Emre Aydın ünlü olmadan önce, üniversitede bir
kızla aşk yaşar. Emre Aydın'ın ilk sevdiği
kadındır. Fakat her aşkta olduğu gibi, onların
ilişkisinde de sorunlar vardır. Bir yandan şarkıcı
olma hayali ve bu doğrultuda yaptığı çalışmalar,
bir taraftan da aşk ve okul hayatı..Her
üniversitelinin hemen hemen yaşadığı
şeyler.Amacı üniversiteden sonra sevdiği kadınla
evlenip yuva kurmak, sonra hayallerini
kovalamak. Ama kadın onu bırakıp başkasıyla
evlenir okul biter bitmez. Emre çok üzülür,
günlerce üzüntüden dışarı bile çıkamaz. Sonra
herkes gibi terkedilmenin acısını hafifletmek
için, "zaten pek de mühim değildin benim için"
gibisinden şu satırları besteler:
"Git gideceksen bekleme,farklı değilsin sende
Gideceksen bekleme.
Beş para eder mi varlığın?
Ki yokluğun beni acıtsın."
Ama içi içini yer Emre'nin. Her tartışmalarında
Emre'ye, adam olmaz senden diyen sevgilisine
yine besteyle cevap verir.
"Adam olmaz , dedin senden
'Adam nedir?' dedim içimden.
Farketmezdi, değişseydim.
Güvenseydim ya da salıverseydim."
Ve devam eder:
"Adam olmadı hala benden
Adam kölen olsun senin, ben olmam".
Aradan biraz zaman geçince ayrılığın ve
yalnızlığın acısı Emre'yi sarmalar. iyice sevdiği
kadından umudunu yitirince bu sefer sevdiği
kadına bir gün pişman olacağını hatırlatır.
"Belki bir gün özlersin
Başka adamlarla, başka şehirlerde."
Bu da Emre'nin acısını dindirmez. Her besteden
sonra başka bir besteyle ona seslenir. içinde
büyük bir yangın vardır, başka türlü
dindiremiyordur bu yangını. içine düştüğü
girdapta boğuldukça boğulur. Onu ne kadar çok
sevdiğini ve ne kadar çok özlediğini yazar bu
sefer.
"Kapı çaldı, sen sandım, gördüm boşluğu aynada
Bir şehir düştü, tam içimde özlemişim, anladım.
Biliyor musun,
Evimdin sen benim, ailemdin, nefesim,
karanlıkta ellerimdin.
Mutlusun sen ben yokken, ben senin hiçbir
şeyin.
Düşe kalka tutunurken, artık özlemek
istemiyorum."
Sevdiği kadının evliliğinden 2 yıl sonra Emre bu
sefer bunları yazar ona:
"Evlenmişsin, nasıl oldu?
Bulabildin mi sonunda,
Hep anlattığın o meşhur huzuru?"
Haberi yokmuş ve sonradan öğrenmiş gibi bir de
bestesinde "mış" ekini kullanır. Burada da
gururunu düşünüyor, oysa işin gerçeği tam
tersidir. Emre sevdiği kadının evlendiğini ilk
başından biliyordur. Ünlü olunca, hayatı değişir.
Para, şöhret ve hayatına giren yeni kızlar ona
her şeyi unutturur. Emre artık gününü gün
ederken, her şeye sahipken, elini sallayıp
ellisiyle birlikte olurken, bir gün huzurlu
olmadığını farkeder. Hiç kimsenin ve hiçbir
şeyin üniversitede sevdiği o ilk aşkı kadar ona
huzur vermediğini anlar. Ve bunu da besteler.
"Hiç kimse olmadı senin gibi, olmayacak
biliyorum."
"Olmaz, olamaz
Aşk karın doyurmaz belki, ama aşksız da huzur
olmaz." alıntıdır.
Yorgun gecelerin ardından
Hep aynı yere dönerken
Islak sokaklar boyu düşündüm
Solmuş insanların yüzünden
Gülümseme beklerken
Tren yolları boyu düşündüm
Sanki yıllardır, uzaktayım ben
Özlemlerim hep, sessiz derinden
Ama yalanlar, görürüm hala
Burdan bakınca şu sonsuz dünyaya
Olsun demek de zor artık
Çocuk düşlerimiz yok artık
Olsun demek de zor artık
Çocuk düşlerimiz yok artık
Erken ölümlerin ardından
Hep aynı yere dönerken
Islak sokaklar boyu düşündüm
Borcum varmış gibi kendimden
Gülümseme beklerken
Tren yolları boyu düşündüm
Sanki yıllardır, uzaktayım ben
Özlemlerim hep, sessiz derinden
Ama yalanlar, görürüm hala
Burdan bakınca şu sonsuz dünyaya
Olsun demek de zor artık
Çocuk düşlerimiz yok artık
Olsun demek de zor artık
Çocuk düşlerimiz yok artık
Olsun demek de zor artık
Çocuk düşlerimiz yok artık...
