insan olmayan ruh hastası, sapık, teşhirci diye adlandırdığımız varlıkların yapabildiği olaydır.
minibüste yorgun argın evime dönüyorum sözlük yer yok en arka sıraya oturdum başımı cama yasladım müzik dinliyorum. diğer tarafa bir insan evladı geldi oturdu. başta herşey normaldi sonra kolunda bi hareketlilik sezmeye başladım kafamı bir çevirdim ki ne göreyim. sonra acaba yanlış mı gördüm insanın günahını almıyım diye tekrar bakmam da cabası. şöföre ''incem beeen'' diye bağırıp kendimi dışarı atmam bir oldu sözlük. psikolojim çok bozuk. sonradan öğrendiğime göre ise cazgırlık yapıp bağırmak gerekliymiş. ama ben üstüme atlayıp tecavüz eder diye korktuğum için gıkımı çıkaramadan indim, kendimi çok aciz hissediyorum sözlük. kime sorsam bağırcaktın, üstüne çanta atıcaktın, şeyini kesicektin diye cevaplar alıyorum. napayım ben ha napayım?
not: entry i kötüleyenleri kesinlikle anlayabilmiş değilim. sanki günlük bi aktivite minibüste 31 çekmek ben abarttım hatta sapık falan demişim insancıklara.
