öğrencilik yıllarında herkes, çok şişman öğrencilerle sıkça karşılaşmıştır mutlaka ama benim için, özellikle ikisinin yeri ve önemi çok büyüktür. bunlardan biri; nurcan dır.
70'lerin ortalarıydı. ankara'da kocatepe camisi'nin biraz aşağısında, libya caddesi'nin küçükesat dörtyol kavşağına yakın bir yerinde bir okul vardı; kocatepe mimar kemal ortaokulu. konularında iyi öğretmenlerin bulunduğu sıkı okullarından birisiydi başkentin, öğrendiğime göre sonradan lise olmuş.
işte! ben, bu ortaokulun ikinci sınıfında okurken, nurcan adında bir kızcağız katıldı aramıza.
- nurcan ama ne nurcan! 12 yaşında ve tamı-tamına 88 kilogram.
ortaokul sırasının birini tek başına kaplıyor muhterem! benim gibi mahatma gandhi formundakiler 3, diğer arkadaşlar 2'şer kişi oturmaktayken üstelik. sağ elle yazarken sol elini sıranın üzerinde koyacak yer bulamamasının verdiği sinirlilik haliyle, her ne kadar kendi elinde olmasa da bu tür özel muameleye tabi öğrencilere karşı, ister-istemez bir hırslanma hali oluşuyor insanda.
numarası kendiliğinden ortaya çıktı ki sorsan öğretmenler bile gerçek numarasını bilmezler, garibimin.
- 88 nurcan...
ona dair diyaloglar artık şu şekilde gerçekleşiyordu;
- kim ki o!
- ya! var ya hani 2g'de şişman bir kız?
- ha! 88 nurcan...
- tamam! o işte...
birgün hiç unutmam! fen bilgisi hocamız 'yalvaçlı kemal'* kendisini sözlüye kaldırırken " gel bakalım 88 nurcan " bile demişliği vardı, o derece tutmuştu yani bu numara.
bir ara işi o denli azıttık ki; hakkında hicivnameler bile diziyorduk artık;
88 nurcan;
tombili bir can.
şişko patlıcan,
şişkoluktan patlıycan!
yıllar sonra, hacettepe tıp fakültesi hastanesinin bir odasında, babamın hasta yatağı başında karşılaştık kendisi ile. kendisini tedavi edebilmek için doktor olmuş ama diyetisyen değil röntgen mütehassısı. gülüştük, eski günleri yad ettik. babam için yapılabilecek pek birşey kalmamasına rağmen koşturdu, deli-divane oldu canı sağolasıca!
ettiğimiz alaylar aklıma geldikçe bir ayıplı gibi yüzüm kızardı;
