artık kimse güvende değil. ne kadın, ne erkek, ne yaşlı, ne çocuk... böyle tiksinç, mide bulandıran bi ülkede yaşamak çok ağır bir şey. her an özgecan aslanın felaketine bizden biride tutulacak, hayatımızın her anında uslanmayacaklar ve biz kadınlar, çocuklar hatta bazı erkekler bile sokağa adım atmaya, bir yerlere yalnız ve savunmasız gitmeye korkar olduk. ne zaman bu hale geldi bu ülke? ne zaman yeni doğan bir bebeğe bile tecavüz edecek boyuta geldi? ne zaman vahşileştik? biz bu korkuyla yaşayamayız, bu felakete göz yumamayız fakat bunun yanında hiçbir şekilde de elimizden hiçbir şey gelmiyor. daha bir çok özgecan yakılıp, yıkılıp, yok edilecek, bizde bu vahşeti izlemek zorunda kalıcaz ve bir gün bizde yok edilicez.
dünyanın benim üzerime kurulduğunu düşünüyorum, değişen bir şey yok hala. herkes, her şey benim yaşamım ve düzenim için kurulmuş. saçma bi durumdur fakat isteyerek düşünmüyorum bunu neyse efenim ben ölünce kıyamet de kopacakmış gibi geliyor, sanırım bu ölümden korkmak demek oluyor.
ana fikri vermiş, gerisini bize bırakmıştır. film çıktığı dönemi oldukça etkilemiş olmalı. günümüz şartlarıyla film pek uyuşmamaktadır ama bu iyi bir film olduğunu değiştirmez.
karşılıklıdır. (bkz: göndermeli tivit atarsan, göndermeli tivit atarım)
twitterdan sürekli rahatsız ediyorlar, bıktığım bir durumdur. blockladığım halde devam. nasıl kapatıcaz bu kezbanların hesaplarını bezdim anacım.
