çok yorulmuştu, o kadar yorgundu ki
uyandırmak istemedim. acılarını
hissetmiyordu uyurken, özlemiyordu onu.
onun yanındaydı çünkü. kim bilir neler
yapıyordu rüyasında. en azından uykusunda
rahattı. beraberlerdi onunla...
hep aklımızda olan biri yanımızda değil işte.
ve acıtıyor insanın kalbini. özlem duygusunu
yüceltiyor. gün geçtikçe daha da fazlalaşıyor
bu özlem... ve git gide acıya dönüşüyor. neyse
uyu, çünkü uyurken acılarını hissetmezsin.
belki bir gün aklından çıkar ve rahatlarsın!
Bu zamanlarda bilgisayar yoktu pek. Yani herkesin evinde yoktu. Herkes cocugunu yaninda getirdiginden , bahceye cikilir orda oyunlar oynanirdi. Saklanbac gibi... Bide ben oyuncaklarimi yanimda getirirdim!
