zamanında birini sevmiştim, zamanın sonsuzluğuna o zaman inanmaya başladım. elinin değmediği tenimde attı kalbim uzun bir süre. insanın kalbi canının acıdığı yerde atar nasıl olsa. sonsuz zamanlarda attı kalbim, dudaklarımda attı ellerimde attı. sadece yüreğimden gelmedi o patlamak isteyen kalbin sesi. kaburgama her vuruşunda acıtan o kalp, ellerimi acıttı. onun her gülüşü, kalbimin her atışıydı. kalbimin her atışı, acıydı benim için.
zamanla geçer deyip, eyerini attığım yelkovanın üstüne binip zamanda yolculuğa çıktım. ilk önce onu ilk gördüğüm yere gittim, eski demir bir kapının paslı koluna yaslanmış vaziyette sigara içerken, dolunayın aydınlattığı ve sokağın sarı ışıklarıyla birlikte yetersiz bir şekilde ışık tuttuğu kapı önünde karanlığı izlerken birden gelip karşıma çıktı. yanında iki arkadaşıyla birlikte, beyaz tenini süsleyen açık buğday, beline değmek üzere olan saçlarıyla ve tıpkı saçları gibi renk ve güzellikte olan gözleri önümden geçip içeri doğru girdi. kalbimin bütün vücudumda attığını hissettiğim o anlarda en ufak bir göz teması bile beni öldürebilir, yere serebilirdi. elimdeki sigaradan uzun bir soluk alıp gökyüzüne baktım. ışığın yetersizliğiyle beliren yıldızlar o gece sanki birbirleriyle anlaşmışlar gibi bana onun yüzünü betimliyor, sanki simsiyah bir tuvalin üstüne onun eşsiz yüzünü çiziyorlardı. samanyolu o, evren oydu o an benim için. sigarayla birlikte yandım ve bittim. ne kadar şanslı olduğunun farkında olmayan demir kapının öteki tarafındaki binanın önünden yavaş yavaş, gözüm kapıda uzaklaştım. sanırım o gece paslı demir kapının kolu bir kez daha dönse ve içeriden o çıksa gözlerimi kaybedebilirdim, çünkü o sıra dolunayın parlaklığını, ışığını ondan almasına bağlıyordum.
uzaklaştım, kapının önde bekleyen yelkovanımın üstüne atlayıp zamanda, karanlığımda ilerlemeye devam ettim. o günün sabahına; okulun ilk arasında, bahçede onu ilk defa aydınlıkta gördüğüm ve gözlerime ilk baktığı lahzaya eriştim. gece toplanan bulutlar hafif bir yağmur bırakmıştı, bu nedenle yerler çok az ıslaktı. okulum dağ eteğindeydi ve dağ, kışın ortalarının verdiği gazla soğuğu üstümüze üflüyordu. ben üstüme giydiğim kazağın ve çenemi yapıştırdığım boynuma sıkı sıkı sarılmış olan kaşkolumun üstünde dudaklarıma sigarayı yapıştırıyordum. cebimden çıkardığım çakmağı -soğuktan ateşin bile donacağını düşünüyordum- sigaramı yakmak için çaktım, ilk denememde başarısız olunca ikinci kez döndürdüm taşı, ateşle birlikte o da geldi. sigarayı tutuşturmak için dudaklarıma kaldırdığım çakmağın çıkardığı ateşin arasından onun güzel yüzünü gördüm. sigaranın ilk dumanını içime çektim. duvarları parçalanmış, pencereleri çıkarılmış ve yangından dolayı içi simsiyah olan bir gecekondu olan "ben"i, o sabah yeni baştan inşa edip sımsıcak bir ev haline çevirenin o olduğunu gördüğümde, sigaradan çektiğim ilk nefesin, komadan sonraki ilk nefesim olduğunu farketim.
bir ona baktım, bir ona. yaklaşık bir dakika sadece onun gözlerine, bana bakmayan gözlerine baktım. kimdi? adı neydi? neyi severdi? kimi severdi? nasıl severdi? ne yapsam beni severdi? başına, saçlarının sadece bir kısmını örten kırmızı yün bir bere giymişti. buğday saçları berenin yanlarından yüzüne iniyor ve narin parmaklarıyla o saçları kaşlarının yanına doğru itiyordu. soğuktan pek fazla olmasa da kızarmış burnunun ucu, her güldüğünde onu daha da tatlı yapıyordu. boynunu soğuktan korumak için ise yün bir şal giymişti. şal kimdi, onu benim kadar soğuktan koruyabilir miydi? üşüse dünyadaki tüm yünleri önüne dökebilirdim, şal bunu yapamazdı. şal sadece onun boynuna sarılırdı. benim sarılamadığım o boynuna sarılırdı. tenini tanımayan ellerim ile sigarayı dudaklarımın arasına götürüp uzun bir nefes çektim.
farkında olmadan, istemsiz bir şekilde gülümseyerek, ona dalgın bakışlar atıyordum. sanki gözlerim yuvalarından çıkmış, onun ayağına tıklayıp bana bakmasını söylemiş gibi, bir kaç dakika sonra gözleri gözlerime değdi. bakışından milyonlarca anlam çıkardığım, sanki o an gözleriyle bana dünyadaki bütün saadeti ateş etti. saadet mermisi kalbimi deldi ancak geçmedi, kalbime karışıp o da atmaya başladı. kalbimin attığını ve sanki ağzımdan çıktığını hissediyordum. bakışından pek memnun olmasa gerek anında gözlerini çekti, o an kafamda binlerce senaryo uydurmuş ve bir kısmını eleyip en son elimde, onun bir şey hissetmediği teorisini bırakmıştım. neden bir olayın üstüne atıldığımızda, olma ihtimalinden çok olmama ihtimalini düşünürüz? neden bardağın boş tarafını görürüz? sanırım benim o an yaptığım bardağın boş tarafını düşünmenin ötesinde, boş tarafı taşa vurup parçalarını bileğime sürtmekti. yürümeye başladı ve önümden geçip sınıfa doğru yol aldı.
yeniden etraf karanlıklaştı ve önüme dört nala yelkovanım yanaştı. üstüne binip tekrar yolculuğa devam ettim. unutan iyileşir diyordu yelkovan, çok karışıyordu oysa ki, onun işi sadece ilerlemekti. ilerledi ve bir cafenin önünde durup inmemi söyledi, indim. işittiğim ilk ses titreşiminin çıktığı yere getirmişti.
g.. kafesinde oturmuş, yanımda çok şey bildiğini ve çok sustuğunu zanneden bir arkadaşımla; siyaset konuşuyordum. susmak bilmemesinin sebebinin acıları olduğunu düşünmeye başlamıştım, yoksa çok gülen ve çok konuşana dikkat etmişimdir hep. yalnızlığı vurma biçimidir. ufak bir siyasi tartışmadan sonra masamızdan kalkıp hesabı ödemek için kasaya giderken, sol çaprazımızda bizden 3 masa uzakta komadan sonraki ilk nefesimin oturduğunu farkettim. içime dolan heyecan yetmezmiş gibi, yanımdakinin o masaya doğru yürüdüğünü farkettim. geceleri onu görmem için erken uyuduğum, rüyalarımın prensesinin yanında oturanın onun arkadaşı olduğunu ve benimkinin onu görmek için masaya yürüdüğünü anladım. elimi sıktı, felç geçirmiş yüzümde boncukla eşdeğer pozisyonda duran gözlerimi onun gözlerine kilitledim. ufak elleri ellerime değdi ve hafif bir şekilde salladı, o an beni böyle gömün diye bağırmak istedim. kokusu burnuma geldiğinde tamam dedim, artık ölebilirim, bu dünyada görülmesi gereken her şeyi gördüm!.. ...yanlarından ayrıldık, ruhum yanlarına oturdu, onun ruhu başını omzuma yasladı ve hala orada oturmaktalar.
yelkovan kapıdan beni tutup üstüne attı ve hızlıca, acımasızca imkansızlığa doğru sürdü. imkansızlaştırmıştım, evet. asla benimle olmayacağına inanmıştım. ve o trene binmiştim ki yanlış trene bindiğinde koridorun tersine yürümenin hiç bir faydası olmadığını biliyordum. başkasına güldüğünü, başkasına dokunduğunu öğrendiğim gün bitmişti her şey. papatyanın bir yaprağıydı onu benden ayıran. imkansızlığın dozlarını bir günde geçirdim tüm damarlarıma. karanlıkların içerisinde dinlediğim her notada sesi geldi kulağıma. yoldan geçen her araba ışığı gözleri gibi çarptı yüzüme. umuttu beni dikenlerin üstünde sürüyen, umuttu duvara daha hızlı çarptıran. her sabah erkenden okula gittim, onu daha fazla görebilme umuduyla soğukta, kalbimin sobasını görebilme umuduyla bekledim. bakmayışına anlamlar yüklediğimi her gördüğümde, gözlerimden nefret ettim. her konuşmasında kulaklarım, her kokusunda burnumdan nefret ettim. onun gelmediği gün yıldan eksik bir gündü benim için. şehir görünmezdi, sis değildi şehri görünmez kılan, onsuzluktu. karanlıkta içe çekilen sigaranın yaydığı ışık gibi yayardı sis bulutunu. şehri gösterirdi bana, şehir o olduğu için güzeldi benim için.
yelkovan yanaştı, ağır adımlarla yürümeye başladı ve konuştu, aşk yaşanmakta olan şeye denmez, asıl aşk, aşk acısı sandığın şeyin ta kendisidir. sen dünyanın tüm güzelliğini tek bir insanda gördün, o bir yanda güzelliği timsali iken, acının da timsali oldu senin için. ilk gördüğün anı hatırlıyor musun? hiç ile her kelimesinin farkı iki harfti o zaman. hiçbir şeyin olmayacaktı o senin, her şeyin oldu. acın oldu, mutluluğun oldu, göz yaşın oldu. çok sevdin, çok sevmenin yan etkisi hiç kavuşamamaktır oysa ki. yürüdü yelkovan, ağır ağır, çamura bata bata şimdiki zaman geldi ve indim, giderken arkasını dönüp; zamanla geçen tek şey zamandır dedi. o kadar karanlıktı ki, dudağıma koyduğum sigaranın ucunu bile göremiyordum. yürüdüm, yürüdüm..
ekmeleddin isminin nereden geldiğinin hikayesidir.
babam m.akifin sol taşağının berberiydi arkadaşlar, bir gün ekmeleddin beyin annesine sormuş neden ekmeleddin koydun oğlanın ismini diye. ekmeleddin de yanındaymış o sıra küçücük çocukken, anne demiş neden ekmeleddin koydun benim adımı?
annesi demiş;
karnımda beni çok tekmeleddin
o yüzdendir adın ekmeleddin
sonra babam orada hayran kalmış ve bana bu hikayeyi anlattı. gerçek hikaye valla.
şu sıralar, zamanla geçer dediğimiz şeyin zamandan başka bir şey olmadığını anladım. zamanla geçen tek şey zaman.
saati çöplük olarak düşün. daire şeklinde bir çöplük, ortasında dönen akrep ve yelkovan var. "zamanla geçer" diye tabir ettiğimiz tüm üzüntülerimizi, tüm pisliklerimiz de saatin içinde. umduğumuz şey, akrep ile yelkovanın dönerken onları de önüne takıp süpürmesi değil mi? yelkovan pislikleri takar önüne, geçtiği yerlerdeki pislikleri temizler, geçtiği yerlerdeki üzüntülerimizi alır götürür peşinde. zamanla geçer dediklerimize bir bakarız yelkovanla akrebin kadranına takılmış süpürülüyor. sonradan fark ediyoruz ki yelkovan önüne taktıklarıyla birlikte dönüp yine aynı yere geliyor. aynı üzüntüler, aynı sıkıntılar yine aynı yerde beliriyor.
kadran dönüp duruyor, zaman arkasını kirletirken önünü temizlemeye, akrep süpürürken yelkovan pislikleri geri saçmaya devam ediyor. öyle değil midir zaten? akrep ile süpürülenler; üstünde saatlerce düşündüklerimiz, ağır ağır ilerlediklerimizdir. yelkovan ise saniye içerisinde döner içine sıçar hayatımızın. anlık olaylar parçalar umutlarımızı. zamanın içine attığımız üzüntülerimizi, akrebin saat ayırıp temizlediğini, yelkovan saniyesinde dağıtır.
zamanla hiçbir şey geçmiyor. ahmet hamdi tanpınar'ın saatleri ayarlama enstitüsünde dediği gibi; saatin kendisi mekan , yürüyüşü zaman ,ayarı insandır..
din ve devlet işlerini bir yere koyun, din, siyaset ve futbol işlerini ayıramadığımız sürece aydınlık görülemez. ne demek istiyorum;
babası akpliyse akpli olan, babası chpliyse chpli olan, babası mhpliyse mhp li olan, babası bdp liyse bdpli olan genç nesil yetişmekte ülkemizde. bu babası fenerliyse fenerli olan çocuktan farksız.
babası müslüman olan müslümanlığı şartsız kabul ediyor, bir diğer nokta da bu. baba ile annesi sevişirken çocuğun sorgulama yeteneğini de tıkmaları lazım birbirinin cinsel organlarına. bu durumda anca farklı noktaları görüp büyüyebilir türkiye.
ülkemizde ithaki yayınları tarafından yayınlanan bir Jack london kitabı.
kitap şaşırtıcı bir şekilde başlamakta, öyle gitmekte, berbat bitmekte. yetersiz bir final bu güzelim konunun içine etmiş.
kitap 200 sayfa, bir oturuşta bitecek bir kitap ancak kitabı jack london öyle bir yazmış ki, konu mükemmel hatta 3 cilt kitap yazılır ama gitmiş adamımız bunu 200 sayfada bitirmiş, açıkçası özet yazarmış gibi kitap yazmış. en azından biraz bu hissediliyor.
ama genel manada, şaşırtıcı ve sürükleyici bir kitap.
kafa karıştırıcı açıklamalar yapılan konudur kendisi. 2015'te sınav sisteminin değişeceğine dair açıklama yapıldı. birinci olasılık sınavları 4 yıla yayma ikincisi ise bir yıl içerisinde birden fazla sınav yapma. ancak burada akla en çok takılan soru "hafta içi" diye tabir edilen yeniden hazırlanan öğrencilerin ne yapacağı? ygs yi sbs gibi ikinci ihtimalsiz hale mi getirecekler, bu seneye sınava yeniden hazırlanacak ben için kafa siken sorudur.
akp desteğiyle gelen her yasa önerisine onay damgası vurup yollaması sonucu insanın aklında oluşan fikir. ben de diyorum bu adam niye geziyor? e zaten gelen tüm yasalar akp önderliğinde, okumadan yapıştırıp yolluyor nasılsa demokratik bir ülkedeyiz.
Hatta merak ediyorum, beni tanıyor musun. Evet o her gece en sevdiği müziği açıp fotoğraflarını gezen adam benim. Bunu yaptığım sırada anlamsız bir gülümsemeyle efkarlanan adamım ben. Bütün gece bir tek onu merak ediyorum; söylesene, beni sevebilir misin? Sana neden baktığımın farkında mısın, hiç mi umut yok söylesene!
Biliyorum bir gün yıldız olacaksın birilerinin gözünde, göklerde parıldayacaksın onun için ama neden, neden ben olamıyorum ki o adam? Neden seni her gün sevmeme izin veriyorsun? Senden vazgeçmemin bir yolunu gösterir misin bana!
platonik aşk mensubu, yeryüzünde yaşayan bir çeşit insan parçası.
zararsızdır efendim bu tipler. uzaktan severler. saçma bir anda saçma bir şeyler olurken bir anda bir bakış yakalar bu cins. anlam çıkarır gözlerden, milyonlarca anlam çıkarır. hayal kurmaya başlar ardı kesilmeyen şekilde. dank eder olmayan beyni paranoya üretir kendi kendine. kız geçip gitmiştir o sıra. olmaz hiçbir bok yokken morali bozulur bu cinsin. saatlerce onu düşünür.
bilmez ki isabet eden bir bakışın isabet eden bir mermiden daha çok acıttığını. gün geçer anlar. yalnız koyar geceleri yastığa başını, uyandığında birlikte uyanır onunla. kavuşmak ister bu cins ama aynı anda da kavuşmaktan korkar.
peki neyle beslenir efendim, ne yedirmek gerekir bu hayvana? platonius erectuslar umutla beslenir. umut ederek doyar karnı. masumdurlar uzaktan severler bilmezler ki umudun acıyı pekiştirdiğini. doyururlar işte karınlarını.
enerjileri gururdur. mitokondride gurur parçalarlar. böyle hareket ederler. o enerjiyle sevdiğinin sokağından geçerler her akşam, yolun üstü de değildir ha; onu görme umuduyla oradan geçerler. göremezler.
peki nasıl ölürler; nasıl ölmeyi severler? bir kısmı kavuşur bunların. kalanları da boşverin gitsin.
şu sıralar gördüğümüz ve böyle giderse bolca göreceğimiz durum. cemaatin daha ilk hamlesiyle mat olma yoluna giren rtenin yaşlı "müslüman" kesimi allah allah bismillah hak huk diyerek kandırma girişimlerinin en üst düzeye çıkmasına da yol açmıştır ayrıca.
kahrolasıca nezaket sözü. sabah damacanayı fondip yapmış adam bu sözden sonra susar, burger da tripple whooper ı triple kere yemiş adam acıkır, voldemortun burnu akar. lafın kısası tetikleyici bir sorudur, o eller dolacak sınıfa döneseye kadar ebeniz sikilecektir.
tüm günün yorgunluğunu çeken ayaklar, sıkıntı içerisinde kasvetlice dururken çorabın içinde; o sıkıcı bir sıcaklığa hakimken ayaklar, bunalımdayken.. yatağa girilir; günün sıcağından arakladığı soğuğu içinde barındıran yorgan örter vücudu, işte tam o an çıkar o ayakları mahkum eden yünden çorap. bir soba sıcaklığına erişmiş ayaklar o buz gibi yorgana değer. yüzde gülücükler açar ve işte o zaman olur tam bir tatlı uykular.
bir de yatarken çoraplarını çıkarmayan tayfa vardır ki, yazın kabanla denize girmek onlar için harikulade normal görünür. en azından öyledir mantıken.
Alo177 de hatların kilitlenmesine yol açan mübarek devlet. Cebe giren paranın cepten çıkma hızını ışık hızına yaklaştırmaya çalışan bilimsel devlet. Ekonomik büyümede birinciyiz diyen teatral devlet. Futbola siyaseti birleştiren sporsever devlet. Dini araç haline getiren sembolist devlet.
son saatlerde ortaya çıkmış iddaa. tuzlada köpekler gemilere yüklenip kesilmek üzere götürüldüğü iddaa ediliyor. amacın çinlilere yemek sağlamak olduğu söyleniyor. gemi geri çağırılmış; bakalım altından ne çıkacak.
neredeyse her markanın reklamında; yolda hayatın amına koyayım tarzında götünü başını bir o yana bir bu yana sallayarak yürüyen 3 genç hanımın güle güle öldüğü espri.
çıktığı ilk günlerde; siz evinizde çay içerken para veriyor musunuz, nefes alırken para veriyor musunuz, su içerken para veriyor musunuz? diye sorular yönelten ve sonunda digitürk'e izafeten; televizyona niye para veriyorsunuz diyerek d-smart ın ücretsiz olduğunu söyleyen kanal'ın kendi takımımız fenerbahçe yi bile ücretsiz bize izletme ihtimalidir.
televizyona para mı veriyorsunuz? sorusunu soran şereften yoksun kişilerin bizi az da olsa mutlu edebilme ihtimalidir? gerçek midir bilinmez.
