nuri bilge ceylan büyük yönetmen.. Bu filmi izledikten sonra, nuri bilgenin bergman'dan etkilendiği aşikar. ve psikoljik film yapma konusunda bergman'la rahatlıkla kapışır.. izleyin bu filmi..
yav benim anlamadığım para denen şeyin sahibi bu adamlar.. yani tüm ekonom, bu adamların.. bu yahudi aileler bu gece türkiye'nin ekonomisini çökertelim deseler yarına yoğuz.. nedir bu boykot saçmalığı..
gördüğüm en sağlam eğitimi veren okuldur.. her açıdani fen bilimlerinden sosyal bilimlere, müziğinden edebiyatına öğrencilerini donatan başka bir lise sanırım Türkiye'de zor bulunur..
ayrıca güzelim istanbul'da boğazın avrupa tarafında ormanı koruyan sadece amerikan okullarından biridir. diğeri (bkz: bogazici üniversitesi)
ben niye kendimi herhangi bir yere ait hissetmiyorum.. benim niye bu benimdir diyebileceğim bi şey yok.. evet türk'üm doğrudur ama, bura benimdir veya onundur diyemiyorum.. neyse ben gidip bi çay demliyim sonra bakarsın...
lan bi ara facebook bildirim muhabbeti vardı.. neymiş bilgilerimizi facebook'tan korumamız için saçma sapan "ey facebook akıllı ol benim bilgilerimi satma başkalarına" diye yine facebook'ta paylaşım yapan andavallar vardı.. neydi lan o öyle.. bi hayırsever kardeşimin de şöyle bir yorumu olmuştu ki pek yerindeydi.. aktarmak isterim..
valla facebook ben profilimdeki herşeyi özgürce paylaşma hürriyeti veriyorum sana. sanırım nüfusun 1 milyarı aştı. mümkünse herkese duyur. işin zor biliyorum onca insan, farklı farklı bir sürü dil ama sen koskoca facebooksun bugüne bugün aş artık bunları. kısa vadede bana aylık 100 bin abone yeter, ha biraz daha vakit ver dersen şayet facebook, canın sağolsun. zaten ünlü olabilmek için fırsat kolluyorum ne zamandır, inan bu gizlilik bildirimi muhabbeti ilaç gibi geldi. aslına bakarsan profilimdeki birçok şey bana ait değil, bende çaldım.. ama sen yine de benimmiş gibi davran. hadi bakalım facebook, göster kendini..
arif dayı vardı bizim bi tanıdık şöyle derdi rahmetli:
ölüm nasıl olsa gelcek. gacış yok. ni acelen vaa. dünya bir penceredir, sırası gelen bakaa geçer.. kesin olanın deil de ihtimali olanın arkasına düş. ölüm kesin, hayatsa ihtimal...
yıllardır boş zamalarımda kemençe ve tulumu niçin karadenizlilerin bulduğunu düşünür dururum. yok hani niye gitar değil de tulum abi, size de mantıksız gelmiyo mu? uyan ey karadenizli olmayan kardeşim, böyle böyle 'bölüyorlar' bizi. her neyse, tam ümidi kesmiştim ki bugün çok ilginç bir şey yaşandı. radyoda kazım koyuncu'nun tulumlu kemençeli bi şarkısı denk geldi. işte ne olduysa o anda oldu. yağmur, tulum ve kemençenin ruhlar aleminde beraber yaratıldığını temaşa ettim heralde. yağmurun suyun tüylerini diken diken ettiği gibi tüylerimin diken diken olduğunu hissettim. gerçi çok sürmedi tekrar bunalıma girmem, ama kısa da olsa bu anı yaşamak tekrar hayata bağladı beni. bunları niçin mi anlatıyorum ey facebook'lu kardeşim. tek sebebi var; öyle hava kapalı diye bunalıma girmene gerek yok, aç kazım koyuncu'dan tulumlu kemençeli bi müzik, mutlu ol. sıkma canını..
"doğu daima ebedî hakikate daha yakın olandır. ama batı 'bana bak, beni dinle, ben aşk kadar acıyı da anlarım' der. doğu kendi hakkında konuşmaz. kendini tanrı ve doğa içinde yitirir, kendini onlarda yeniden keşfetmek için.
ey fakir milletim! aslında seni anlatmıyoruz. sefil ruhlarımızın korkak karanlığını anlatıyoruz. işte onun için sana yanaşamıyoruz. senin yanında bir sığıntı gibi yaşıyoruz. hiç utanmıyor muyuz?
hiç utanmıyoruz.
hayatın ne biçim bir düzmece olduğunu haykırmış adam..
bir gün artık görmeyeceksin yüksekliğini, alçaklığını ise pek yakından göreceksin kendi yüceliğin bir hayalet gibi korkutacak seni bir gün haykıracaksın: her şey düzme!...
-çok yalnızız be abi.
-ben varım ya lan, ne yalnızı
-öyle değil be abi, sen ben var mı.. ben senim sen de ben. biz aynı nefiste var olmuşuz.
-la bas git. ben sen men olmam, allah korusun. aynı nefis ne la.
-bir derin kuyuya benzer yalnız. taş atmak kolaydır içine: ama bu taş dibe inecek olursa, de hele bana, kim çıkarabilir?
-senin vaktin gelmiş kardeş..
-ne vakti abi?
-neyse sktir et..
hayatın şah damarına dokunan dokunduran diziydi... hey gidinin kuçcusu..
yusuf: bana bi akıl ver kuşcu.
kuşcu: ne agıl verem ben sana. cenavaalarla savaşmaya gideyom de söyleyem bişeler. yeddi tane adam var peşimde nasıl edem de, düşünem bişey. emme kadınlarla nasıl gonuşayım dersen ben bilmem. enca dua ederim.
köroğlu'nun kör babası deli yusuf'un unutulmaz sözüdür oğlu ruşen ali'ye
çamlıbel sana her daim siper olsun oğul. benim tüm bilgeliğim ve de tüm hünerlerim sana mirastır, alnımı ak çıkar. ben sana gözlerimi helal ediyorum. her daim nefsine sahip kal oğul. beline sıkı, yüreğine sıkı ol. içki içmeyi, zayıfa eziyet etmeyi haram belle. herşeyin güzelini sev yavrum. duygulu, akıllı ve de ince yaşa. zalime kılıç gibi, mazluma ümit gibi işlesin inceliğin. ve de öcümü yerde koo..(diyip ölür aslında o "koma" olacaktır)
arif dayı vardı bizim bi tanıdık şöyle derdi rahmetli:
ölüm nasıl olsa gelcek. gacış yok. ni acelen vaa. dünya bir penceredir, sırası gelen bakaa geçer.. kesin olanın deil de ihtimali olanın arkasına düş. ölüm kesin, hayatsa ihtimal...
