Çok tuhaf bir repliktir. Yeni tanışmışsam nasıl yıllardır tanıyor olabilirim ki?
Bunu söyleyen şahıs bile kurduğu cümlenin saçma olduğunun farkındadır. Altında yatan asıl amaç çok kısa sürede samimiyet kurmaya çalışmaktır bence..
Off ya anlamıyorum içim sıkılıyor yine..hayatım yine anlamsızlıklar içinde boğulup gidiyor sanki.
Ne istediğimi ne zaman bileceğim ben acaba??? Çok yoruldum, kendimden bile!..
Zamanım öylesine hızlı akıp gidiyor ki tutamıyorum. Elim kolum her zaman olduğu gibi bağlı ve adeta gözyaşları içindeyim. Niye ağlıyosun diye soracak olursan kaderime diyorum ve ardından susmayı tercih ediyorum. Hayatımdaki böylesine karmaşık olaylar silsilesi beni nasıl hala ayakta tutabiliyor inan anlayamıyorum. Bu kadar yaşanmışlıktan sonra benim şuan yerle bir olmuş olmam gerekiyordu sanki?!
Ama hala ayakta duruyor olmamında ekstra bir yararı yok bana. Çünkü her ne kadar ayakta dursamda hep çaresiz oluşum ve hep kendimi yalnız hissetmem gerçekten epey yıpratıyor ruh halimi..sırf insanlara olan inadımdan beklide böyle ayakta duruyor gibi görünüyorumdur.
Çok yalnızım..inan çok korkuyorum, artık yanlışlar yapmak istemiyorum, pişmanlıklar yaşamak istemiyorum. Korkmak istemiyorum hayatımdan’’ neler olacak acaba diye?!’’
Hayatımın geri kalanında sorun istemiyorum. Ancak biliyorumki bu sadece bir hayal yine, gerçekleşmesi öylesine imkansız görünüyor...?!
-anne ben nasıl dünyaya geldim?
-leylekler getirdi yavrum..
-hangi leylek anne, yoksa benim annem leylek mi?!
-öyle değil yavrum..
-peki nasıl anne?
(bu soru her çocuk tarafından sorulup hep aynı cevaplarla geçiştirilir..)
