inanan insanlar için şükür bir nimettir. aynı zamanda şükür namaz dua gibi fiili işlerlede olabileceğinden, şeytanın ve nefsin vesvesesine çok rahat maruz kalabilecek açıklıktadır.
yani çok namaz kılıp ve şükredip insan kabarıp böbürlenebilir, sürekli yeter fazla yaptın diyen bir nefs vardır arkasında bu işin.
fakat, şükretmeyi uzunca bir süre düşündüğümde, bir insan sonsuza kadar bile şükretse hiç bir zaman öne geçemez o yüzden bunu düşünüp böbürlenme geleceksede kahr-u perişan edilmeli.
yaradılışa +5 dersek, biz yaradılışla birlikte zaten -5'ten başlayıp mevlâya karşı yukarı tırmanmamız gerek, çünkü olmak var olmakta bir lütûftur yoklukta hayır yok çünkü.
böyle düşününce mevlânın bizi yaratmasına karşın zaten -5'ten başladığımızdan sonsuza kadar şükür etsek hiç durmadan o -5 hiç bir zaman dolmayacaktır.
çünkü düşünüldüğünde şükrettiğin nefesi sana veren yine rabbin olduğundan sen sadece o an nefesinin karşılığını vermiş olacaksın yani yaratılmadan önceki yaradılışın için şükredemediğinden hep -5'te kalacaksın sonsuza kadar bile şükretsen.
o yüzden, bunları düşünüp tevâzuya gark olmak en iyisidir.
