bugun ıkı yılımı verdiğim ınsanla konustum uzun bı aradan sonra. ıkı yıllını verdıkten sonra ıstedıgın sonucu alamamak sevmeye devam etmek unutamamak cok koyuyo tabıkı ınsana. ona da koymuş olcak ki konusmak ıstedı. konustuk. hemen oltaya gelıp barısıcagımı dusunuyodu. yapmadım ama. senınle olmaz dedım. daha da mutsuz edıcez bırbırımızı. herseye ragmen unutmak en ıyısı dedım. o sadece kuru bı tamam dedı. oysa ben onun ıcın ne kadar savasmıstım. bana hayır derken bıle ne kadar yalvarmıştım onun ıcın. o sadece tamam dedı. durdum uzun bı sure. telefonu hemen kapamadım. yumusıcamı dusundu. hayır amacım yumusamak veya konusmaya devam etmek degıldı. yiten ıkı senemi düsündüm sadece boşa giden çabalarımı. sonra rahatladım bırden. yanlış kısıyle oldugum hıssını daha kuvvetlı hıssettım. durdum ve tamam dedım. hayatında mutluluklar. bir daha konusmamamız bizim için en hayırlısı olucak dedım. tamam dedı. yıne kapamadı telefonu kuru bır tamam. ama ben daha fazla dayanamadım. final sınavım var kapatmam lazım dedım. yıne tamam. ve işte o anda patladım. ıkı sene boyunca onu kaybetmemek ugruna ılışkımızı gunden gune yiyip bizi bu hale getiren herseyı sıraladım tek tek yuzune. agladım bağırdım. kufrettım. hem nefret etmişimdir ilişki biterken sevıyeyı dusurup bırbırlerıne karşı agza alınmayacak sözler soyleyen ınsanlardan. ama kontrolumu kaybettırdı bana. ve bunu yapmak zorunda kaldım ıstemeden. bunun ıcın bıle nefret ettirdi kendinden. soylıceklerımı hakaretlerimi sıraladıktan sonra keşke yanımda olsan da yuzune soyle guzelce bı tukursem dıyıp kapadım telefonu. pişmanım şimdi. ona bunları soyledıgım ıcın degıl. bı ınsanı kırdıgım ıcın. ama en cok kırılan bendim. o bunu hıc fark edemedı.
