izmir'de denk gelmiştim ilk kez. cafe/restaurant olan bi yerdi. öğrencilik yılları tabi; burslar yatınca geleneksel ıslatma etkinliği düzenliyoruz her ayın 7'sinde.
kebap yiyeceğiz. istedik, pişiyor. bir taraftan yanıyoruz ama sevindirik bi şey oluyor; yüzümüze minik minik su fışkırıyor bir yerden. bahçe sulama hortumu filan delik herhalde dedik ilk etapta.
sonra bunun bir serinletme şekli olduğunu fark ettik. oh ifil ifil.
tabi ne suyu olduğu belli olmayan bi suyun yemeğinizin üzerine gelmesi gerçek bir problem. garsonu çağırıp kapattırdık. pek hayrını gördük sayılmaz ama yine de güzel icat.
o kadar para veriyoruz dediği maksimum 3 lira. o da köftesiyle birlikte.
kiloyla almak birim başına düşen maliyeti etkilemez sayın yazar. kiloyla alıp lavaşla yemek nasıl bir fakirlik halidir? içindeki şey zaten bulgur yani nişasta. marulla yiyin bi zahmet. hayırlı forumlar.
bir gün kapıyı çekip çıkacağınız özgürlüğünüz olmalı. ve bu ülkede hepimizin eli elcekte. gerek ölüp gitmek; gerek ülkeyi terk etmek manasında. çocuk özgürlüğünüze vurulmuş prangadır.
