sanırsam birçok insanın zihninde canlandırmış olduğu düşüncedir. ya da bende var bir saykoluk.
çok ilginç.
bir yere dalıp, sonra da acaba şu şekilde ölsem arkamda kalanlar nasıl tepki verirdi diyerek senaryolar üretilir. ana-babanın olası hâlleri akla gelince direkt normal hayata dönüş yapılır. gözler dolar. belki de etrafta kimin bizi nasıl-ne kadar sevdiğini bilinçaltı bu şekilde tartmaya çalışıyordur. beyin tuhaf bir icat gerçekten. durduramıyoruz.
zihninde cenazesini canlandırır. gizliden sevdiği platonik aşkının ne kadar üzülebileceğini hayal edip tebessüm eder. en iyi arkadaşlarının perişan olduğunu görür. herkesin yakasında fotoğrafının asılı olduğunu varsayar. içten içe keyif verir bu manzara düşündükçe.
gel gelelim hiç annesini canlandırmaz o kalabalık içerisinde. o kadın ne hale gelebilir diye düşünmez. halbuki bu saçma hayal gerçek olsa bırak platonik aşkını, canından çok sevdiğin kız arkadaşın, kardeşim dediğin insanlar bile belli bir süre sonra hayatlarına geri dönerler. sen toprak olduğunla, annen kahrolduğuyla kalır her gün.
o yüzden böyle salak hayaller kurmayın ve hayata dört elle sarılın. popüler olmak için cenaze törenine ihtiyacınız yok.
