seni geceleri seviyorum.
aksam ezanı okununca,
karanlık olunca,
cocuklar dagilinca evlerine,
koca şehir bana kalinca.
yürüyoruz,
akıyor iki yanımızdan sokak lambaları,
topluyorum, tüm cesaretimi,
tam öpecekken seni,
eksik olmuyor insanlar.
sevgilim!
teyzeler sevmiyor beni,
toplum desen aynı,
ben seni seviyorum,
annen beni sevmiyor,
ben seni herşeyden koruyorum,
kendimden bile,
baban bana guvenmiyor,
bence,
insanlar mutluluk hırsızı,
annen baban yaşlı teyzeler ve hatta toplum.
öfke halim umutlarımı devam ettirmiyor. çünkü artık öfkem insanlara değil, bizzat kendime öfkem hiç tükenmeyen birşey bu. nolur beni kurtar bu halden sevgilim. burçin. ölesiye özlüyorum seni.
şimdi sen gelirsin, beni tatlı bir telaş sarar. uykularımı darmadağın edersin, bütünüyle senin olurum. şimdi sen gelirsin belki mutlu oluruz. beraber o filme gideriz, belki elinden tutarım belki sen gelirsin, yaşamak için yeni bir umudum olur, insanlar daha çekilebilir bir hal alır. ya da ne bileyim beraber kitap oluruz falan işte. ben biliyorum aslında şimdi sen hemen çıkar gelirsin ama ben senin yerine de severim falan diye korkuyorsun değil mi. haklısın aslında ben seni çok severim o kadar pis severim ki asla terk etmem. öyle olsun birtanem. sen de haklısın aslında.
yalancı insanlardan nefret ediyorum, benim özel yeteneğim var kişilerin söyledikleri sözlerin yalan ya da doğru olduklarını anlayabiliyorum. bu iyi birşey mi değil. bu durum beni çok yaralıyor.
