ihtiyacım yok, ama özledim çok. Bazen öylesine kuvvetli bir şekilde aramak istiyorum ki seni. Sesini kokunu öylesine özledim ki. Saçma sapan sebepler üretip seni aramayı geçiriyorum aklımdan, sonra wp a bakıp resmini bile göremeyişim geliyor aklıma, vazgeçiyorum. Vazgeçiriyorum kendimi..
izmirde olan deprem istanbulu da etkilemiş, o istanbulda ( yani sanırım ordadır) meraktan geberiyorum acaba iyi mi diye, girip wp a bakıyorum kendimce bir sonuç çıkarayım diye. Ama o sevgilisiyle konuşuyor ve o anda ben onun yaşadığından daha büyük depremlere maruz kalıyorum..
Kim bilir kaç farklı beden soktun aramıza.. sadece özlenen olarak kalacaksın. Bir adım yakınıma bile yaklaştırmam, uzaktan , sadece uzaktan özlemeye devam ederim , sevgimi sen olmadan da yaşayabilirim...
Allah seni karşıma çıkardıysa bir bildiği var diyorum hep, koca adamım , iyi de bir yöneticiyim, lakin konu sen olunca hala bir ergen gibi davranıyorum, çocuk gibi sevmekten alamıyorum kendimi. tabi senin bundan hiç haberin olmuyor. Zor benim gibi sevmek, uzaktan sessizce , zarar vermeden ama çok zarar görerek. Zor ben olmak çünkü unutamıyorum, lanetlenmiş bir hafızam var. Diyorum ya allah çıkardıysa karşıma seni vardır bir bildiği, böyle bir sevgi ağır çünkü, 2 yıl oldu, seni düşünmeden geçen tek bir an bile olmayan koca iki yıl, ne zaman biteceğini de bilmediğim kim bilir kaç yıl gececek. Yaşadığımız her an aklımda.
Ben seni gerçekten sevdim, bitmez demiştim, bitmedi...
Zaman sadece alismanizi sağlar, gerçek bir sevgiye sahipseniz kalbinizin bir tarafı hep onunla kalacaktır, unutulanlar sadece birlikte vakit geçirilen kişiler olacaktır, sevilen kişiye karşı geçerliliği yoktur.
