kolay gaza geliyoruz bu bir gerçek. gaza gelmediysek de varlığımızı ispat edebilmek, kendimizi önemli hissetmek adına, gerçekte kalple bağlı olmadığımız davaların ve isimlerin ardından körü körüne alkış tutuyoruz.
objektif olmak, gerçekçi yaklaşmak zor geliyor. "sesini yükseltmek" sesin şiddetini arttırmak olarak algılanıyor ne yazık ki. çözüm üretmeyen, yapıcı davranmayan, çıkarcılıkta başa baş giden tipler vatanını en çok sevenler onlarmış gibi anlamsız havalara bürünüyor.
üretmeyene, işi gücü tahrip etmek olana, sürekli kavgaya, kargaşaya çanak tutana saygı duymam ben. vatanını en çok seven, işini en iyi yapandır. biz bu "ibrahim'in ateşine işe yaramayacak olsa da ağzıyla su taşıyan karınca" hikayesini çok münasip bir yerimizden algılıyoruz maalesef.
ağzına bir damla su almaksızın herkes karınca kesiliyor başımıza...
beyni şovla doldurulmuş bir halkı anca şov yapan liderler yönetebileceği içindir.
bütün gün ben de izdivaç, yok aşkı memnu, med cezir, göt cezir izlesem ben de akpye oy verirdim.
