okula gelmeden önce 3 saat hazırlanan, bir giydiğini bir daha giymeyen, sosyetik hanımefendilerin kuru fasulyeye ekmek bandığı yerdir efendim. pek sevimlidir.
kendilerinden charles dickens'ın "iki şehrin hikayesi" kitabını alma gafletinde bulunduğum yayın evi. iğrenç bir çeviri, ilkokul düzeyinde imla hataları sizi daha ilk sayfada karşılıyor. fransız ihtilali'ni anlatan bir kitapta tarih olarak m.ö 1775 yazılması kitabı elimden fırlatmama sebep olmuştur.
bu yayın evinin herhangi bir kitabını almayınız, alanları veya almayı düşünenleri şiddetle uyarınız.
ülkemiz öğrencilerinin yaptığı olaydır. hiç bir bok yapmayıp , götlerini bilgisayar başından kaldırmaz ve eğitim sistemine sövüp dururlar. kitap okumazlar , araştırmaz , kendi derslerine bile çalışmazlar. sonra ağızlarını yaya yaya "abi eğitim sistemi kötü yeaa" derler. e yavşak , bende biliyorum eğitim sistemi kötü de , sen ne yapıyorsun bunu değiştirmek için. aç iki kitap oku , araştır , çalış yaz çiz , sonra atarsın eğitim sistemine lafı. böyle gençliğe iyi bile böyle eğitim sistemi.
bende bu duruma maruz kalan biriyim. gerçek hayatta "*mına koyayım" lafını nokta olarak kullanan ben , sözlükte ne bileyim efendimler , azizimler , vesselamlar , filhakikalar , eski türkçe kelimeler kullanıyorum. sanki zamanında beyoğlu'nda takım elbiseyle dolaşan yaşlı amcalardanım. rutkay aziz kaçıyor burada içime.
velhasıl kelam azizim , sözlükte yazarın içine istanbul beyfendisi kaçma durumudur.
lannnn!!
edit : birde bu tiplerin bazılarında ortama uyum sağlama özelliği bulunur. bu tipler ülke ocağına girdiklerinde ali kınık dinleyip çay içebilir , abi evine gittiklerinde boyunlarını büküp maklube yiyebilirler.
her şeye rağmen nefes almaya devam etmemizi sağlayan anlardır.
saat 1 civarı... bir ilkbahar gecesi... sahil kenarında arkadaşı ile sohbet edip bir miktar alkol tüketmiş ve henüz dönmüştür oturduğu semte aylak. hafif bir yağmur vardır şehirde. o kadar hafif ki , ahmakları dahi ıslatmayı unutmuş olmalı gökyüzünün kadim gözyaşları. hava ne soğuk , ne sıcak. hafif yalpalayarak atmaktadır adımlarını. hala güzeldir bizim aylağın kafası. o kadar tatlı bir sarhoşluktur ki onunki , attığı adımlar dahi gülümsetmeye yetmektedir kahramanımızı.
birden ana cadde ile kesmeye karar verir ilişkisini , dalar ara sokağın birine. tahminen 1-2 dakika yürüdükten sonra , titrek sokak lambasının aydınlattığı o kaldırımı görür. öyle ki , aç bir aslanın avlanma içgüdüsü kadar kuvvetli bir oturma içgüdüsü oluşur bizim aylak'da. yaklaşık 10 saniye kadar kafasında bir muhakeme yapar ve oturmaya karar verir.
oturur da. elini cebine atar , kulaklığını sarmış olduğu telefonunu ve hemen ardından içine çakmağını da koymuş olduğu soft sigara paketini çıkarır.takar kulaklığını. dinleyeceği müziği dahi seçmeye çalışmaz. sanki big bang'den hemen sonra karar verilmiştir o an dinleyeceği şarkıya. ardından yakar sigarasını. hiç bir şey düşünmez o an. kimsenin sureti canlanmaz aklında. sadece müzik... hisseder o an , bir parçası olduğunu dünyanın. ilk defa mutludur evrende bir hacme sahip olduğu için.
evet sözlük , benim o aylak. hayatımda dinlediğim hiç bir şarkıdan , hayır hayır , hiç bir aktiviteden o kadar keyif almamıştım.
Her caminin ezana farklı anda başlamasından oluşan sorunun çözümü. mesela şuan bizim semtte 3 farkı cami , ezanı 3 farklı yerinden okuyor , sesler birbirine giriyor. hayır , rahatsız olduğumdan falan değilde , yazık oluyor güzelim ezana.
edit : tek merkezden derken , her bölge için farklı merkezlerden bahsedilmektedir.
ne zaman yağmur yağsa suratında ufak bir tebessüm oluşan tiptir. yağmuru , yağmurun sesini , yağmurda yürüyüş yapmayı severler. hatta bu tipler hava ne kadar kötü olursa olsun , yanlarında şemsiye taşımazlar. yağmur bitince inceden sızlar kalpleri. ama sonra akıllarına toprak kokusu gelir. kişi yağmurdan hemen sonra ortaya çıkan o muazzam kokuyu akciğerleri ile buluştururken , bu koku , "dünyanın kendini ifade etme şekli olmalı" diye düşünmekten alamaz kendini.
evet efendim , bende bu tiplerden biriyim.
yanlış bir hayat yaşadığını düşünen , ama bazı şeyleri değiştirmek için çok geç olduğunun farkında olan kişi söylemi. keşke mümkün olsa diye düşünmemek elde değil.
türk insanını anlayamama durumudur. düne kadar başımıza şeriat gelecek diye ağlayan insanlar , toplumsal bir olay meydana gelince "idam isteriz , idamı geri getirin" diye haykırıyor. şunu da belirteyim , yanlış anlaşılmak istemem. herhangi bir siyasi gruba ve yahut ideolojiye sempatim yok ki bu kavramların bizzat kendinden dahi nefret eden bir insanım , bir şeyleri savunuyor da değilim ancak türk insanını anlamak mümkün değil.
karadenizle herhangi bir alakası olmadığı halde , karadeniz türküsü söyleyen bazı arkadaşların icra eylediği durum. arkadaşım o şive o yörenin insanı yapınca güzel oluyor. sen niye kasıyorsun ki. fiil eklerindeki o , ö yü u , ü yapınca bi duygu durum değişikliği olmuyor yani. aksine itici duruyor.
bazen sıkıntıya sokabilir. biri adını sorunca , "mehmet" deyince çok kasıntı oluyor. "memed" desen böyle yağız anadolu delikanlısı gibi oluyorsun. zor ya .
senden başka herkes , herkesleşmişse , kendinden başka kimseyle paylaşacak bir şeyin yoksa , dipte isen ve bundan mutluysan başına gelicek durumdur. bir süre sonra başlarsın bencilleşmeye. önemsemezsin fikirlerini kimsenin. dipte sindir , ve bundan gurur duyarsın. benimsersin dibi , kurtulamayacağın vede kurtulmak istemeyeceğin bir bataklık gibi görünür dip sana. ve bizzat kendisi olursun bir süre sonra dibin. belki sevmezsin başlarda , sahile atılan bi izmarit gibi hissedersin kendini. ama sen okyanusa ulaşacaksın ve gömülüceksin engin maviliğin kalbine , sessizce sedasızca. kurtarmak isteyecekler belki de seni. ama sen istemeyeceksin. hiç bi zaman istemedin. ağladığın ilk günden beri biliyordun farklı oldğunu. hiç bi zaman onlar gibi olmak istemedin. sadece sende maskeni takıyordun bunun farkına varana kadar.
millet olarak siyasete ne düşkünmüşüz arkadaş. ne bileyim sanatla , bilimle vs vs.. ilgili başlık bir elin parmağını geçmiyor. herkes siyasetçi , herkes taraf , dedirten tespit.
tamamen yanlış anlaşılmıştır. sayısal bilimlere dair çoğu kişinin gram konuşacak bir bilgisi yoktur ancak konu tarih gibi sosyal bilimlere gelince herkesin bir fikri vardır. internetten edindikleri veya sağdan soldan duydukları yalan yanlış bilgilerle ahkam keserler. iki hükümdar ele alalım. birinin hayatı fetih yapmakla geçmiş diğeri ise hiç savaş yapmamış. bizim toplumumuz için daima fetih yapan hükümdar kudretlidir. diğeri ise sünepe olarak anılır. ancak kimse bakmaz ki bu hükümdar zamanında zirai faliyetler şöyle artmış efendim vatandaşlardan şu kadar az vergi alınmış , şu kadar sulama kanalı , köprü vesaire yapılmış. artık şu tabularanızdan kurtulun , bırakın tarih biliminide bilim adamları yapsın.
türkler göçebe değildir ve hiç bir zaman olmamıştır. bu batılı kültür tarihçilerinin tamamen araştırmadan bize yapıştırdığı bir damgadır. bir çoğumuz bilmeden bunu kabullenmiş ve bu hakaret sayılacak kavramı benimsemiştir. batılılar kendi kültürlerinin dışında kalan bu kavimlere nomad yani göçebe demiştir. bu sıfatı kullanırken bu kavimlerin hiç bir şey üretmeyen , barbar , sadece tahripkar olduklarını savunmuşlardır. halbuki türklerin mensubu olduğu kültür bozkır kültürüdür. doğru kavram bozkır kültürü , konar göçer , yaylak kışlak kültürüdür.
