Kalu beladan kalma bir hesabım var burada. Uçuruldu sanıyordum ama duruyormuş. Buraya yazıp yazmamak konusunda kararsızım, abazan ergen yuvası gibi bir intiba bırakıyor ilk bakışta. Okunacak yazar var mı yazsam bir işe yarar mı hiç bilmiyorum.
kaçmak sızıdır ve o sızı insanı hiçbir zaman bırakmaz. yeninin verdiği sarhoşluk, düşünmemenin getirdiği geçici özgüven, eskinin darbesiyle parçalanmaya mahkumdur. savaşmaya mecburuz.
Bir yerlerde bir tren kalkacakmış da ben ona geç kalacakmış gibiyim. Huzursuzluk. Yaptığım işlerin hepsi beni asıl yapmam gerekenden alıkoyuyor sanki aslında. Kendi kendine hapsolmuşluk hissi.
