son olaylardan sonra nasıl bir ülkede yaşadığımı ben de bilmiyorum.. ama nasıl bir ülkede yaşamadığımı çok iyi biliyorum. güvenli bir ülkede yaşamıyorum örneğin..insan haklarını gözeten, adalet kavramının geliştiği, insanların mutlu ve huzurlu olduğu, devlete güvendiği, adalete güvendiği, herşeyden önce birbirine güvendiği bir ülkede yaşamıyorum. siyasilerin önce kendilerini değil, halkı düşündüğü, kendi koltuklarını değil, insanlarını öncelikli tuttuğu, sadece para kazanmayı değil halkın onurunu gözettiği, torpilin olmadığı ve hakkaniyetin olduğu bir ülkede de yaşamıyorum. kadın haklarının had safhada olduğu ve kanunlarla sabitlenmiş şekilde ezilen insanların korunduğu, benim gibi engelli statüsünde sayılan insanların haklarının savunulduğu ve ihtiyaçlarının karşılandığı, çocuklara yapılan tacizlerin, tecavüzlerin engellendiği ve dahi cezasında hiçbir şekilde indirim almadığı bir ülkede zaten yaşamıyorum. sahi ben neden yaşıyorum? artık onu da bilmiyorum. tek bildiğim bir şey var; bu patlama olayından sonra çıkıp da teröre alışmalıyız diyenler adına, şiddetle kınıyorum demekten öteye gitmeyen ve o meşhur sözün bittiği yere gelmekten bir türlü bıkmayıp koltukları uğruna insanların hayatının içine edenler adına artık ben insanlığımdan utanıyorum. evet ben nasıl bir ülkede yaşadığımı değil, yaşamadığımı çok iyi biliyorum. hayatımda bana kötülük yapılsa dahi yapamayan ben, bunu bana öğreten herkesin bir gün öğrettikleri şeyi yaşamalarını diliyorum. başka da bir şey istemiyorum.
şaka olmasını umduğum haber diyecektim ama şaka falan değil gerçekmiş.. "bir polisiye edebiyat dergisi beni niye kapak yapsın?" diye kendi kendine sormuyor da, bir de tehdit ediyor yok mahkeme yok bilmem ne diye. bu kadar egoyu bünyesinde nasıl barındırıyor merak ediyorum zira iç organ ağırlığından bile fazla egoya sahip bir şahsiyet..
hissiz ama bir o kadar da hisli. heyecanlı ama heyecan bile duyamayacak kadar yorgun. umutlu ama umutsuz. nötr gibi ama değil gibi de.. saçma hissediyorum.
çiftlerin evliliğe kadar olan zamanda ve teklif sonrasında birbirlerine söz vererek bu sözü yüzük ile taçlandırmasıdır. ama günümüzde daha çok ailelerin tanışması ve onların önünde evleneceklerine dair alametleri bir bir sergileme olarak görülen bir aktivite haline gelmiştir. (bkz: kızımız da pek hamaratmış) (bkz: oğlumuzun da işi pek iyi) evlilik aşamalarında ayrılmalar en çok bu evrede görülür.
mitolojide zeus'un ve bilimum diğer tanrıların yaptığı haksızlıkları açıklayıp onları kızdırması sonucu lanetlenen ilk insan. cezası da insan boyundan yüksek mermer bir taşı dik bir dağa çıkarmaktır. yalnız sıkıntı şu ki her tepeye varışında taş bir daha aşağı yuvarlanır. bu mitolojik gariban da yeniden aşağı düzlüğe inip, mermer taşı yeni baştan yukarı tepeye çıkarmaya çalışır derken olay bir kısır döngü halini alır. ömrünün sonuna kadar gece gündüz, yağmur çamur demeden bunu çekmek ile lanetlenen sisyphos anlamsızlığın simgesi olarak da bilinir. aslında kurnaz bir şahsiyettir kendileri.
lisede vardı bu isimli bir arkadaşım.. eski türk filmlerindeki jönler gibi konuşmaya çalışıp aynı zamanda feminen hareketler yapıyordu. bir keresinde böyle garip mahalle abilerinin takıldığı bir cafede düzenlenen, garip bir okul arkadaşımızın kırmamak için gittiğimiz doğum gününde shakira dansı yaparak bizi bir şoktan çıkarıp başka bir figürle bir daha şoka sokmuştu. tabi iş dans olunca her çeşit figür barındırıyor içinde. ve biz her gelen yeni figürde kendimizi kaybedip hayatı sorgulama moduna giriyorduk. dumur olmuştuk. hareket bile edemedik uzunca bir süre, donduk kaldık. bir keresinde de yaz tatilinde saçını pembeye boyadı. "ulvi normal bir kenar mahallede zorluklar içerisinde yaşayan dört çocuklu bir ailenin yine zorluklar içerisinde okuyan bir çocuğusun. bu tip ne!?" dedik. (burada kenar mahalle diyerek orada oturan insanları yermek değil anlatmak istediğim. yaşadığı ortamın bunu kaldıramayacağını anlatmak istemiştik..) "tamam haklısınız hemen gidip başka renk yapacağım." deyip bu seferde maviye boyayarak gelmişti saçını. başkaları ezmeye çalışırdı dalga geçerlerdi hep. biz de korumak isterdik o yüzden biraz tahammül ettik ezdirmemek için.. bu saç olayından sonra "amacı ne acaba bu çocuğun?" diyene kadar zaten seneler geçti. yıllar sonra üniversiteye gitmek için ayrıldık tabi. 1-2 sene sonra görüşelim dedik. toplaştık 3-4 kişi. gördük ki hala değişmemiş. sonradan öğrendik ki bir arkadaşımıza "üniversitede kızlar beni kaçırdı. 5-6 kişilerdi. bana bir şeyler içirip bayılttılar. sonra sandalyeye bağladılar, ben sandalyede ayıldım ve bana tecavüz ettiler." demiş. şaşırdık mı? elbette hayır. sahip olmadığı hayatlara, insanlara ve hatta tiplere özenirdi bu arkadaş.. onlar hakkında kafasında kurduğu ve öyle olduğuna inandığı hayatları yaşamak isterdi. telefona yüklenen garip fotoğraf düzenleme programları ile suratını kapatır gibi yapıp çektiği fotoğraflarına, yine bu programlar ile sahte time dergisi kapağı yapardı dergiye manşet olmuş gibi görünmek için. velhasılkelam gerek bu sebeplerden, gerek başka sebeplerden okulu bitiremeyen arkadaşımız, şimdilerde satış elemanı olarak çalışıyormuş bir mağazada. yine de bazen aklıma gelir hüzünlenirim bu arkadaşım için. yazık yani ne bileyim. ah ulvi ah.
bir komşumuz vardı yaşlı bir teyze. adı şekrüye idi. "şükriye mi acaba?" demiştim. ama nüfus cüzdanında da gördüğüm kadarıyla ismi şekrüye idi. hala bulamadım anlamını. bir de bir arkadaşımın annesinin adı kiraz'dı. ama o şekrüye'ye nazaran daha sempatik bir isim gibi.
sevgilisinin ailesinin esmeray'ı kabul etmemesi ve evlilik isteklerine karşı çıkması sonucu zoraki gelen ayrılık yüzünden çok etkilenen esmeray'ın eşi yazmıştır bu eseri. evet eşi dedim çünkü "aile maile hak getire gönül ferman dinlemiyor." diyerek evlenmişlerdir. tabii bu yine de şarkımızın patlamasına ve hit haline gelmesine engel olamaz. yalnız bir gerçek vardır ki ortada terkeden - terkedilen eski aşıklar vs. olmasa da durduk yere aşk acısı çektirme özelliğine sahiptir. sol tarafınızda sızı yarattıkça yaratır.
hani canınız istanbul'un en eski semtlerinin o ara sokaklarını tavaf etmek ister. teker teker bütün kaldırım taşlarını saymak, duvarlarına dokunmak istersiniz o eski evlerin. orada yaşayıp orada ölenleri düşlersiniz. "bu evin önünde nasıl sohbet etti kadınlar? neler konuştular acaba?" dersiniz. sonra gidip gülhane'de o güzelim parkta bir banka ilişip bir simit kemirmek, ardından eminönü'nde denizi, vapuru ve gidip gelen yolcuları izlemek istersiniz. ya da vapura binip gidip sonra da dönersiniz ya sadece topkapı sarayını uzaktan izlemek için.. öylesine garip bir özlem duyarsınız ya bunlara.. işte size onların hepsini bir göz kırpışınızda yaptıran güzelim bir incesaz şarkısının adıdır istanbul'a dair.
kadınların askere gitmesiyle kadınlara da askere gitme hak ve özgürlüğü verilmesi aynı şey değildir. hemcinslerim isterlerse gönüllü olarak gidebilmeliler diye düşünüyorum.
kime hak vereceğimi bilemediğim durum. adam karısını boşamış iyi de sen her haliyle onu sevmek için söz vermedin mi evlenirken? ya da suratında makyaj olduğunu hiç mi anlamadın be adam? kim o kadar makyajlı gibi doğabilir anne karnından? kadına gelir isek o da haklı. makyajsız görünce boşanmak neden? sürekli makyajlı mı olmalı yani yirmi dört saat tamam ama bu kadar makyaj yapacak ne vardı!?
