2000lerdeki popülaritesi kalmayan, mac'in soğuk alt tonlu frost bitişli pembesi. frost yapıda ama dudakta öyle durmuyor , yumuşacık sürümlü adeta gloss gibi bir ruj. normalde olive alt tonlu olduğumdan böyle soğuk pembeleri asla süremem ama bu ruju koyu dudak kalemiyle sürdüğümde çok beğeniyorum, garip bir şekilde favori mac rujlarımdan oldu.
ilk kullandığımda çıkaramadığım için neredeyse ağlayacaktım ama 2-3 kullanımdan sonra alıştım. bir kere mantığını anlayıp çözdükten sonra yerleştirmek de çıkarmak da aşırı kolay. dünyanın en konforlu şeyi. günümüzde kadınların hala ped kullanıyor olmasının tek sebebi alışkanlık ve ped markalarının pazarı kaybetmemek için aşırı uğraşması. şuna bir kere şans verip kullanımına konforuna alışan bir kadının bi daha leş gibi haşır huşur pede dönme olasılığı yok.
inanır mısın soracak kimsem yok o yüzden buraya yazmak istedim. Erkek arkadaşımı sanırım hiçbir şey üzmüyor. Kırılmıyor, ağlamıyor, yüzü düşmüyor. Hep dik duruyor. Aramızda bir sorun olunca bile sessizleşse bile üzgün görünmeden devam ediyor. Tabii ki özür dilemek, af istemek gibi huyları da yok. Ben yazmasam küs olduğumuzda sonsuza kadar konuşmayız. Ayrılırız direkt. Kimin haklı olduğundan bağımsız. Bugün de sürtüştük biraz mesela. Şuan güzel güzel kekini çayını koydu, filmini açtı izliyor. Sorum şu; Sizce ben gavat mıyım? Haha
Eskiyi ziyaret ettim.
Hala bir yerlerde orada. Esasında bölük pörçüğüz. Tanımlanamaz. Ama istiyoruz ki tek olalım. Sade, anlaşılır, biricik.
Hayatımıza birilerini alıyoruz ki tamamlanalım. Onda ve onunla kendimizi bulalım. Yol esnasında farkındalıklar olabilir. Ama bir gün yol bitiyor. Baştakinin üstüne eklenen yeteri kadar değerli bir şey var mı? Ya giden?
Ben yine aynı yerde, aynı düşüncelerle, aynı korkularla. Yolu gösterse de adımı benim atmam gerekti. Çabaladım. Kılımı kıpırdatmadım diyemem. Her zaman için geçerli bu. Dinlenirken yorulurum ben. Ama ne çare.
Ne zaman kendi başıma adım atacağım, rayına girmesi gerekmiyor mu bunun için? Yorgunluktan, korkarım bir gün gözlerimi kapatacağım. Yoksa neden çektim bu kadar acıyı?
Loreen-sober dinlediğimde esasında bir yerden ziyade tek başına yağmur yağarken veya hava kapalıyken yaptığım yürüyüşlerim aklıma geliyor. Ya da evin içinde, yatağımda depresyonun bilmem kaçıncı haftası. Nevresimim mavi. Saçlarım yağlı.
Komodin de abur cubur poşeti dolu.
Biliyor musun şuanda çok iyi sayılmam. Aslında böyle demek doğru değil. Ama alıştığım şekilde konuşmak istedim. Belki hata. Neyse. Ama hayalini kurmaya bile korktuğum şeyler yaşıyorum. Puzzle in büyük parçalarını topladım. Anlatsam kıskanır bazıları. Öyle şanslıyım ki. Yarışmada Üçüncü olup
Birinci olmuş gibi sevinen çocuğu bilir misin? Ben birinci olsam bile üzülen çocuğum sanırım. Hiçbir şey beni mutlu etmiyor. Etse bile 5 gün. Her zaman birinin elini uzatmasini bekliyorum. Her gün başka bir ele ihtiyacım var. Her gün başka bir yardıma. Sorularım bitmiyor. Ya da ben kendi kafamda oluşturuyorum. Yoksa boşluk beni çok korkutuyor. Çünkü o zaman mutlu olmamam için bir sebep kalmıyor.
