- Ablam sana şöyle güzelinden bir de makyaj yapalım, bebek gibi yüzün var maşallah gözlerin harika onları bir ortaya çıkartalım şöyle.
- ıııh kem küm.. Bilmem ki nasıl olur, abartı bir şey olmasın ama ben pek sevmem
- Yok canım yaşına uygun bir şeyler yaparım ben.
Ve yarım saat sonra aynaya baktığımda ağlamamak için kendimi zor tuttum, silmeye fırsat bulamadan apar topar düğüne götürüldüm ve düğünde kuzenlerim tanıyamadı beni düşünün nasıl çirkinleştirildiğimi. Ruhuspu karı kesin kıskandı da o hale soktu, o gün bugündür kuaförde bırak makyajı oje bile sürdürmem.
Yaptığım şeyden ötürü hala vicdan azabı çeksem de tam bir şerefsizlik örneğiydi. Yaş 5-6 civarları, lojmanda alt kat komşumuzun kardeşimle yaşıt küçük bir oğlu var. Çocuk, çocuk değil tam bir tosun tombalak. Ne versen yiyor, hatta dünyaları yiyor zannediyorum ki olay gerçekleştiğinde 1-2 yaşlarındaydı bu velet. Neyse ben de baba aşığı klasik kız çocuklarından, bir tek beni sevsin istiyorum, en çok beni. Babamı bir başkasıyla paylaşmaya şu gün olsun tahammülüm yok. Birine sevgi gösterisinde bulunsa kıl olurum o kişiye. O zamanlar tabii babamla çokça vakit geçirmemden ötürü çok daha fazla bu hissiyat. Neyse bu çocuk ve ailesi bize akşam misafirliğine geldi. Babam o zamanlar yeni edindiği kameraya pek hevesli her gelen misafiri kayda almakla meşgul. O gün de aynı şeyleri yapıyor ve sürekli bu çocuğu çekiyor, çünkü çocuk çok sempatik. Bak sen olaya sempatiklikten ve tatlılıktan ölecek bir kızı dururken başka bir çocuğu çekiyor, olacak iş değil! Kamera onları çekerken elimle engellemeler, zırt pırt önüne atlamalar falan saçma hareketler içerisindeyim. Nihayet babam o çocukla ilgilenmeyi bırakıp, prensesim diyerek beni çekmeye başlıyor tabii ben mutluluktan ölüyorum ta ki o ufaklık elinde o kağıt parçası ile gelene dek! Hayatım boyunca sürekli bir şeyleri biriktirme heveslisi olan bendeniz o zamanlar kaset içlerinden çıkan şarkı sözlerinin yazdığı o katlanır kağıtları biriktiriyorum. Eve yeni gelen her kasetin kağıdı bende. Ve o çocuk elinde o kağıtlardan biri ile üstelik onu yırtarak bana doğru yaklaşıyor, yeni yeni yürümeye başlayan bu çocuk öyle komik yürüyor ki salonda herkes gülüyor babam tabii ki onu çekmeye başlıyor. Hırsımdan kuduruyorum, babamın ilgisini kaybettiğime mi yanayım o kağıtları yırtıyor olmasına mı? Koşarak elindekileri topluyorum ve tabii ki ağlamaya başlıyorum ama nasıl ağlıyorum babam elinde kamera bin bir iltifat yanıma yaklaşıyor beni çekiyor susturmaya çalışıyor falan nafile. Neyse zar zor susuyorum. Ama intikamımı almam gerek bir şekilde. Annem pasta servisine başlıyor, babam kamerayı bir süreliğine bırakıyor, ortalıktan el ayak çekilmişken çocuğu buzdolabının yanına çekip dolaptan aldığım bir şişe tentürdiyot veya oksijenli suydu tam hatırlamıyorum içirdim ve bunu yaparken baya baya sabah kalktığımızda öleceğini düşünerek bunu hayal ederek yaptım. Şu an düşündüğümde eğer gerçekten bir şey olsaydı vicdan azabından öleceğimi düşünüyorum ama o gün onları içtikten sonra nasıl bir şey olmadı hiç bilmiyorum, çocuk o bir şişenin üzerine dünyanın pastasını yedi. Gece kusmamış bile! içirdiğim şeyin ilaç türevli olduğundan çok emindim ama nasıl olduğunu anlamasam da iyi ki bir şey olmamış. Bir babamı bir de eski sevgilimi böylesi korkunç ve hatta ölümcül kıskandım şimdiye dek. Çocukluğuna inmek lazım cümlesini nerede duysam ürperirim hala.
insanları kutuplaştırmaya götürmekten başka bir işe yaramayacaktır. Bu ülkede yaşayan çoğunluk evet müslümandır, kuran-ı kerim'i kitapları kabul edip inanıyorlar da ve fakat inanmayan o diğer kesim ya da bunu çocuklarına okutmak istemeyen o diğer kesim onlar nolacak? Onlar seçmeli dersi almadıkları zaman toplumun o insanlara bakış açısı nolacak? Herkes inanmak zorunda değil, herkes Kuran okumak veyahut öğrenmek zorunda değil. Bu dayatma niye? Ben 10 yaşımdan beri okuyorum, vaktim oldukça da sürekli okurum. Dini günlerde veya ramazanda yine öyle. Ama herkes okumak zorunda değil, gidip de falancaya sen neden okumuyorsun kardeş zorla okuyacaksın, öğreneceksin demenin başını açıp derse öyle gireceksin zorlamasından ne farkı var? Kaldı ki bu eğitim ne kadar layıkıyla verilecek? Karma eğitim sistemi var bu ülkede, kız erkek birlikte mi öğrenecekler? Kuran-ı Kerim'i okumadan önce abdest almak, üslubunca giyinmek lazım, bunların hangisi yapılabilecek? Ödevi evde bir cüz oku gel mi olacak? Bu ülkede eğitimde ne kadar saçma sapan uygulama varsa bu hükümet döneminde yapıldı.
Benim görmediğim kız türüdür. Ya ben çok bakımlı kızlar arasında yaşıyorum ya da siz başka bir evrende. Ortalıkta bıyıklı dolaşan kız yok benim çevremde. Hiçbir şey yapmıyorsa bile o bıyığı aldırıyorlar yani, hiç olmadı kendi alıyor. Bıyıklı olanları en az 35 yaşında. Ayrıca siz bıyık görmek için Rus kızlarına bakın sarısından pala bıyıkları vardır hepsinin. Sarışın değil diye mi tüm Türk kızlarını aşağılamanız?
Aslında sıfır değil de açığa çıkartılmayan bir bilgidir o. Seneler geçtikçe yavaş yavaş sergilenir. Ayrıca bilse dert bilmese dert sevgili süper sevişen ve her pozisyona hakim Türk erkekleri. Ne istediğiniz belli değil lan.
Eski sevgiliyi hatırlamak istediğiniz müddetçe daima karşınıza çıkacak olan şeylerdir. Bazen bir koku, bazen bir şarkı, bazen bir film ve bazen bir yer. Hatırlamak istemeyince ya da unutmaya karar verince inanın ne o koku bir çağrışım yapıyor sizde ne de o film. Mühim olan niyet. Eski işte, adı üstünde. Ne gerek var sürekli hatırlamaya.
Bir baba düşünün, tüm hafta çalışıyor, erkenden kalkıp mesaiye vaktinde yetişmek zorunda, kimi zaman yetersiz uykular ile gidip çalıştığı oluyor elinde dinlenmek için sadece iki günlük haftasonu tatili var. Ve onda da dershaneye mütemadiyen geç kalan kızını yetiştirmek için erkenden uyanıyor, o soğukta yataktan kalkıp arabayla onu dershaneye bırakıp sonra geri gelip uyumaya çalışıyor ve bunu bir sene boyunca hiç üşenmeden, söylenmeden yapıyor.
Her gün Starbucks'ta caramel machiato ile güne başlayanların pek de dert etmediği durum. Hatta kendileri gibi olmayan o 2 nokta küsür milyon kişiyi de hiç çekinmeden aşağılarlar: 'Nasıl hayatında hiç Starbucks'a gitmemiş olabilir bir insan' diye, hatta bazıları utanmdan başlık bile açar gelip sözlüklerde.
Zaten nerede kutluyordunuz ki sorusunu akla getiren Selahattin Demirtaş söylemi. Sanki bana Almanya'da kutluyor da anavatan özlemi çekiyor. Git anavatanına neresiyse kutla kardeşim, madem anavatanında değil Türkiye senin yürü toplan da git anavatanın neresiyse.
Oyun, bale, müzikal vb. biletlerini 5 tl'ye alıp merkezi bir otobüs durağına gidebilmek için taksiye 15 tl bayılmanıza sebep bir yere inşa edilmiş kültür merkezi.
Kültür merkezi adı altında, Antalya'nın merkezden bir hayli alakasız bir yerine inşa edilmiş sözde kültür merkezi. Bir vilayetin gençleri ulaşamadıktan sonra o kültüre neyleyeyim ben öyle kültür merkezini. Suare çıkışı bir tane otobüs bulamıyoruz lan, merkeze inecek!
o bölgelerde kürt çoğunluğu kadar devlet memuru olarak çalışan farklı etnik kökenlere sahip çoğunluk olduğunu unutan insan söylemi. kürt olup pkk'lı olmayan ve dolayısıyla bdp'ye oy vermeyen kitle de hesaba katılmamıştır.
(bkz: tespit sıçmak)
tanım: genellikle sinir bozucu insandır.
önceleri eski sevgilim cevap vermeyince çok üzülür, mesaj üstüne mesaj yazar, neden cevap vermediğini düşünür, kendimi paralardım. cevap verdiğinde mutlaka bir bahanesi olurdu ve ben de biraz önceki davranışım için özür diler, neden düşüncesizce davranışlar sergilediğimi düşünürdüm. Sonra günlerin çoğu bu ikilemle geçti gitti ve bir gün vakit geldi biz ayrıldık. Her gün ağlıyorum, moralim sıfır, hayat boktan geliyor. Neyse üzerinden epey bir zaman geçti, işte yavaş yavaş hayatıma birilerini almaya çalışıyorum ama hiçbirine karşı en ufak bir şey hissettiğim yok. Sadece vakit geçirmek için takılıyorum ve insanların çivi çiviyi söker saçmalığını deniyorum -Denemeyin bir halta yaramıyor-. Bazıları öyle ısrarcı, öyle ilgili çıkıyor ki beni bunaltıyor resmen hayattan soğutuyor. Ve ben seneler boyunca beni üzen şeyi onlara yapıyor mesajlarını cevapsız bırakıyor, telefonlarına cevap vermiyorum. Çünkü içimden gelmiyor. sonra üzerinden bir iki gün falan geçince saçma bahanelerle bir şeyler yazıp yolluyorum, bunun üzerine benden vazgeçip çekip gitsinler istiyorum. çünkü o sıralar hiçbir haltı becerebildiğim yok, tek yaptığım uyumak, ağlamak, içki içmek. Yeni birini ve yeni fazla(!) ilgiyi kaldırabilecek durumda değilim, bunalıyorum. Yatağa yattığımda aklımda başka bir adam varken bir başkasına herhangi bir şey söylemek için elim telefona gitmiyor. Deniyorum ama olmuyor. Bunun gibi iki üç denemeden sonra bıraktım insanları üzmeyi. Üzerinden bir seneye yakın bir süre geçtikten sonra hiç beklemediğim bir şekilde hiç beklemediğim biri hayatıma dahil oldu ve mesajlarına cevap vermek benim için mutluluktan da öte bir duygu. Demem o ki birine mesaj attınız ve baktınız cevap vermiyor, atmayın bir daha salın gitsin. çünkü size duştaydım canım yeni gördüm, telefon sessizdeydi duymamışım, telefonumu takside düşürmüşüm ondan atamadım gibi saçma bahaneler sunup canınızı daha da sıkmasından iyidir. Sırf o insanlara cevap vermeyince aynı şeyi yaptığımı, o nefret ettiğim davranışı başkalarına sergilediğimi düşündükçe kendimden iğrenmemek için telefon numaramı değiştirdim ve yakın bir kaç arkadasım hariç kimseye vermedim.
Küçük şehirlerde imkanlar sınırlıdır, dedikodu boldur, herkes birbirini tanır, insanlar samimidir, hayat ucuzdur, düşünceler sığdır, pek bir aktivite yoktur, bol bol para biriktirilir, insanlar kirlenmemiştir, akşam ezanıyla dışarıda hayat ölür herkes evine çekilir... Kimi için zor kimi için kolaydır küçük şehirlerde yaşam.
Ne döneri dönere ne de çarşısı çarşıya benzeyen yer. Hele dip dibe dizilmiş dükkanlardan sizi ısrarla çağıran itici çalışanları yok mu, gecenin bir vakti kafanız güzelken dahi sizi sinirden delirtebilirler.
