insan ne kadar öğüt alırsa alsın bazı şeyleri yaşamadan anlamıyor.
en güvendiğim iki insana hiç güvenmemem gerektiğini aylar öncesinde öğrendim, şimdi ise yeni yeni kavrıyorum.
aslında görmek istediklerimizi görüyoruz, kendi hayal dünyamızda yarattığımız karakterleri gerçek hayata uyarlamaya çalışıyoruz. sonra gerçeğin tokadını yiyince rüyadan uyanmak biraz zaman alıyor.
zeki demirkubuz'un “Dünyada bir insana inanabilmek kadar mükemmel bir şeyin henüz icâd edildiğini düşünmüyorum.” dediği o mükemmel duygu artık yok içimde. her şeye şüphe ile yaklaşır oldum.
dünyanın bütün acıları bir yana kırgınlık bir yana. tam geçti sanıyorsun beklemediğin bir an o yara göğsünün daralmasına sebep oluyor.
