Pir Sultan Abdal dar ağacına doğru yürümeye başlar.Hızır pasa emir verir,herkes pir sultan'ı taşlasın, taş atmayan boynu ucurulmus bilsin. ugruna mucadele ettigi halk pir sultan'ı taşlamaya başlar.taslar pir sultan'a kadar gelmekte ama değmeden dusmektedir. pir'in müsahibi Ali Baba tas atmasa da can korkusundan pir'e gül atar. gül pir'e deger ve yaralar. al kanlar akar bedeninden. can dostunun bu hareketinden incinen pir'in dudaklarindan su nefes dökülür:
şu kanlı zalimin ettiği işler,
garip bülbül gibi zareler beni,
yağmur gibi yağar başıma taşlar,
ille dostun gülü yareler beni
bir derdim var idi şimdi elli oldu,
dar günümde dost,düşmanım belli oldu,
ecel fermanı boynuma takıldı,
ille dostun bir fiskesi yareler beni
pir sultan abdal'ım can göğe ağmaz,
hakk'tan emrolmayınca rahmet yağmaz,
şu elin attığı taş bana değmez,
ille dostun attığı gül pareler beni
