Gökyüzünde yoğun, yeşilli morlu ışıklar dans ederken keskin bir çatlama sesi geldi buzullardan, ardından büyük bir gürültüyle soğuk antartik sularına gömüldü büyük buz kütlesi.
Suya düşene kadar uyanamamıştı o uzun süreli uykusundan. Dehşet içinde uyandı buz gibi suyun içine düşünce, suyun havadan daha soğuk olduğunu hatırladı. Sağında solunda hava kabarcıkları yükseliyordu ona çarpa çarpa. Yükselmeye başladı her şey sakinleştiğinde. Yeni bir serüven daha, diye geçirdi içinden. Arkasına baktığında şanslı olanların buzula tekrar yapışıp donduğunu gördü.
Günlerce bir güneşin doğduğu yere, bir battığı yere doğru yüzdü. Ancak nereye giderse gitsin su ve hava ısınıyordu. Balinaların, kılıçbalıklarının, denizanalarının, irili ufaklı bir çok deniz canlısının içine girip çıktı. Büyük okyanus dalgalarında yanında köpüklerle savaşlara katıldı ada sahillerine karşı. Yeni arkadaşlar edindi, ne de olsa o da tuzlanmıştı artık. Aralarına aldılar.
Bir gün sıcak onu uykusundan uyandırdı. Yanmaya başladı her zerresi, karşı koymaya çalıştı, direnmeye çalıştı, derinlere yüzmeye çalıştı ama nafile. Engelleyemeyeceğini biliyordu, yüzeye doğdu yükselmeye başladı. Bütün arkadaşları da yükseliyordu, birbirlerine baktılar. Hiç kimse bir şey söylemiyordu ta ki bizimki konuşana kadar. Umarım hepimiz aynı yere düşeriz, dedi. Bunun imkansız olduğunu yaşlısı genci herkes çok iyi biliyordu. Sıcaklık dayanılmaz olmuştu artık, parçalanmaya ve tuzundan arınmaya başladı. Tuzundan arındıkça buzullarda ki günleri aklına geliyordu. Her zerresi parçalanmıştı artık. Denize tepeden bakmak güzeldi ama. Esintilerin alaycı bakışlarına aldırış etmeden denize, memleketine bakıyordu. Irili ufaklı tüm dalgaların oluşturduğu yeşil, mavi, beyaz dağınıklığa bakıyordu. Yükseldi iyice, kara parçalarını görmeye başladı. Çıkartma yaptıkları o büyük adalar ufalmaya başladı gittikçe. Artık dalgaların değil, rüzgarların merhametine kalmıştı.Yükseldikçe birleşmeye başladı zerreleri yeniden. Yükseldikçe üşümeye başladı. Birleşe birleşe, üşüye üşüye ağırlaştı iyice. Tutunmaya çalıştı diğer damlalara, düşmek istemiyordu bilmediği bir yere. Hiç kimse yardım etmedi, tutmadıı onu. Yalnız başına düşmeye başladı, arkasında tutunmaya çalıştıklarıyla. Düşerken daha ufak parçalara ayrıldı. Ardından azimle birleşmeyi başardı tekrardan tekrardan. Derken bunaltıcı sıcak bir yere düştü. Diğerleriyle tanışma faslı bittikten sonra hep beraber yüzmeye başlamıştı.
Garsonluk yorgunluğuna benzemez.
insanın ayakları ağırdan kavrulur, ayak ve el bileklerindeki ağrıyı dindirmek icin ne yapsa nafiledir. Ve uykuya dalamadan kalkar bir sonraki mesai için yataktan.
Uzun süre ekşide takıldıktan sonra ulunun aklıma gelmesiyle anladığım hal.
Kimileriniz çokda umrumda diyecek ama bunun ulunun kalitesiyle pekde alakası yok, ikisi çok ayrı platformlar. Bi kere burada konular dönüp dolaşıp yine kürtlere, ateizme geliyor. Tamam orada bu tarz başlıklar hiç açılmıyor değil ama döngüye girmiyor en azından.
Burası ilk geldiğim zamanlardaki zevki vermiyor bana o yüzden, sağlıcakla kalın.
Paraya ihtiyacım olduğu için katılacağım yarışmada yazacağım hikaye.
Öğretmenim ben şimdi, ilk defa derse gireceğim, gencim ve deneyimsizim. ilk dersimde konu anlatmaya çalışırken kimsenin beni dinlemediğini, anlatmaya devam etmemin faydasız olacağını fark ediyorum. Ve bir hikaye anlatmaya başlıyorum, hikayede daha lise son sınıfdayken ailemin ne kadar fakir olduğunu, benim ne kadar asosyal, içine kapanık olduğumu anlatıyorum. Sonra okulun koridorunda bi hikaye yarışması olduğunu görüyorum. Gece gündüz yazıyorum yırtıp atıyorum, yazıyorum yırtıp atıyorum. En sonunda birini begenip gönderiyorum. Yarışmada 2. Olup aldığım para ödülünü götürüp babama veriyorum. Ve sonra kendime guvenim artıyor, insanlarla konuşmaya, arkadaş edinmeye başlıyorum. Ardindan hedef belirleyip calismaya basliyorum derslerime, universiteyi bitirip öğretmen oluyorum. Sonra zil çalıyor.
Nasıl?.
Bu güne kadar sayısız kitap okudum,sayısız yazar tanıdım.
Poe okurken iliklerime kadar korktum,
Tolstoy okurken çocukluğuma gittim,
Şolohov un betimlemelerine hayran kaldım,
Dostoyevski nin çaresizlik hissini aldım bünyeme,
Orhan kemal yoksulluğu anlatı bana ve sayısız yazar sayısız duyguları ekledi benliğime.
Ancak ben hiçbir yazarı okurken ağlamaklı olamadım yaşar kemal de olduğum kadar.
Tanrı varsa bu isteğimi kabul etsin ve hafızamı silip, bu adamın tüm kitaplarını bir kere daha yeniden okumama izin versin.
egzos kokusundan, betondan, her türlü teknolojiden, zorlamalardan, zorunluluklardan, ayrımcılıklardan, plastikten bıkmış insan isteğidir.
kendini; köye, tezek kokuları arasına, uçsuz bucaksız yayla da koşmaya, susayınca tertemiz dereye eğilip buz gibi soğuk, berrak suyunu içmeye, acıkınca ahıra gidip tavukların altında yumurta aramaya, sonra ufuğa bakıp kaybolan güneşin, tertemiz yayla havasına çaldığı kırmızıyı seyretmeye, doludizgin at binmeye, insanların saflığına, temiz kalpliliğine, topraktan evlere, mafişlere atmak istemektir.
gölgelendirmeyle, nesnenin ışık alan kısmı arasındaki geçişi ustalıkla yapan
dokuları olduğu gibi çizebilen
metallerdeki ani ışık alanı değişimlerini görüp, bunları kağıda dökebilen yazarlardır.
büyük penisin, küçük penise göre daha fazla zevk vermediği gerçeğidir.
araştırmalara göre...
edit: he ben deneyimlerime göre konuşuyorum ya da yo yok küçük penisliyim ben o yüzdendir kesin.
bilimsel bi' gerçek bu gidin araştırın amk.
rüşvet almanın etik olup olmadığı konusuna çözüm arayan sorunsaldır.
rüşveti alan, rüşveti alarak kendini tehlikeye atıyor, sonrasında aldığı rüşvetin hakkını vermek için, rüşvet almasını gerektirecek olan işleri yapıyor.
rüşveti veren ise bu zahmete karşılık olarak, para veriyor ve o paranın adı rüşvet oluyor.
bence mantıklı ama ahlaklı değil, etik mi peki?
