yüzlerce çeşidiyle istanbul un nadide 5 yıldızlı otellerinde hergün açık büfe kahvaltı yapmak varken böyle bir kahvaltı girişiminde bulunmak en banalı en basidi. hele birde yanında çay içerler ki hiç sormayın? tropikal meyve suları varken çay bilemiyorum yani. he belki özel lost adası çayıdır o olabilir mesela.
hadi abartmayalım açık büfe kahvaltı hergün yapılamasa da bir japon lokantasından 2 adet suşi ağza atılabilinir. iştah kesilebilir.
sene 2038 miydi neydi... benim kolumdaki gelecek gösteren dijital saatten bahsediyorum...
yer new york... allahı var kızlar şahane. biz ise bekar öğrenci evimizde akşamki kokteyl için çılgın misafirlerimize hangi renk şaraptan ikram edeceğimizi tartışıyoruz hararetli bir şekilde.
gece oluyor canımız sıkıldığında çıtırlardan birini ingilizce tahriklerle tahrik komasına sokuyoruz, mutlu oluyoruz.
ertesi sene amerika dan bıkıyorum ve jetime atladığım gibi sabiha gökçen e iniyorum.
çocukluğumun geçtiği baykuşlu yalıda (boğazda olur kendisi) hizmetçiliğimizi yapan ali rıza efendinin küçük oğlu murtaza üniversiteyi kazanmış, benide öğrenci evlerine davet etmişti.
saçma sapan muhabbetlerden sonra dedim ki lan ezik kalk bana yemek yap. hizmetçi heryerde hizmetçidir dedim. gitti yarım saat sonra elinde bi tencere fiyonk makarnayla geldi. dedim bu ne lan.
ve tahmin edin ne dedi?
- biz burda hergün bunu yiyoruz..
işte bu anıdan sonra böyle bir başlık açma gereğinde bulundum. siz siz olun new york tan başka semtte öğrenci evi kiralamayın..
biraz edebiyat yapayım dedim. yıllar önce 2 saatlik kurs için verdiğim 1500 lirayı ilk defa burda kullanıyorum öyle yani.
neyse...
asıl konu zengin olamamak falan değil, milyarder olamamak. neticesinde ülkemiz şartlarında 80 küsür milyon doları olan orta halli sınıfına girdiği içün asıl zenginlik 4 milyar dolar dan sonrası...
işte tüm mesele bu benim dünyamda 4 milyar doların altında aylık geliri olan ve 2 milyar doların altında aylık gıda ve aksesuar haracaması olan insan çok çok zengin değildir. bunun için napması mı gerekiyor? hemen söyliyeyim. bol bol sayısal loto oynasın. ama sayısal heee. süper bu aralara fazla devretmiyor.
sene 1986 yer özel amerikan hastanesi. beni yeni doğurtuyor ingiliz asıllı amerikan doktorlar. pırt diye bir ses çıkıvermiş benden nasıl olduysa çok çok istem dışı bir eylem olsa gerek.
o günden sonra da pırt diye bir ses çıkmadı zaten. ne benden ne ailemden. 4 yılda bir gelir gibi oluyor onda da tayland dan getirttiğim özel makina ve kullanıcıları sayesinde anında yok ediyorum gaz bulutunu. ama etrafta hala bunu yapanları görüp duyunca cinlerim tepeme çıkıyor. onlarıda para verip aşağı bağlıyım diyorum büyük cine söyleriz diyorlar.
verhasıl bu devirde ağzından veya poposundan pırt diye bir olay yaşayan insan benden de benim gibi elit insanlardan da uzak dursun diyor, önünüzde paramla eğilmiyor yukarlara yukarlara çıkıyorum.
takvim yaprakları 1988 i gösteriyor. ve ben dönemin en pahalı ve ses getiren özel masaj fonksiyonlu koltuğumda uzanırken karşımda duran ve sürekli içinden resimlerin geçtiği alete bakıyorum. adını sonra öğreniyorum ki kırıp parçalamıyım diye. neyse televizyonmuş...
yıllar geçiyor ve biz her sene televizyonda bir üst modele geçiyoruz. dönemin en iyisine. 99 yılında 98 model tvler bize inanılmaz banal ve dandik geliyor o derece yani. biri para mı diyor??? para bok afedersin. malum büyük bir holdingler zinciri yöneten ailede para da büyük olur. yine neyse bu kadar hava atmayı sevmiyorum.
gelgelelim şimdiki konumuza bana ve birçok elit insana bir sene öncesinin televizyonu bile banal gelirken, nasıl oluyorda bazı geri kalmış cro magnon türü insanlar 10 yıl öncesinin televizyonunu kullanıyor. dangalaklığın önde gideni bir davranış olmakla kalmayıp benim tarafımdan acınası insanların eylemidir. yazık.
