beş sene önce bugünleri görebileceğimi sanmazdım, uzak gelirdi, intihar girişimlerim olmuştu. ama şimdi o hayal ettiğim yerdeyim. o hengamede nasıl buralara geldim anımsamıyorum, ama durup düşününce inanılmaz mutluyum.
aynısı şimdi de geçerli. şu an sıkılıp üzüldüğüm şeyler var elbette, ama biliyorum ki geçici ve bundan üç beş sene sonra onların da nasıl olduğuna şaşırıp şükrettiğim bir an olacak.
uzun lafın kısası, hep bir umut içindeyim. olacak... oluyor.
elimizin, kolumuzun, gözümüzün ve bunun gibi sayamadığımız bize standartmış gibi gelen yani zaten olması gerekiyormuş gibi gelen ama aslında öyle olmayan birçok özelliğin doğuştan olması.
yoktur. şükretmek demek sizi kayırdığı için, sizi bir takım sefillerle bir tutmadığı, size torpil geçtiği için tanrıya teşekkür etmek demektir. adaletsizlik ne zamandır teşekkür edilmesi gereken bir şey oldu? kusura bakmasın ben edemem, beni böyle yaratan da o zaten.
aslında her şeyin pamuk ipliğine bağlı olduğunu anlayabiliyor olmanız.
bir gün hayat arkadaşınızı bulabileceğinizi, anne-baba olabilileceğinizi bilmek şükür sebebi...
