osmanlı dönemindeki gücüne kavuşmak istiyor denmiş. imparatorluk kurulmasıyla ulaşılabilecek mi peki? hadi önce imparatorluk kavramını bir inceleyelim. gerçekten 2015 senesinde bu yapılabilecek mi? osmanlı'nın zenginlik kaynağı olan bütün eyaletler geri mi gelecek? bağımsızlıklarını, bayraklarını bırakıp bizim sınırlarımıza mı katılacaklar?
sekülerleşmenin bu derece gerçekleştiği bir dünyada eskisi gibi padişahlık sistemi devam ettirilebilir mi gerçekten? buna ciddi ciddi inanan olabilir mi?
sadece tek bir soydan gelen insanların yönetimde söz sahibi olmasının bu çağda imkansızlığını geçtim, osmanlı padişahlarını yetiştirebilecek durumda değiliz artık. tayyip erdoğan birkaç dil bilen insanları monşer olarak nitelerken tarihine dönüp bakmıyor. osmanlı padişahları kaç dil biliyormuş, ülke yönetimi dışındaki yetenekleri nelermiş, ne kadar eğitimlilermiş bir bakmak lazım. kolay mı yetişiyormuş bir padişah?
ayrıca osmanlı'nın son dönemlerinde ortaya çıkan fransız hayranlığı, ardından gelen alman hayranlığı neden gerçekleşmiş? bunların sebebi neymiş? neden dünyadaki kültürü biz etkileyememişiz de baskın kültürlere meyletmişiz?
neo-osmanlıcılık ciddi anlamda yürütülmeye çalışılıyor fakat bunu yürütenler de bu işin imkansızlığının farkında. sadece halkın duyguları, inancı sömürülüyor.
eğer güçlü olunabilseydi bu hayallere zaten gerek kalmazdı, eğer dik durulabilseydi türkiye cumhuriyeti'nin yerine gelecek başka bir devletin hayaliyle yaşamazdı insanlar. güç dediğin bayrak, ülke ismi değil. şimdi elde edemediysen şayet monarşiyi geri getirsen de erişemezsin.
halifelik mi deniyor? osmanlı halifesinin çağrısına son olarak kimler uymuş ya da kimler sallamamış? bunları bilmiyor mu gerçekten halk?
osmanlı büyük bir devletti. geçmişimizdedir reddedemeyiz fakat geçmişin geçmişte kaldığı bilincinde olmadığımız sürece ilerleyememeye mahkumuz ne yazık ki.
kirpik perması diye bir şey var. ne zaman kuaföre gitsem tarifede görüyorum. ben kirpik kıvıran aletten bile ölümüne korkarken bunu yaptırabilen kadınlar var işte. ilk sıralardan giriş yapabilir bence listeye.
cumhuriyet bayramında atatürk'ü ziyaret edecek kadar cumhuriyete bağlı olduğu halde cumhuriyet bayramını kutlamamak için her çeşit taklayı atan, atatürk'ü her yerden silmeye kalkışan, terör örgütü liderine "sayın" diyen, çözüm sürecini başlatan ve bunu durduracağını taahhüt bile etmeyen bir partiye oy vermiş milliyetçi yazardır. kavram kargaşası böyle bir şey sanırım. gerçekten üzüldüm. geçmişte yazdığı güzel yazılar, katıldığımız her satır, helal olsun dediğimiz her dakika yine de helal olsun. fakat çok üzücü bir görüntü gerçekten.
ülkede normal bir seçim yaşanmıyor ki. alt tarafı yönetim değişecek olsa istediğin, kendi düşünceni taşıyan partiye oy ver. ama bizim ülkede ne teröristi bitiyor ne hırsızı. mecburen bunlarla mücadele edebileceğine inandığımız partilere oy veriyoruz. bir de yüzde on saçmalığı var tabi. dilerim bir gün özgürce oy kullanabiliriz bu ülkede.
ha akp'ye ha chp'ye ha mhp'ye oy vermiş ne fark eder. yaşadığı yer değil, yönetimde söz sahibi olmaları kadar saçma bir şey yok. gelip türkiye'de yaptığı bir aylık yaz tatili için mi oy kullanıyorlar anlamıyorum. geçen seçimde de akp'ye oy veren bilmem kaç norveçli türk vardı. saçmalık sadece.
prim yapmak için türk kolluk kuvvetlerinin imtiyazını ve silahını kullanan kişi. her gün aynı saatte aynı başlıkta kendisini ifşa etmesinden bıkkınlık geldi. kutsal olduğu düşünülen şeyler ayağa düşürülmez.
her sene aşure yiyebilmek için girdiğim çabaları düşündüm de bugün, yapmayı öğrenmek benim için daha zahmetsiz olacak. bu tatlı için belediyenin aşure dağıtma etkinliğine bile katılıyorum. allah aşkına bana aşure getirin.
"kanıt gösterirsem herkes inanır, önemli olan herhangi bir mucize görmeden, kanıt olmadan inanmak" diyen bir dine mensup kişinin enteresan bulgusu. inanç dediğin şey zaten doğrulanabilir ya da yanlışlanabilir bir şey değildir. bu yüzden inançtır.
küfürlü başlık açtığım için üzgünüm fakat bu hissi ifade etmek için en açıklayıcı tabir buydu.
özellikle önemli maçlar sırasında oluşuyor bu durum. stad dolmuş, takımına güvenin tam, on gündür "hebiniz görüceksiniz hehe" diye dolaşıyorsunuz ve o an gelip çatıyor. özellikle de maç deplasmandaysa, karşı takım taraftarıyla dolu stadta o gol yendiğinde oluşan sevinç, tezahüratlar, meksika dalgaları, insanın başını öne eğiyor.
sanki çok büyük bir ayar yemişsiniz, sanki kalabalık içinde düşüp dizinizi patlatmışsınız, sanki eski sevgiliyle elinizde ütü tahtası taşırken karşılaşmışsınız, sanki cool bir şekilde karşıdakilere bir şeyler anlatırken kafanıza martı sıçmış, sanki çok utanç duyulacak bir şey yapmışsınız gibi bir his. o an oluşan kulak uğuldaması, yüz kızarması, omuzlara yüklenen "dünyayı ben taşıyorum" hissi tam olarak böyle bir şey işte. özellikle yanınızda rakip takımdan arkadaşlarınız varsa.
yıllarca nasıl kalıyor o silgi. sen dikkat edersin ama iki dakika ödünç verdiğin arkadaşın hunharca kullanır o silgiyi. silgisi olmayan kalemse dişleyebilir. hiç olmadı kalemi kaybeder ya da nerede veya kimde kaldığını hatırlamadığından unutur gidersin. yıllarca dayanan kalem mi olurmuş? varsa hiç kalabalık ortamda insan içine çıkmamış demektir.
bir canlının hayatına parayla değer biçenlerin hayvanseverler tarafından destek istediğini hayretle görmekteyim. kuş denen canlı kafese tıkılmaz, canlı bir varlık parayla satın alınmaz. çok isteniyorsa sokakta bir sürü kedi köpek var sıcak yuvaya muhtaç. çok kuş seviliyorsa güvercin beslenebilir camda, balkonda. sırf insanlar ego tatmin edecek diye kafeslere kapatılan hayvanlara çok üzülüyorum. bir de kendisini eğlendirmesini bekliyor. ziyansınız.
dünya kadar bug var daha ne olsun. düşünsene 2015 senesinde hala saatleri iki hafta sonra geri alacak ülke yapmışlar mesela. gerçekçiliği de başarılı değil.
çok boktan bir durum bu. bugün yapmamak için kendimi zor tutuyorum. çünkü doğum günü. bundan önceki üç doğum gününde ellerimle pasta yaparken, ilk ben kutlarken şimdi yeni sevgilisiyle ne yaptığını düşünmemek için uğraşıp duruyorum. bir yandan da başkasıyla olan birine hala aşık olmak zoruma gidiyor. yeni sevgilisinin hiçbir şeyden haberi yok, mutlu. kıza haksızlık ediyormuşum gibi bir his. hayat çok zor arkadaşlar. ben pasta yapmaya gidiyorum.
