Aradım onu. Sesi kötüydü, anlardım onu. O kadar yıl bana bakmış, zamanı birlikte geçirdiğim, çoğu şeyin ilkini, acısını onda, onunla tattığım kadın çünkü o. Anne bildiğim.
Hastayım dedi. Aklınca kandırmaya çalışıyordu.
Üstüne gittim belki. Bilmiyorum. uğraştım, hasta olmadığını bildiğimi söyledim. Annemse kenardan hastaymış işte kapat şu telefonu dedi. Hiçbir zaman da sevmezdi ki ona karşı olan sevgimi. Oysa kendisi vermişti beni.
Neyse.
En son konuştu.
Annemi özlüyorum ben otopsi dedi.
Hüngür hüngür ağladı.
Öldü o diyemedim.
Keşke annem dediğim kişinin annesi yerine ben ölseydim. Gülüşlerini özledim onun. Gülümseyince o kısılan gözlerini. Kıvrılan dudaklarını. Ellerini. Her şeyini.
Çokça.
Ne yaptığını bilmiyorum anne.
Kötü bir evladım.
Özür dilerim.
