Etrafımdaki yüzlerce insanla her gün dostane bir şekilde selamlaşıp sohbet edebildiğimiz halde kendimi çok yalnız hissediyorum. Kendime uygun insanları bulamıyorum.Acaba ben mi insanları anlayamıyorum yoksa insanlar mı beni anlayamıyor ? Fiziksel olarak genlerime her gün söverek uyanıp söverek yatıyorum be sözlük. Gece gece başını ağrıttım.
Özet : Binlerce insanın arasındayken yapayalnızım,hiç kimse yokmuş gibi.
Duş aldım, biraz üşüyorum, biraz da yorgunum. Müzik, çay ve onun hayaliyle huzurlu bir ruh hali yaşıyorum. Yorgun ve üşüyor olmama karşın, onun hayaliyle mutluyum.
Bugun bircok beklemedigim haber aldim. Zaten bir bosluk bir huzursuzluk vardi. Bu haberler beni daha sikimsonik bir ruh haline soktu. Hafif depresyon belirtileri gidip geliyor. Bunda antidepresani birakali pek olmamasi da etkili sanirim. Neyse ki piskoloji bir sekilde kendini toparliyor.
Biraz ot gibi hissediyorum. Bi yandan şükrediyorum uyuyabildigimden dolayı günümün iyi geçtiğini öte yandan aslında kendime ödül olarak film izleme ödülü vermek istiyorum tam şu anda lakin aynı zamanda gazete de okumak istiyorum. Aslında en büyük isteğim de keşke uykum gelse de bi an önce yatsam. Böyle de aynı anda birkaç şey isteyip hiçbişey yapmiyorum
evdekilere kafam attı biraz, bari müzik dinleyeyim de duymayayım dırdırı dedim.
şu anda queen, we are the champions u dinliyorum. sonra da we will rock you a geçmeyi düşünüyorum.
nasıl bu noktaya geldim hatırlamıyorum arkadaş.
çılgın atan bir ruh haline sahibim*
Yorgunum ama canım deli gibi cay çekiyor. Uzandigim yerden sunu şuraya yapsam sunu şuraya aktarsam nasıl olur aritmetiği yapıyorum. En iyisi ben bi cay koyayim.
