spordan kan ter içinde çıkıp eve gelindiğinde kendini yatağa attığın an tüm hücrelerini ağrıyla birlikte hissetmektir. her gün ben bunu neden yapıyorum diye sorgulamana rağmen yine de her gün spor salonundan çıkmamaktır. çok yorgunum, masaj yapmak isteyenleri bekliyorum.
Sabah erkenden uyanıp bir ingilizce kursuna gelmektir. Tüm amaç bana göre güzel ama ingilicce dememektir. Buna rağmen ingilizce namına birsey öğrenememektir.
sınıfta şu kimseye not vermeyen kızın notlarını ele geçiremeyince ikinci çare olarak herkese not veren kızın notları fotokopide çoğaltılmak suretiyle alınır. sınava bir günden daha az kalmıştır. tüm gece o notlara çalışılmaz notlar elde savurulurken sınav sistemi eğitim sistemi ve hocalar eleştirilir. daha sonra uyku gelince uyulur. buradaki amaç notum var diyip vicdanı rahatlatmaktır.
ufak bir kaza sonucu geçici kısmi olarak hafıza kaybı yaşayıp aylar sonra bilgisayar başına geçip internette dolaşırken uludağ sözlüğe üye olduğumu anladığımda gelen mesajlar olduğunu fark edip gelen kutusuna bakıp kimseyi tanımama olayımdır. özür dilerim, onca muhabbet etmişiz de etmemişiz gibi. cevap atmadım diye alınanlar varsa özürlerimi borç bilirim.
Gece gece ruh halimi temsil eden iğrenç ötesi esprisi hede hödö artık neyse işte. Bence gitmek kolaysa döneni eşek fantadan gelesiye dövmek lazım. Ne diyorum lan ben..
o güzelim rüyalardan uyanıp, "ulan yine rüyaymış!" diyip söverek yataktan kalkmak. Telefonuma her baktığımda "Ne kadar da çok arayıp soranım yok!" deyip geri cebime koymak. izleyecek film bulamadığımdan en sevdiklerimi tekrar izlemek, her türlü şiiri veya akılda kalması gereken replikleri ezbere bilmek, sosyal olmak için balkona çıktığım da olmuyor değil. Bazen evin kapısını açıp "oooo hoşgeldiniz buyrun buyrun!" demek, ve en kötüsü her gece yalnız uyumak...
"Ben çocukken öylesine kendi içimde yaşardım ki ben bile fark etmezdim bazen yalnızlığımı. Çoğu zaman hayallere saklanırdım, insanların içine çıkınca da hep o şirin başı okşanmak istenen sevimli çocuk olurdum. Öylesine yalnız, sevgiye aç geçti ki çocukluğum ben hep kendimi nasıl sevdirebileceğimi düşündüm insanlara... Hiç kimsen yoksa kendini sevdirmek zorundasındır. Babalarından şikayet eden insanları can kulağıyla dinledim, benim kavga edecek bir babam olmadı, bana bağırıp çağıracak, sonra da pişman olduğunda ne diyeceğini bilemeyecek bir babam olmadı. Bana karışan, yaptığım her şeyi gizlice kontrol eden bir babam olmadı. Eve geç kaldığımda başıma bir iş gelmiş olabileceğini düşünen bir babam olmadı. Kız arkadaşım olduğunu öğrendiğinde parıldayan gözlerle bana bakıp sevindiğini görebileceğim bir babam olmadı. Çevremin beni kötü yola düşürmeye çalışan insanlarla dolu olduğunu düşünen bir babam olmadı. Tüm arkadaşlarımın vardır kavgalı olduğu bir babası, hepsi o kavgalardan sonra dönüp dolaşıp yine barışmışlardı babalarıyla. Birbirlerini anlamış, her şeyi affetmiş, eski günlere dönmüşlerdi. Çünkü her zaman bir çocuğun kalbinin yarısı anne yarısı babaydı... Babanın kalbi de çocuğunun... Benim hiç kalbim tam dolu olmadı, yarısı hep boş. Bu yüzdendir aklımdaki kendimi nasıl sevdiririm düşüncesi. Bu yüzdendir en ufak bir ilgiye, sıcaklığa hemen kapılmam. Bu yüzdendir herkese çabucak güvenişim, sonra da hayal kırıklığına uğrayışlarım."
üniversite okusak bile bir şey olmadığını anladıktan sonra "en azından diploman olacak" diyenlere verdiğim cevaptır. ciddi ciddi de düşünüyorum. mezun olup diplomayı alayım mahallenin çay ocağında kavurmalı sebzeli tost ve çay eşliğinde bunu yapıcam. herkese benden tost.
