Bugün 35 günlük,minicik bir tane edindiğimiz güzellik.
Benim dışımda kimse pek beğenmedi minik yavrumu,hatta annem adını Çirkin koymayı bile önerdi.Ama o kadar minik ki baktıkça yemek istememe sebep olacak kadar tatlı geliyor bana.Çok da uysal şimdilik,maşallah.inşallah kısa süre ićinde alışır prensesimiz.
En özendiğim ama bir kere deneyip beceremediğim şey.
Tavsiyem;kedi ilgi istemez;köpek zor laflarına inanmayın.Kedi de bal gibi ilgi istiyor;özellikle yavruluk ve ergenlik dönemindeyse.En hareketli oldukları dönem bu ve ıstedikleri şey saatlerce sizinle oyun oynamak.Bu istekleri karşılamayınca pek çok bakımdan zorlanıyorsunuz;hem hayvan istediği ilgiyi görememiş oluyor hem de size tepkisini göstermek için tuvaletini ortaya yaptığı,kumlarını yaydığı vs.oluyor.Dahası,kedi köpeğe kıyasla bir şeyler öğretilmesi zor bir hayvan.Biz zamanında bizimkine çiçekleri eşelememesi gerektiğini bile öğretemedik.Ha öğretebilen var mı?Var tabi.Her kedinin karakteri değişik oluyor.Bu yüzden alırken huyunu suyunu bildiğiniz bir kedide karar kılarsınız aslında çok mantıklı olur.Çok ilgilenemem diyorsanız da1-2 yaşında bir kedi sahiplenmeniz daha doğru olur.Komşum iki yaşlarında bir kedi sahiplendi,gayet rahat bakıyorlar;kedinin bizimki gibi çok hareketli olma problemi ve bundan kaynaklanan sıkıntıları yok.Yani kedi sahiplenirken seçici olmanızı tavsiye ederim.
Dünyalar tatlısı bir oğlumuz ve çirkef bir kızımız var bu kuşlardan.Kıza çirkef dedim çünkü sahiden bu kuşa bundan daha iyi bir kelime gidemezdi.Elimizi kafesin yukarısından ona gösterince bile öfkelenince çıkardığı özel bir ötme şekliyle(bize küfrettiğini düşünüyorum şahsen çünkü bir tek sinirlenince yapıyor bu ötme şeklini)cak cak bağırıyor.Sahipleneli aylar oldu,hanımefendi ele gelmeye yeni yeni alıştı.işin en kötü,bu çirkef kuştan oğlumuz da çok çekiyor.Önceden oğlanı hep hırpalıyor;gafa atıp korkutuyordu,son zamanlarda bizim oğlumuz da alışmış,o da ona karşılık veriyor.Ben de oğluma alkış tutuyorum valla,bizim oğlanın korkup köşeye sinmesi hiç içime sinmiyordu.Tüm buna karşılık bazen dişi kuşu oğlumuzun başını ve tüylerini okşar halde buluyorum,onca geçimsizliğe rağmen evliliklerini bitirme yanlısı değiller belli ki.En komiği,öpücük için yarışmaları.O ara kavga kıyamet bol oluyor,çünkü ikisi de öpücük almak istiyior ve birbirlerini çekemiyorlar.Sonuç bazen kızımızın,bazen oğlumuzun zaferiyle oluyor.Nihayet paylaşılamayan kadın oldum ama muhabbet kuşlarım tarafından.* Yanına dişi kuş almamız bizim oğlanı da hiç kötü etkilemedi.Eskisi gibi konuşmaya devam ediyor,hatta yeni bir kelime de öğrendi.Bizimle eskisi gibi vakit geçirmeye,bize düşkünlüğüne de devam ediyor.En çok korktuğum yanına eş alınca bizi unutmasıydı,öyle olmadı şükür.Böyle işte;bayağı dövüşmeli bir evlilik olsa da geçinip gidiyor bizim kuşlar
Ufak ufak olan,kabul etmek istemediğiniz ama bazen hiç önemi olmayan küçücük mevzularda tek bir hareketi ile buz gibi olduğunuzu fark ettiğiniz durumdur.
Hele de benim gibi az ama öz arkadaşım olsun kafasındaysanız daha çok acıtır bu içinizi,yerinin kolay dolmayacağını bilirsiniz ama artık o yerin sizi rahatsız ettiğini de çok iyi bilirsiniz...Sonic olarak düşüncesizliğe ve nezaketsizliğe kim olursa olsun katlanamıyor insan
Çünkü ekonomik bağımsızlığını kazanmış,güçlü ve istediği hayati yaşayabilecek kadar ekonomik geliri olan kadından korkar.Geri kalan her şey de bahanedir.
Klişeler zincirine takılmış dizi.
Önce Naci'nin eski karısı ve çocuğu ortaya çıkması,şimdi de ölümcül hasta çıkacak muhabbeti.Bence tüm bu klişeler zincirine takılmasına hiç gerek olmayacak kadar orjinal ve biraz yaratıcı işlenirse gayet de geniş bir sürece yayılacak bir konusu var.Ama türk dizisi olduğu için klişeler yumağı zorunlu sanırım;sözleşmelerde yazıyor herhalde.
Okulumda Kürt kelimesi küfür olarak kullanılıyordu.
Genelleme yapmak doğru değildir tabi ki bundan örnekle ama hiç yoktur demek de gözlerini kapatmaktır.
Aşk üçgeni işini başarıyla kotarmış anime.Neden mi?Çünkü iki oğlan da çok sağlam,Zero da Kaname de kolaylıkla seyirciye kendini sevdirebilecek karakterler. Zero aşkım zaten acıların çocuğu ama tüm bunlara rağmen güçlü durmaya çalışıyor;odunluk yaptığı çok oluyor ama onu da normal şeyler yaşamamasına;travma üstüne travma geçirmesine bağlayıp her koşulda Yuki'yi korumaya çalışmasıyla telâfi ediyor.Gerçi finalde kıza seni öldüreceğim falan diyormuş galiba ama daha gelmedik oralara.Karakterin müziği bile mükemmel;çok hüzünlü,Zero'nun yalnızlığını hissettiren türden bir müzik.Kaname ise aşırı derecede ikonik bir karakter;karakterin tehlikeli sakinliği,gizemi,sürpriz yumurta misali yapacaklarını kestiremememiz ama Yuki'nin karşısında kalkanlarını indirmesiyle,gizli yalnızlığıyla her bakımdan çok merak edilesi ve izlerken çok keyif aldıran bir karakter.Zero da Kaname de bağrımıza basmak isteyeceğimiz türden karakterler.Yuki de bunların arasında gidip geliyor;tabi o kısım hiç hoş değil iki esas oğlan da son derece mükemmel ve animeyi zaten onlar izletiyor.
Milletini;vatanını sevmek başka,ona bir şey denilmez;sonuçta sağlık ve maddi sorunlardan dolayı zorunlu olarak yurt dışında yaşayan insanlar da var ama şahsen bana oradan buradaki imkanları öven,oy kullanarak yaşamadıkları bir ülkenin geleceğine müdahale edenler hiç samimi gelmiyor.Yaşamadiğın bir ülkenin geleceği hakkında oy kullanma hakkının da olmaması gerektiğini düşünüyorum.
Görselliği tek kelimeyle muhteşem olan dizi.
Safiye ve Naci'nin göğe bakalım sahnesindeki çekime,gösterilen detaylara,sunulan görselliğe hayran kaldım;sırf çekim şekli yüzünden sahneyi tekrar tekrar izliyorum.Mükemmel bir iş çıkarılmış sahiden.işte bir işin tutması için en ufak noktaya kadar böyle büyük özenler gösterilmesi gerekiyor.
Hayatımdan,kendim dahil herkesten ve her şeyden nefret ediyorum.işin kötüsü;bunu haykıra haykıra söylemek istiyorum.içimdeki cayır cayır yanan öfkenin alevleri beni boğacakmış gibi hissediyorum,odamın dışına adım attigim an içimden gelen,söylemek istediğim tek şey nefret ettiğim.Bunu yapmayacağımı,susacağımı biliyorum.Az önce öyle yaptım çünkü; ama ona bir andan fazla da uzun bakmadım.Bakmak istemedim,görmezden geldim.Sahiden görmezden geldim,ona bir saniyeden uzun bile bakmadım,sanki orada oturmuyormuş gibi.Orada oturduğu için memnunum;çünkü bir saat önce sadece bir an için kendine zarar vereceğini sanmıştım.Hoş;zaten yeterince vermişti de.Orada oturduğu için memnunum ama şunu sorgulamadan edemiyorum.Orada oturan kişide benim sevdiğim,güvendiğim insandan ne kaldı?Bana olan sevgisi mi?Evet ama o sevgi daha tahammülsüz ve daha düşüncesiz artık;buna sevgi denir mi?Her şeyi halleder,her şeyi başarır,her şeye dayanır;o dağ gibi benim arkamda düşüncesi ne âlemde peki?Onun için düşünüyordum bunları.Bugünü,bugün kendini düşürdüğü;iki senedir kendini düşürdüğü hali düşününce ne komik geliyor bu düşünce kulağa.Bu düşünceden geriye ne kaldı?Ona olan güvenimden ve saygımdan ne kaldı?Sanırım en önemli soru bu.Yok.Artık hiçbir şey yok.O eski güvenimden ve maalesef saygımdan eser yok ona.Bu cevap içimi acıtıyor.Verilen bu iki buçuk senenin nasıl da değmediğini görüyorum.ileride onu nasıl anlatacağımı hep düşünüyordum.Yanıtlarım hep hazırdı,o benim için dünyanın en güçlü insanıydı,tek gerçekten güvendiğim insandı.Saygı duyulmayı sonuna kadar hak eden ve hayatı boyunca mücadale vermiş en yakınımdı.Ama sanki o son iki buçuk yılda her şeyi mahvetti.En yakınım mı hala?Belki ama çok fazla yakınım olmayışından o,yoksa olmazdı artık.Ona onun iyiliği için söylemek istediklerimi dinlemeye tahammül edemeyen,her geçen gün daha çok gözüne battığım bir insan.Eskisi gibi her şeyini benimle paylaşmayan,hatta özellikle saklamaya çalışan ve ben ona yardım etmeye çalışırken beni onu düşünmemekle suçlayan bir insan nasıl en yakınım olur?Kızacak,duymak istemeyecek diye içimden gelenleri söyleyemediğim veya söyleyince azar işittiğim bir insan nasıl en yakınım olur?En yakını bırak;belki artık yakınım bile değildir.Dünyanın en güçlü insanı mı peki?Hayır.Tartışmasız bir şekilde;hayır.Eskiden onu çok güçlü sanıyordum;belki bir zamanlar öyleydi ama şimdi sadece güçlü durmaktan yorulmuş,o kadar yorulmuş ki beni bile düşünmüyor.Gerçekten güvendiğim tek insan mı peki?Dediğim gibi,ona karşı güven duygum bu iki yılda parça parça dağılarak karıştı havaya,benden gitti.Hayata,kendime ve onun dışındaki kimseye güvenmiyordum;artık ona da güvenmiyorum.Yani artık güvendiğim,gerçekten güvendigim hiçbir şey,hiç kimse yok.Belki bencilce ama en çok üzüldüğüm şey bu;belki de.Zaten hayatımda oldukça az yer kaplayan güven duygusunun artık tamamıyla benden gitmesi.Saygı duyulmayı sonuna kadar hak eden bir insan?Bugün değildi.Bugün saygısızlığın son seviyelerine indi belki de;bugün hiç değildi.Bugünü,bu geceyi,o anları zihnimden silebilecek miyim?Yoksa yıllar sonra onu anlatmak istediğimde bugün de aklıma gelecek,bu iki buçuk yıl da aklıma gelecek ve tüm övgü dolu;güzel cümlelerimi boğazıma oturtacak mı?En çok korktuğum şey bu.Çünkü sen bunu hak etmedin.Sen bunu hak etmedin.Her şeye rağmen hala benim tarafımdan güzel bahsedilmeyi hak ediyorsun.Çünkü üzerimdeki emeğinin boyutu anlatılamayacak kadar büyük.Ama ben bunu yapabilecek miyim?Kendime güvenemiyorum;affet beni,kendime güvenemiyorum.Bu iki yıl boyunca kendini gözümde bu kadar aşağı çekmek de senin tercihindi;içimdeki güveni ve saygıyı emmek de.Yine de sana kıyamıyorum;kıyamıyorum ama unutamıyorum da.Keşke unutabilseydim bu iki buçuk seneyi;gözümdeki o güçlü,kararlı,lafının arkasında duran,dağ yıkılsa yıkilmayacak,mücadeleci imajın gitmeseydi asla benden.Bana olan sevginden;benim senin için öncelik sıralamamdan asla şüphe etmek zorunda bırakmasaydın beni.Bir parçacık düşünceli olsaydın,sadece biraz beni düşünseydin,kızmadan sinirlenmeden dediklerime kulak kabartsaydın.Beni hayatından,hislerinden,duygularından,dertlerinden uzaklaştırmak için çabalamasaydın.O kadar çok keşke var ki dilimde.Orada oturduğun için memnunum ama keşke oturan sen,eski sana daha çok benzeseydi.Ne tuhaf; benim yazdığım iki ay önceki son entry de senin içinmiş ve orada senin için ne kadar üzgün olduğumdan,mutlu olmanı ne kadar çok istediğimden bahsetmişim.Onlar doğruydu,hepsi doğruydu,hala doğru ama bunlar da doğru,bu yazdıklarım da doğru.Bu yüzden ne sırt çevirebileceğim sana ne de bir daha iki buçuk yıl önceki o gözle;O güvenli,o minnettar ve saygılı gözle bakabileceğim sana.Araf.Bir ömür boyu.
Bugün kendine verdiği ikinci ve dediğine göre son şans da kaydı gitti.
içim öyle acıyor ki onun için.Ne meslek hayatı ne aşk ne aile,hiçbirinde şansı yaver gitmedi.Doğduğu aile zaten kötüydü,mesleği de fiziksel anlamda çok ağırdı hep,babamla evliliği fiyaskoydu;yıllar sonra,hayatında belki de ilk kez kendi için bir şey yapmak istedi,kendine ve maalesef ki hak etmeyen bir adama şans verdi.Bugün o da bitti.Sanki hep böyle olacağını hissediyordum,o adamla da harika geçinmiyordum ama bugün öyle üzgünüm ki.Çünkü benim annemin yüzü yine gülmedi.Bu dünyada mutlu olmayı en çok hak eden insanlardan biri olmasına rağmen yine mutlu olamadı.
Annem.Onu gerçekten düşündüğümde içim hep yanıyor.Mutlu olmasını öyle çok istiyorum ki ama olamıyor
Dünyalar güzeli,dünyalar tatlısı ve feci derecede azmış bir oğlumuz var bizim de bu türden.
Minicik boyuyla eve kattığı neşeyi anlatamam.Aslında çoğu zaman evde kedi köpek besleyemeyecek insanların tercihi oluyor ama zamanla aslında bir kedi köpek kadar derin bağ kurabileceğini anlıyorsun.Evet,belki hisleri anlama kabiliyeti özellikle kedilere göre biraz düşük ama bu hayvanlar sevgi bombası gibi.Bizimki ilk defa gördüğü bir insanla bile kısa sürede kaynaşabiliyor,hemen dudaklara muck muck.içlerinde sonsuz bir sevgi var sanki;kendileri bu kadar minicikken,biz onlar için böylesine dev gibi gibiyken nasıl olup da korkmadan insanlarla böylesine yakınlaşabildiklerini anlamıyorum;o kadar masum ve sevgi dolular ki.Bence fazlasıyla eğlenceliler de;bizimkinin gördüğü her şeyi yeme çabası bile bizim eve acayip bir neşe katıyor.Çok muzip ve çok sevgi dolu Cinoş'umuz;ha,bir de çok aç.Daima...Konuşmayı da öğrettik."Aşkım,cici kuş,babacık,ece,tatlı kuş,aşk kuşu"(sonuncusunu kendi kendine uydurdu.)diyor.Biraz yavaş ve geç öğreniyor ama en azından öğreniyor.
Ayın on dördünde bize geleli tam altı ay olacak. Hep bizimle olsun,uzun seneler yanımızda olsun.Evimizin neşesi bu parmak kadar şey işte.
Asla anlayamadigim insandır.
Hiç mi düşünecek bir şeyin yok,hiç mi hayal kurmuyorsun yahu uyumadan önce?
Not:Annem ve en yakın arkadaşım bu gruptandır.
Bitmesinden uzun yıllar geçmesine rağmen hala izleyecek bir şey bulamayınca otomatik olarak bu diziyi açıp izliyorum.
Şu an olduğu gibi.
Kısa bölümleri bile onu izlenilesi yaparken Zeynep ve Ozan gibi son derece gerçek iki karakter ve onların ilişkisinin gerçekliği ile izlemek daha bir keyifli.
Benim için bir bağımlılık gibi artık.
Üvey ablam, annem ve eşi ile beraber yaşadığım eve kalmaya gelir ara ara;bir süre kalır ve annesinin yanına geri döner sonra.
Yaşlarımız yakın,ikimiz de kızız;ortak yan bolca olduğundan iyi anlaşırız.O birkaç gün mutlu geçer bizim için;evimizdeki sorunlar birkaç günlüğüne rafa kalkar ya da üzerine takınılmaz,hızlı hızlı yaşanılır,geçilir.Keyifli geçer,hızlı geçer o birkaç gün.
Aramızda abla-kardeş gibi bir ilişki yok.Beraber büyümedik.Ama diğer yandan arkadaşlığın bir üstü,kardeşliğin birkaç tık altı gibi bir ilişkimiz var.Arkadaşlığın bir tık üstünde olan ilişkimiz bile bana yetiyor çoğu zaman;iyi geliyor.
Hızlı geçer demiştim ya;gitti az önce.Tek çocuk olmamdan mütevellit yalnızlığı,sessiz sakin hayatı severim;zor gelmiyor tekrardan kendi içime dönmek ama gittiği ilk gün,hep biraz üzülüyorum,yalnız hissediyorum.
Aslında sorun o,bu değil de;gerçekten bir kardeşim olsaydı yaşayabileceklerimin onunla sadece fragmanını görmeme ragmen sadece fragman bile beni cezbetmeye yetiyor demek ki.
Diğer yandan uzaktan bakana davul hoş görünür,kardesligin de binbir sıkıntısı oluyor tabi,ben güzelliklerini yaşamadığım gibi onu da yaşamıyorum.Hangisi hayırlı;bilemeyiz hiçbir zaman.Bu hayırlısıyla iyi ki kardeşim olmamış tabi,bir de kalkıp miras derdiyle mi uğraşacağım,onun için kendi kardeşimle kanlı bıçaklı düşman olacağım?
Sadece "üvey"bile olsa arkadaşlıgın bir üstüne çıkabiliyorsan aynı annenin çocukları olduğun,beraber büyüdüğün bir kardeş nasıl olurdu diye merak ediyorum.
Merak;hepsi bu.
