aslında işin teorik kısmı için hiç de gerekli değildir ışığın kapalı olması. ne de olsa nesnenin gideceği yer belli, yerçekimi yüzünden. ama yine de hijyen kısmına geçilince bir miktar ışık iyidir her zaman. o yüzden bunu yapmamalı küfür yememeliyiz.
(bkz: ben varım)
katılan öğrencilerin çoğunun dravdan gözyaşı döktüğü, rol yaptığı yarışmalar.
bu sabah milliyet'te gördüm bolu'da yapılanının fotoğraflarını.. bir genç üstündeki elbisesini yırtacak gibi oluyor, sonra ağlıyor. ufacık çocuklar savaşa gidermiş gibi bağırıyor..
ciddiyetinden, samimiyetinden şüphe ediyorum katılanların ve düzenleyenlerin.
çocuğum olsa kesinlikle sokmam ben bu yarışmaya. birincisi, sevgiyi öyle şiddetle ağlayarak ifade etmeyi öğrenmesini istemem. ikincisi ağlayarak bir şeyler elde edebileceğini düşünmesini istemem. üçüncüsü, daha küçücük yaşında başarısızlıkla sonuçlanabilecek bir yarışın içine sürüklenmesini istemem. oysa katılan her çocuğa şöyle birbirine denk olacak ufak çapta hediyeler verilse, amacın sadece kurtuluş savaşını anlatan istiklal marşımızın anlamını içselleştirmek olduğu vurgulansa. o çocukların psikolojileri düzgün kalsa. istanbul'a da yaz gelse...
mutluluk bir tür uyuşturucudur; bedenimizin, bedensel ihtiyaçlarımızı karşıladığımızda bize sunduğu ödüldür, maddi tanrının vaadi, nefsin şarabıdır. bundandır ki kimi insanlar kendilerine göre sebeplerle mutlu olmaktan korkabilirler.
insanlar mutlu olmaktan korkarlar çünkü mutluluk maddeye hizmet ettiğinizi, maddenin kölesi olduğunuz, onu aşamadığınızı, ruhani, erdemli yönünüzü ortaya çıkaramadığınızı gösterir. mutlu insan madde bağımlısı insandır.
bazı insanlar mutlu olmak istemezler çünkü mutluluk insanı uyuşturur; yaratıcılığına, ihtirasına, hırsına sekte vurur. ancak yeterince uzun süre mutsuz olanlar bir şeye tutkuyla bağlanıp onda en iyi olabilirler. mutlu insan uyuşmuştur ve güçsüzdür.
televizyon kumandaları da şiddete olumlu cevap veren elektronik cihazlar kategorisinde yer alır. kumandanın modeli, yılı veya teknolojik seviyesi hiç önemli değildir, düğmesine basıldığında kanalı değiştirmeyen her alet için aynı prosedür uygulanır. öncellikle "pili bitmiş" bunun denerek lise 1 fiziğinden kalma bilgi kırıntılarıyla kumanda kıvılcım yaratma amacıyla farklı objelere sürülür. mevsim kışsa, bu yünlü bir kazak ya da battaniye olabilir, yünlü kumaşa ulaşılamayacak bir durumda ise son çare kumandayı saçlara sürtmektir. alet hızlı hızlı kafa derisine sürtülerek kıvılcım yaratılmaya çalışılır ve düğmeye basma işlemine tekrar edilir. eğer istenilen kanal değişimi olmuşsa rahat bir nefes alınır. ancak kumandada hala hareket yoksa b planina geçilir. burda amaç, son çare olarak görülen televizyonun yanına yürüyüp kanalı değiştirme aksiyonundan elden geldikçe kaçmaktır. dolayısıyla kumandaya kanalı değiştirecek son bir enerji verilmeye çalışılır, büyük bir ihtimalle de bu, kumandayı sert objelere (bkz: masa) (bkz: koltuğun kenarı) vurmakla gerçekleşir. sanki o vurmayla pilin dibinde kalan son enerji damlacığı da ortaya çıkarılıyormuş zannedilir; kişinin içine tüpün dibinde kalmış diş macununu sıkıp bitirircesine bir mutluluk dolar. en sonunda nefesler tutularak vurmak suretiyle yeniden canlandılılan kumanda tekrar ekrana doğrultulur... ve sonuç olumludur! her nasılsa kumanda şiddete cevap vermiş ve kanalı son bir kez değiştirmeyi kabul etmiştir. sevinçten gerinerek dizi seyretmeye devam edilir...
aslında sanılanın aksine, harf devrimi 1928 yılında yapılmış olmasına rağmen aşamalı bir geçiş söz konusu olmuştur. evet, devletin resmi alfabesi latin haflerine dönüşürülmüştür ama, resmi yazışmalarda uzun süre arap alfabesi kullanılmıştır...
hatta latin harfleri ile basılan ilk paramiz bile 1937 yılına aittir... yani tam 9 yıl sonra. kapiş?
tuhaf bir duygudur. herkes aynı durumda hissederse de kendini, kimin gerçekten kendini yaşadığı zamanda hissetmediğini,kimin sadece farklı görünmek için öyle iddia ettiğini anlamak zor değildir.
yaşadığı zamana ait olmama hissinin en belirgin tezahürü, aşk denilen ve günümüzde şarkılarda,şiirlerde yaşayıp, kalplerde yaşamayan duyguya inanmaktır. bir sürü insan öğütler verir mütemadiyen, bırak bu aşk masallarını, onlar senin izlemekten zombiye döndüğün yeşilçam filmlerinde kaldı bu devirde aşk da aşık olacak adam da yok diye. sen evet diyip geçersin ama içten içe reddedersin bunu. hala devam edersin inanmaya ve beklemeye. kendine dürüst olmak adına sahte ilişkilerden kaçınırsın, o zaman da yalnız olmanla alay edilir. susarsın. konuşsan da bir şeyler anlatmazsın...
yürüyen merdivene binmekten korkan ve normal merdivene uzun uzun bakan yaşlı bir teyze gördüğünde, herkes yanından geçip giderken , aklına kadının hırsız-yankesici olma ihtimali aklına gelmeksizin gözlerindeki korkuyu görmek ve elini uzatmaktır yaşadığın zamana ait olmamak. kadını yukarı çıkardıktan sonra ağzından dökülen "allah razı olsun oğlum" lafını ve gözlerindeki minneti görüp kendini bir şey sanmaktan ya da iyi bir şey yapmaktan utanırken yakalamaktır.çünkü bu duygu yani birine iyilik yapıp bununla övünç duymak yaşadığın zamana ait bir duygudur. yaşamak istediğin zamanlarda bu durum yapılması sıradan, normal ve büyütülmeyecek bir durum olduğu için içinde barınmayacak bir duygudur övünmek.
çoğu yaşıtınla konuşurken sıkılmaktır, yaşlı amcaların hikayelerini dinlemektir yaşadığın zamana ait olmamak. hayatın boyunca en keyif aldığın anının, babanın sana anlattığı tarih hikayelerini dinlediğin zamanlar olmasıdır.
hayatın boyunca en çok almayı istediğin şeyin, bir kıyafet, parfüm vs değil bir gramafon olmasıdır. ve onu almamaktır, yerine yaşadığın zamana ait isteklerin gelmesinden korktuğun için...
ülkenin en büyük kütüphanelerinden birinde herkes harıl harıl ders çalışıp, kafasını ders kitaplarına gömerken, üst katta en kuytuya atılmış, hürriyet ve cumhuriyet gazetelerinin 30-40 yıl önceki sayılarını okumaktır.
evet sınava girersiniz,sorun yok. şansınızca, çalıştığınız kadar yapmışsınızdır. fakat bir şey unutulmamalıdır; sıkan ve sürekli aynı soruyu soran çevredeki insanlar.
muhtemelen önlük giymek sadece türklerin sürdürmekte ısrar ettiği bir ilköğretim gereği olduğundan, kılık kıyafete bakılarak öğrenme şevkiyle dolup taşan gelecek nesil adaylarının menşei anlaşılabılır. ayrıca 12 kiloluk sırt çantaları ile gezmek, sınavlarda sırayı bu çantalarla rakip iki bölgeye ayırmak ve her pazartesi sabahı, cuma akşamları ve mümkünse arada olmadık zamanlarda türk'üm doğruyum nidaları ile rahmetli atatürk'ü memleketini bok etmeyeceğine ikna etmeye çalışmak da yıllar yılı yazları sıcak kışları kurak iklimleri ezberleyecek kişileri belirlemek açısından önemli ipuçları verebilir.
oyuna dahil edilmemiştir ya da ebelenmiştir bu tip. ama hiperaktif bünye işte rahat durur mu hiç, "ne müthiş bi yer buldum lan hayatta bulamazlar" diye düşünürken gelir yanınızda dolaşır, güler, şaklabanlık yapar. kovmak için "yerimi belli etme lan" diye fısıldarsın ama ebe çoktan farketmiştir mevzuyu.
hayatları mesleği olmuş, başka şeylerle ilgilenmeyen ve ilgilenenlerle de ilgilenmeyen nefret edilesi tiplerdir. aynı zamanda hırslılardır bu kişiler ve kesinlikle mesleklerinde yükselirler ve baska insanların yöneticileri olarak onların da hayatlarını karartırlar. iş dışında iki kelam edemezler, sıkıcıdırlar. tek boyutlu insanlardır.
kadın çok güzel bile olsa kolundaki kıllardan kolu görünmendiğinde o kadar itici duruyor ki anlatamam. intihar sebebi.
insanı hayattan soğutur.
edit : bazı kıl yumağı kezbanların gücüne gitmiş başlık.
edit2 : oha sözlükte ne kadar çok kezban varmış, dedirtmiş başlıktır.
berber ve taksilerdeki hayatın tadının yakalandığı, samimi muhabbetler. apartman günlerindeki, kimsenin birbirini dinlemediği, sadece konuşma sıralarını beklediği hırslı muhabbetler.
kahvede futbol izlerken, gol olunca tanımadığın adamla sarılmak. stadta futbol izlerken, gol olsa da olmasa da, bir şekilde herkesle tanışmak, koklaşmak, "birlik" olmak..
halen çoğu yerde, görece güvenle otostop çekebilmek, para yokluğunda yemek isteyebilmek, insaf gösterebilmek ve görebilmek..
halen bey, hanım diye hitap edildiğini duymak, anlamlı sözleri olan müzik dinleyebilmek ve hatta ağlayabilmek. güzel, ılık bir gecenin rakı sofrasında, çoğu başka insanların hayat boyu yapamadığı muhabbeti yapabilmek, karşıdakini gerçekten tanımak, aşkı ve memleketi kurtarmak manzara eşliğinde..
hayırlı olsun, geçmiş olsun, allah kabul etsin, başınız sağolsun ve bayramınız mübarek olsun ziyaretleri, sünnet düğünleri, nikahlar, iftar sofralari ve elbette şampiyonluk kutlamalarındaki kalabalık, neşe, gürültü, canlılık, saçmalık, akdenizlilik, ortadoğululuk, türklük, insanlık, hayat...
edit : hepsi değişecek belkide, ya da kaybolacak. ama en azından bunları tecrübe etmiş olmanın verdiği mutlulukla, iyisiyle kötüsüyle bir kültürümüzün olduğunun bilinciyle, değişim sürecinde başıboş uçuşan bir yaprak olmayacağız. sanırım kendimi tanımlarken ve içimdeki beni bulmaya çalışırken, anayasadan da, sınırlarımızdan da, iklim ve bitki örtümüzden de daha önce aklıma gelir bunlar.
birçok bakış açısıyla açıklanabilecek ya da yorumlanabilecek durum. çetin altan buna enseyi karartmamak diyor. polyanna zaten malum.
en son level olarak da tecavuz kacinilmazsa zevk almaya bak verilebilir.
ama en güzeli umudu kesmemektir. yüce yaradan'ın bir bildiği var demektir. kontrolü kaybetmeden doğrunun iyinin peşinde yürümektir.
finali mazhar baba ile yapalım:
(bkz: benim hala umudum var)
halen 3310 gibi taş devrinden kalmış bir iletişim aracı kullanan, pinti tiptir. efendim ben de yokluk gördüm. bilirim ne olduğunu. kimseyi yokluğu sebebiyle eleştirmem fakat halen 3310 kullanan tipler pintidir. çünkü 3310 kullanan bir insan her gün çıtır çereze ya da sigaraya verdiği parayı biriktirse en kralından bir telefon alır üç ay içinde. ben her gün toplu ulaşım araçlarında cilulululu diye eski model cep telefonu zırıltısı dinlemek zorunda mıyım lan, günahım ne ulan benim. alın doğru dürüst bir telefon polifonik çalsın en azından. ota boka, konsere harcayacakken para var, sigaraya para var, karıya para var ama telefona yok. samimiyet mi lan bu ahlaksızlar.
(örnek: ben ) gayri -ihtiyari sürekli akıllarından herşeyin geyiğini geçirdiklerinden 2 dakikada bir suratlarında bir gülümseme oluşan insanlar ve androidler topluluğu. bunun ayrıca bi de yapay "çok şefkatliyim" ayakları vardır. bunları da genelde müdür yardımcıları, annenin arkadaşları ve kamu kurumlarındaki sekreter teyzelerde görebiliriz. ama bazan yapaylığı o kadar rahatsız eder ki o insanın bağırması daha bi tercih edilesi hal alır.
sevgisiz bir ortamda yetiştirmektir.
sürekli ebeveyn kavgalarina maruz bırakmakta sayılabilir.
bunlar bir çocuğa verilebilecek en kötü ceza olmalarının yanı sıra topluma ve hatta insanlığa verilebilecek en büyük cezalardır. böyle yetiştirilen çocuklar çok da uzak olmayan bir gelecekte insanlığın sonunu hazırlayacaklardır.
malumunuz tcdd ne zaman trenleri yenilese isimlerini hızlandırılmış tren, hızlı tren, çok hızlı tren gibi isimler koymaktadır, böyle giderse bir sonraki jenerasyon trenin isminin ultra hızlı tren olacağından şüphe yoktur. trenlere böyle isimler vermektense, özel isim verse daha iyi olmaz mı diye düşünüyor insan, misal japonlar hızlı trenleri için (bkz: shinkansen) demektedir.
film kültürü hatta herhangi bir kültürü olmayan kitledir. osurmayı komik bulan kitledir. ortamlarda osurarak güldürme girişiminde bulunabilirler temkinli olmak lazım.
insanın anlık olarak yaşadığı tüm acılardır. herhangi bir şeyin acı vermesinin büyük nedenlerinden biri de bilinçaltına gönderdiği bu acı sürekli böyle devam edecek bilincidir. ama bir an gelip o acının hafiflediğini görünce biteceğini anlarsın ve acının geçtiğini görürsün. *
