Büyüdükçe gözüme çarpan, cehaletimizin farkında olmamamızın ardından gelen büyük bir sorundur kanımca. Bitmek bilmeyen trafik, sevmediğin bir işi yapmak, sürekli
'Daha sonrasini' dusunulerek gecirilen bir hayat... Mutsuz, sevgisiz ve renksiz bir yaşam... birbirimizi anlamaya dahi çalışmıyoruz. Çok ilginc dogrusu. Bence ki insani insan yapan beyni, ve bizlerin diğer canlilardan buyuk olcude ayıran sey hislerimiz ve mantığımız. Buna rağmen neden durup 1 saniye de olsa düsünüp hak vermiyoruz birbirimize?
