Yaşım 7_8 samsundayız annemin memleketi geziyoruz, benim rahmetli annenemin bir komşusu varmış onu ziyaret edeceğiz dayım ben annem... Gittik oturduk neyse ayrıntı hatırlamıyorum yaşlı koca bir kadın işte gitme vakti gelince yolcu edeyim sizi dedi asansörle aşağı iniyoruz hep beraber , dayım annem önde sırtları bize dönük ben yaşlı teyzeyle arkada yan yanayız teyze bir anda elini bacaklarımın arasına atıp sıkıştırmaya, mıncıklamaya başladı beş saniye falan sürmüştür sanırım, yüzüne baktım şaka yapıyor sandım güldüm o da güldü... Yaşadığım şeyin taciz olduğunu anlamam bunu hatırlamam 25 senemi aldı... Daha kötüsü de olabilirdi... .(hatırladıkça geriliyorum sözlük)
Var bende bir tane süper ehli araştırmalardan sonra yaptığım bebek, 2 yaşında şuan kendileri.
Asla tv izlemeyelim diyen idealistliğim şimdi elektrik kesilince ekranı yalıyor.
Teori ve pratik uçurumu diyelim
burada bir sürü arkadaş edindim,
burada aşık oldum,
burada tanıdığım birinin tavsiyesiyle midyat'a öğretmen oldum
burada o gittiğim okuluma 3-5 kitap topladım,
buraya annem okur diye günlüğüme yazamadıklarımı yazdım.
burada asosyal olduğumu keşfettim.
klavye delikanlısı oldum, attım tuttum, rahatladım.
tanımadıklarıma kızdım, sevdim.
saçmaladım, zırvaladım,
dahi anlamındaki "de" yi sevdim.
5 aydır sözlüğe bir şey yazdığım yok, zaten 5 aydır yazdığım tek yer sınıf defteri; ders, konu, yoklama ve imza. imza demişken; babamın afilli imzasına benzesin diye kıçımdan icat ettiğim sevgili kocaman imzam seni her gün en az 10 kez, bazen 40-50 kez atmanın verdiği güçle diyebilirim ki, aklıma zıçayım. son olarak küflenmiş "entry"lerimi okuyup oy veren meleğim saol.
2 gün önce doğum günümdü,28 ekimde 28 imdeydim
babamın ölümünün 12. senesiydi...
arayan soran olmadı pek, annem arayıp sana para yolluyorum ne istersen git al dedi.
mesaj çeken bir telefon hattımdı birde bankam.
"doğum gününüz kutlu olsun sayın aci ama gercek"...
doğum günümde biri hayatını hediye etmek istedi...
"benimle evlenir misin aci ama gercek"...
evlenme teklifi aldım, evimin mutfağında, sosyal baskının müsade ettiği en romantik alan oraydı...
koca kıcıma orantılanarak alınan yüzük parmağıma büyük geldi... 5 dakika sürdü keyfi minik şirin kelepçenin...
polyanna'nın yerli bayii;
"aşkım şimdi sen bu yüzüğü al hem büyük geldi hemde pahalı, bunu geri ver daha ucuzunu al"
az önce yolcu edilen
27 yaş,
babasızlığın 12. yıl dönümü,
hatırlanmak istemeyip, için için burkulan bir ahmak,
teklifi kalan, kendisi giden bir sevgili,
kocaman kıç, ince, boş yüzük parmağı,
yorgun, boş gözler,
ve nokta.
deprem olduğunda arkadaşlardaydım biri masaya kim vuruyor dedi, ben vuruyorum dedim. masaya vurmayı bıraktım ama küt küt sesleri devam etti gelmeye, tavana baktık avisesiz gariban lamba salım sallanıyordu... durdu... yine sallandı...yine durdu...
15 dakika sonra 3. sarsıntıyı da alınca ben evdeki arkadaşlar ve yusuf yusuf dışarı attık kendimizi.
van'a 9 saat mesafede bunlar oldu, tek başına ayakta durmaya çalışan öğretmen arkadaşlarımın soğukta kıçları donuyor şimdi, korkuları yanına kar kalıyor yalnız olmanın acısını hiç bu kadar yaşamamışlardı.
annem arıyor sonra;
yavrum deprem sizin orayı da sallamış, gece dikkat üstüne düzgün, kalın bir şeyler giy. anne deprem olursa sakınmam gereken götümden daha önemli şeyler olacak...
ilk kitaplar geldi...
izmir çiğli'den, gönderen her kim ise zahmete girip yolladığı için çok teşekkürler hepsi çok güzel kitapların.
bugün olan en güzel şeydi bu.
buradan tüm komşularıma sesleniyorum;
yıllarca bahçe katı evimin tam da bahçesinde düğünler yaptınız kiminizin pipisi gitti kiminizin kızı, kiminizin oğlu.
düğününüzün değerli misafiri kel, göbekli amca odamın her perdesini açtığımda karşımda duruyordu. gündüz gözüyle perdelerimi kapatıp bekledim.
kpss, öss gibi hazırlıklarımın bazı günlerinde ankara havası oynayarak test çözdüm.
zılgıt eşliğinde antibiyotik içtim.
kurban bayramlarında gözümün önünde hayvanları kestiniz, bahçe mezbaya döndü ben kurban vejiteryanına.
bu sizin adetinizdi, sizin törenizdi, töreninizdi. biz her düğünde sizin oralı olduk.
en büyük hayalim, evlenirken o bahçeye 2 metrelik iki amfi koyup size sad but true yu inlete inlete çalmak, dinletmekti.
iki öğretmen birleşip anca yazar olabileceğimiz kriter.
yapsınlar bunu lan.
kurban bayramında birleşip danaya girdikleri gibi 5 kişi toplanıp sözlüğe girelim.
merak edenlerin okulun resimlerini internetten görebileceği,kitap toplama bittiğinde ise gelen kitapların, konulduğu yerlerin fotoğrafları çekilerek sözlüğe ekleneceği kampanyadır.
her ne kadar takipçisi olmasam da her gördüğümde arkadaşımın dizide ki son model arabaları, emir'i, yaşanan evleri vs gördükten sonra verdiği tepki geliyor aklıma.
yanında oturan annesine bakarak " anne benim adımı niye feriha koymadın"
bağırırken tükürmek.
lama gibi bağırma sırasında da tükürürler.
eğer bunu sık sık yaparlarsa öğrencilerde korku oluşacaktır.
"bağırtmayın, tükürüyor!"
nereden biliyorum ?
kendimden.
mardin'in midyat ilçesinde acırlı kasabasında bir ilköğretim okulu...
500 öğrencisi var 500'üde de arap. doğdukları evde tükçe bilen ya bir kişi var ya da hiç yok.
türkçe'yi okulda öğreniyorlar, öğretmenlerinden ve "olmayan" kitaplarından.
bu okulun öğrencilerinin, bu okulun duvarları gibi yetişmemeleri için kitaplara ihtiyaçları var.
onlar için uygun görülen 100 temel eser kitaplarından birkaçı dışında başka kitapları yok, ama rafları boş duran bir kitaplıkları var.
destek olmak isteyen yazarlar 7-15 yaş arası için uygun olan kenarda küflenen kitaplarınızı yeniden canlandırın.
adres: acırlı atatürk ilköğretim okulu midyat-mardin
kitapları okulun adresine ptt kargo ile yollayabilirsiniz.
ediii: aynı kitapların gelmesi ya da kapasiteyi aşan miktarda kitap gelmesi durumunda artan kitaplar yakın köylerdeki okullara gönderilecektir.
2. ediii: merak edenler için, acırlı midyat'a 10 km uzaklıkta bir kasaba, 10.000 kişilik nüfusa sahip. ana yolları arnavut taşlı, tali yolları toz toprak.
yaşayanlar elektirik parası ödemezler, elektrikte bunu bilir ve nazlanır, durmadan gelir durmadan gider.
kasabada 5 bilgisayarlı bir internet cafe var. kadınların girmesi yasak.
ailelerin çocuk sayısı en az 4. benim bugüne kadar öğrendiğim en fazlası 13 kardeş, tek anneden ve anne hala sağ.
çocuklarına verdikleri isimler eğer batıda doğmuş büyümüşseniz sizi şaşırtacak cinsten, şimdiye kadar duyduklarımdan en enteresanı" huccetullah" onun dışında her sınıfta en az 3 tane şehmus en az 4 tane meryem, en az 2 tane büşra var.
doğduklarından itibaren öğrendikleri dilleri ile düşünüyorlar ama okuldan öğrendikleri dille konuşuyorlar.
sizin için manevi değeri olan eski kitaplarınızın değerini biraz daha yükseltmek isterseniz buyurun.
elazığ'da diyarbakır'da öğretmenler kaçırılır, çoğu kürt kökenlidir. kaçıranların nedir niyeti anlaşılmaz.
geride kalan öğretmenlere "gidin buradan, sizi istemiyoruz" denir.
öyle severek gelmiştim ki, git deseler de istemiyorum gitmek. evimden 1700 km uzakta, dilimi anlamayan insanların memleketine artık burası benimde memleketim demek. ha tabi birde bize doğudayız diye çift maaş verip, pamuklara sarmalayıp sarıyorlar ki, tadından yenmez.
kaçırılan öğretmenlerin akıbetini, halini, keyfini bilmem mümkün değil ama kalanlarla ilgili bilinen bir şeyler var.
yolda yürürsün sen hiç kimseyi ama herkes seni tanır. esnaf pek misafirperverdir, "buyrun hocam" arkadan kıçına bakar bunu sana belli etmekten hiç çekinmeden yapar. yolda yürürsün yaşlı sarıklı bir amca seni durdurup "kapalı giyin" der ve gider. o sırada açıkta olan tek yer ise kolun yarısı ve saçtır. 6 yaşında çarşaflı kız gider amca ona aferin der. bir mezhepleri vardır, mezhepleri onlara köpeğe dokunma haramdır, şeytandır der. gördükleri tüm köpekleri taşlayarak, işkence ile öldürürler.
iki mekan arasında mecburi yer değişikliği yapmak için yol alırsın, yolda bir öğrenci bağırır arkandan " hoca fazla dolanma ortada" yazın 7 kışın 5 te hava kararır, tüm dükkanlar kapanır, bir tek kadın kalmaz sokakta, sokak lambaları zaten yanmaz çoğunlukla. içleri gibi karanlık sokaklarında evin yolunu bulmaya çalışırsın.
zabıtalar dolaşır arasıra, merkezde bir evden trafoya tel atılmış, balkonundan içeri çekmiştir, yanında karakol vardır, polis vardır, kimsenin umurunda değildir. her ay su faturası gelir, şarıl şarıl akan, hiç kapanmayan musluğun faturası 5 liradır. en çok dikkat ettikleri haram yememektir.
hastalanmak en büyük ceza, duvarları küflenmiş devlet hastanesinde. yazın 50 derece sıcağında bozulmuş tavuğu sana yedirirler zehirlenirsin, sürünerek gidersin hastaneye, mide falan yıkanır, serum falan belki yani adettendir işte. bir doktor gelir neyiniz var der, "zehirlendik" size bir ilaç yazarım der ve gider.
yakınlarda hava alanı varmış gibi sürekli uçak sesi gelir birkaç gün boyu. ama onlar uçak değildir.
çocukluğumun sokaklara fırlamama sebep olan sesi gelir "havai fişek"
telefonlar susmak bilmez " iyi misin, sakın sokağa çıkma, kimseyle konuşma, dikkatli ol"
derdin her ay bankaya yatan maaşı hak etmektir sadece. yüzlercesinden sadece birisine kürt, türk, arap, çerkez yok insan var dedirtebilmek için. sadece birisine merhamet nedir öğretebilmek için.
her pazartesi yeniden çocukların tozlu saçlarına o merhametle dokunmak bu yüzden.
öğretmen servisindeki korkuyu serviste unutup gitmek,
ölen köy koruycusuna 10 dakika, kaçırılan diyarbakır'lı öğretmenlere 1 saat, camları taşlanan okullara yarım saat mesafede pazartesiye kadar "korkuyorum anne al beni içine"
* mardin'in midyat ilçesinde bir "arap" köy okulunda geçer bu dialog, 12 yaşlarında bir grup öğrenci öğretmenin etrafında toplanmıştır, içlerinden biri öğretmene bıdır bıdır birşeyler anlatmaya çalışır, kimse bu anlatılanı anlamaz birbirlerinin yüzlerine aval aval bakar, o sırada öğrenci kızlardan biri sessizliğini bozar, şaşkın gözlerle der ki;
anladıysam "türk" olayım, ben zaten arabım.
