bu aralar hatta uzun bir zamandır kendimi boştuk da gibi hissediyorum. ne yukarı çıkabiliyorum ne de dibe vuruyorum. sanki bir apartmanın asansörüne binip 10. katına çıkarken hiç bir neden yokken asansörün 5. katta durması gibi birinin seni oradan çekip çıkarmasını beklemek gibi ama kimsenin gelmemesi o arada sıkışıp kalmak gibi.
güneşe hasret günlerin özlemini hissettiğim günlerde içimi ısıtan, dinlerken uzaklara daldıran, hasretimi bir nebze unutturan mükemmel bir yaşar kurt parçası. iyi ki varsın be abi.
