güzeldir: fizy gitti izi kaldı
hep yeni yüzler var yüzlerde,
yenilmeme çabası var hayata.
hayat kokuşmuş insanların meskeni.
arka sokaklar
tenha...
sessiz ve sensiz.
mütemadiyen çulsuz bir melek.
melekliği mazinin kayıtlarında saklı.
artık kanadı da olsa,
çirkin beden.
bedenlerden hesap soran,
bedeller karşısında boynu bükük.
serpilmiş lafları var aslında,
ama boynu kıl kırılganlığında,
ensesi kalın kodamanların karşısında.
___
cumhuriyetin ilanıyla beraber demokrasi hakim olmuştur türkiye'ye. balkanlardan gelen soğuk havaya, batıdan gelen baskılara, doğudan gelen ihanete rağmen halk ayaklanmış ve atatürk'ün önderliğinde özgürlük savaşına girmiştir. ve sonucunda halk kendi kendini yönetme hakkında sahip olmuştur. bundan 87 yıl evvelinden bahsediyorum, 1923'ten.
demokrasi kuranlar en zorlu dönemleri geçirmiştir. bir şeyi kurmak zordur. hele ki bu dünya'da özgürlük amacıyla demokrasi kuruyorsan. lakin bozulması kolay işte. farklı bir örnek vermek gerekirse kurmakla bozmak arasındaki farkla ilgili. bir mimarlık eseri için seneler verirsin lakin birkaç saniye süren deprem o senelerin emeğini yerle bir eder. işte demokrasi de bu kadar kolay bozulabilir. bir fikir akımıyla insanları tek tip haline getirmeye çalışırsın, aykırı olanları susturursun. ve o tek tip sana hizmet eder. o kadar itaat kar olur ki. öl desen ölür yani. tabi bu iyi niyetle kullanılmaz, iyi niyeti olan halkı tek tip haline getirmek istemez zaten. iyi niyet olmayınca da köleden farkın olmaz, modern köle...
"milyonlarca insanı nasıl tek tip haline getirebilir ki herhangi biri?" diyebilirsiniz. gayet basittir. zorla, yani şart koşarak. bu şart koşmayı her yöne çekebilirsin misal inanç. başka bir akım yaratırsın kurallar koyarsın, bir şeyler vaat edip, ödüllendirileceğini belirtirsin. lakin bu kadarla insanlar üzerinde etki kurman zor olur bir de ceza gerekir. onu da söylersin: uymazsan, cezalandırılırsın! sonra tüm insanlık üzerinde bir korku salarsın. her yönden bu korkuyu beslersin. eğitim sistemin ezber üzerine olur. zira beynimizin sol lobu kalıcı bilgileri saklar, ezbercidir. sağ lobu anlık bilgileri bulundurur, yaratıcıdır. bu yüzden eğitim de hep ezber vardır. çünkü modern köle olan bizlerin sahibi farklı bir şey görmek istemezler. zira amaç zaten tek tip haline getirmektir.
sanat yönünden kısıtlarsın. sanat insanların yaratıcılığının ürünleri ve yaratıcılığını geliştiren bir şeydir. sanat bireysel veya birkaç kişiye değil, sanatı üreten dahil olmak üzere o eseri gören, duyan vs herkese katkısı olur, farklılaştırır. işte bu yüzden sanat yönü gelişsin istenmez insanlarda ve engellenir. birkaç sene önce bir sanat lisesinde iki öğrencinin eseri nü olduğu için sergiye alınmadığı belirtildi. bunun derinine inersek pornografik olduğu için değil, farklı olduğu için sergiye alınmamıştır. neden derseniz, eserdeki verilmek istenen mesaj, bakanın eseri yorumlamasıyla alakalıdır. sen nü resimlere bakarak abazan bir şekilde çıplak kadın resmi görüyorsan o senin cinsel yönden doymadığın anlamına gelir. aynı resme bakarak bir kadın vücudundaki mucizeleri de görebilirsin mesela.
evet tüm sansür ve kısıtlamaların sebebi köle olmamızı istemeleridir. sözü şuraya getireceğim. geçenlerde bildiğimiz gibi bir protesto gösterisinde, bir polisin hamile bir kadına tekme atması sonucu bir beden cansız kaldı. işte demokrasi o kişinin protesto istediği görüşü veya lideri protesto edebilmesiydi. işte dünya'yı göremeyen o çocuk için demokrasiden sonra hayat yoktu ve olamadı...
penguen'in ırak savaşında tepki olarak kapağında belirttiği gibi: demokrasi'den sonra hayat yok!
___
julian assange'ın tutuklanmasını protesto etmek için kurulan ve serbest bırakılmasını talep eden site. protesto gösterisinde falan da buluncaklarmış sanırım.
