şu aralar aşırı neşeliyim. yavşağın biri gelip tüm keyfimi kaçıracak diye ufaktan bi endişelenmiyor da değilim. çünkü ne zaman hevesim tavan yapsa, onu o yükseklikten kursağıma tıkıveren bi götveren çıkar.
Oğlumu okuldan almak için sabırsızlanıyorum. O olmadan evin hiç tadı tuzu yok. "Çocuklar okula gitti oh rahat edeyim biraz" geyiği yapabilen anneleri algılayamıyorum.
Az önce Bir komşumuz geldi. Adamın karısı ölmüş. Bizde oturup kahve içti.
Adam resmen dağılmış. Çok zengin bir adamdı. Evini falan karısı rahat etsin diye yepyeni yaptırdı. Diyeceğim odur ki bu dünya fani dünya. Hangimizin ne zaman öleceği belli değil. Bu dünya için yaşadığımız kaygılar, mal sevdası, zenginlik hepsi boş. Zenginliğin zevkini bile 80 yıllık ömrümüzde(eğer o kadar ömrümüz varsa) en fazla 30-40 yıl sürebiliriz. Sonrası ebedi kalacağımız ahiret.
oyna da oyna şarkısının sözleri gibi:
Rayına oturmuş dönüyor dünya
Parmağının ucunda
Her gün bayram sana nasıl olsa
işler güçler yine tıkırında
Bir elin yağda bir elin balda
Dertlere takılıp aman yorulma
Sana ne günü gün etmek varken
Sana ne bitmeyen kara gecelerden...
